Vanmorgen vroeg op en ontbijt. Wat een heerlijk bed en kamer. Misschien voor even zo comfortabel. Daarna met de metro naar het centrum. Het ging heel voorspoedig en binnen 40 minuten waren op Sao Bento. Daar hebben we eerst het gewone station bewonderd met prachtige tegels met hele taferelen van de geschiedenis van Porto. Daarna een pittige klim naar de kathedraal waar we nog moesten wachten voor het stempel. Het was er al vol met pelgrims. Meteen naar een groepsfoto gemaakt. Wat leuk. Daarna ging de deur open en konden we ons stempel halen. Met nog een kijkje in een een andere mooie kerk naar de metro op weg naar Povoa de Varzim. Op een derde van de reis moesten we uitstappen en moesten we verder met een bus. Er zal wel wat gebeurd zijn. Na een half uurtje hobbelen van halte naar halte konden we weer instappen in de metro. Ging toch iets sneller dan een hobbelbus.

Aangekomen begon het nu echt. We liepen eerst door het stadje Povoa de Varzim en liepen langs een heerlijk uitziende bakkerij. Dus even een stop voor een heerlijke zoetigheid. Het zal de komende dagen toch ook niet altijd heel gezond zijn allemaal en ach, we lopen het er wel af.

Daarna kilometers langs de zee. Deze was wild en het was echt heerlijk. Langs de kust is voor kilometers een vlonderpad aangelegd en wat prachtig om zo te lopen.

Het was wel zwaarbewolkt maar het regende gelukkig niet.

Vandaag hadden we een etappe van 15 km gepland om er in te komen en wilden we in Apulia overnachten in de Home Of The Pelgrim. Enkele kilometers voor Apulia kwamen we met Carla en Paula uit Porto te wandelen. Twee zussen die de Camino liepen. Allebei ingenieur en hoewel het Engels niet zo goed was begrepen we elkaar. Zij liepen door naar Esposende en dus namen we afscheid na een uurtje in elkaars leven te zijn geweest. Bijzonder.

We sloegen af in Apulia, voor ons liepen 2 pelgrims. Een was behoorlijk gewond, ze bleek de dag ervoor een ongeluk gehad te hebben. Ze stopten bij hetzelfde hostel als wij en gelukkig hadden ze nog plaats want ze kon geen stap meer verzetten. En zo hadden we de eerste etappe achter de rug.

We namen heerlijk de tijd om uit te rusten en ons op te frissen.

Om 7 uur naar een echt Portugees restaurant gegaan. Helaas niets vegetarisch. Wel stevig en veel. En nu even douchen en dan gaan we vroeg slapen.

Deel 2: Wie was Sint Jacob?

Van de apostel ik Jacobus, ook wel Sint-Jacob (San Tiago in het Spaans) genaamd, zijn nauwelijks historische feiten bekend. Toch is hij niet weg te denken uit de cultuurgeschiedenis van West-Europa. Zijn graf ligt aan de oorsprong van de belangrijkste en mooiste monumentale weg; de Camino de Santiago.

Wat is er dan zo bijzonder aan deze visser uit Galilea, van wie we niet eens weten wanneer hij geboren werd of hoe oud hij was toen hij stierf? Hoe komt het dat ‘Santiago’ in onze tijd een toverwoord is geworden? Wellicht omdat er zo weinig over hem bekend is. Maar in de eerste plaats is Jacobus een heilige. Vrome verering, legenden en aan hem toegeschreven mirakelen deden de rest.

Pas in de 7e eeuw ontstond de overtuiging dat de apostel naar Spanje was gereisd om daar het geloof te verkondigen. Zijn prediking daar was geen succes. Gedesillusioneerd keerde hij terug naar Judea. Hier kende zijn werk wel faam en succes, zo veel dat het de woede van de machthebbers opriep en hij uiteindelijk werd vermoord.

Volgens de legende legden twee leerlingen, Athanasius en Theodorus, het lichaam van Jacobus in een bootje en gingen mee. Door een engel geleid dreef het van Palestina over de Middellandse Zee en de Atlantische Oceaan naar de kust van Galicië. De leerlingen gingen met het lichaam van hun meester aan wal en vonden landinwaarts een geschikte begraafplaats.

Eeuwen gingen voorbij en niemand dacht nog aan het graf van de Heilige Jacobus. In 813 leidde een ster kluizenaar Pelayo er naar toe. De vondst van zijn graf heeft grote gevolgen. Alfonso II van Asturië (791–842) sticht er een kerk en een klooster.

In zijn kathedraal verwelkomt Sint-Jacob nog steeds de pelgrims. Hij is een mooie vriendelijke man, hoog gezeten onder het timpaan van de Pórtico de la Gloria. In zijn kamertje, achter het hoofdaltaar, laat hij zich nog steeds omhelzen, zoals het pelgrimsritueel voorschrijft.