En dan is de laatste dag alweer aangebroken.

Ik was vroeg wakker en pakte mijn rugtas in. Wat een ruimte is er ontstaan nu al het eten op is en dus verdwenen.

Ik ging vroeg ontbijten en at extra veel want ik weet niet wanneer ik iets kan eten. Waarschijnlijk pas op het vliegveld.

Ik kon rustig aan doen want om 9 uur hoefde ik pas te vertrekken.

Buiten was het wederom mistig maar er werd net als gisteren weer mooi weer voorspeld. Tenminste zou het voor de wandeling niet te warm zijn.

De weg die je naar de haven loopt is 4 km en wordt de Kings road genoemd omdat in 1954 Koning Frederik de negende over deze weg naar Igaliku kwam.

Ik betrok heel erg op tijd. Het eerst stuk is heel pittig echt recht naar boven. Maar voor ik boven was, was Igaliku verdwenen in de wolken. Gelukkig had ik het gezien vanaf deze hoogte toen ik aankwam, badend in de zon.

Lopen in de mist is lopen in de stilte. Alle geluiden zijn gedempt. Halverwege kwam de auto met mijn bagage langs. De man van het hotel vroeg of het goed ging. Nou 4 kilometer kan ik nog wel lopen. Ik kwam een uur voor het vertrek al bij de haven aan. Maar het gaf niet. In Groenland leer je wachten want alles is afhankelijk van weer en zee. Ik zou voor ik terug zou gaan naar Narsarsuaq nog een voorloper maken naar de Qoorup Gletsjer. Om 11 uur kwam de boot en samen met nog drie mensen stapten we in en begonnen we de tour. We moesten daarvoor een ander fjord in. Op de kaart lijkt het een stukje maar echt naar de voet van de gletsjer is meer dan 50 km. Het werd onderhand al lichter. De zon begon te proberen door te breken. We voeren tussen de kleine en grote ijsbergen. Het licht, zo gefilterd door de mist maakte het bijna mysterieus.

De boot verminderde vaart en voer nu heel rustig door al dat prachtigst.

We konden nu buiten staan en iedereen was stil.

Daarna werd er een grote ijsklomp uit het water gevist en kregen we allemaal Martini on the rocks met ijs van de gletsjer.

Langzaam voeren we verder en ja de zon brak door en het was heel speciaal.

Na een half uur keerden we weer om. En voeren langzaam het fjord weer uit. We maakte nog een rondje om een prachtige blauwe ijsberg. Ik heb honderden foto’s en video’s gemaakt.

Daarna door naar de haven van Narsarsuaq. Daar stonden ze al met busjes te wachten om iedereen weg te brengen.

En zo stond ik weer op het vliegveld. Twee weken later. Ik zag het vliegtuig uit Kopenhagen aankomen en de passagiers uitstappen. De mensen van Blue ice Explorer stonden weer klaar om nieuwe mensen op te wachten. Voor mij voelde alles vertrouwd, voor de nieuwe was er de verwachting.

En wie waren er ook? De Denen. Er waren er zowaar een aantal die mij vriendelijk toe lachten.

Het inchecken ging vlot en ik kon ook vlot door de security.

Het was druk op het vliegveld. Veel helikopters. Ook een die reddingswerk doet en er werd een man op een brancard uit gedragen. Wie weet wat hem was gebeurd?

Het duurde wat langer om te boarden. Omdat de mist enkele vluchten had vertraagd moesten we wachten zodat mensen hun aansluiting hadden voor Kopenhagen.

Ik zat op de eerste rij en had heerlijk veel beenruimte. Om mij heen gezellig de Denen. Wordt het misschien toch nog wat.?

Naast me was ook nog een plaats leeg dus ik had echt veel plaats.

We vertrokken drie kwartier later. Dat betekende na middernacht aankomen.

Het op stijgen was fantastisch. De zon was er helemaal en we vlogen over Igaliku, het plateau. Ik herkende zoveel plaatsen, zoveel herinneringen kwamen er op.

Als iemand me had voorgesteld nog een weekje te blijven had ik meteen ja gezegd. Wat heb ik genoten van dit land.

De vlucht ging verder voorspoedig. Kreeg wel weer dezelfde vegan maaltijd maar hé ik eet thuis ook wel eens twee dagen hetzelfde.

Om kwart over 12 s’nachts kwamen we aan in Kopenhagen. Op het vliegveld was het chaos. Het leek wel alsof ze alle bagage pas nu uitgaven. Gelukkig sliep ik weer in het hotel op het vliegveld zelf en zo was ik om 1 uur in mijn kamer.