Na een goede nachtrust en een heerlijk ontbijt weer op weg. Vanaf Voeren naar de pont bij Eisden was het ongeveer 6 km. Om 10 uur zou de eerste pont gaan. Daarna elk half uur. Dit pontje vaart tot 31 oktober. Daarna moet je 8 km omlopen. Hij gaat pas weer in april varen. Een van de redenen om de DMT nu te lopen.

Het waren weer veel holle wegen maar dit keer waren ze breder en minder steil naar beneden.

Kwart voor 10 was ik bij de pont. En wat een geluk. Het vaarde vandaag. Gisteren met de sterke wind was tie uit de vaart gehaald. En dus iedereen die gisteren deze etappe liep heeft moeten omlopen.

Er stonden nog 6 andere lopers. Een vader en zoon en vier vrienden.

Aan de overkant zette iedereen de vaart er in. Ik liep achteraan. Na ruim een kilometer (ik liep zo’n 50 meter achter de laatste) zag ik ze verdwijnen een schiereiland op. Hevig kletsend en dus niet horend dat ik riep dat ze verkeerd liepen. Ik was blij met de navigatie van Komoot want die blert wel als ik eigenwijs de verkeerde kant op loop.

Uiteindelijk toen ik langs het Albertkanaal liep bleek ik ruim voor alle anderen te lopen.

En toen was er de Observant. De berg die, gezien uit Maastricht achter de Sint Pietersberg ligt en hoger is. Deze hoort tot het slotstuk maar wordt beschreven als de pittigste.

En ja. Het was pittig maar omdat er toch steeds een vlak stuk tussen de stijle stukken lag was het goed te doen. En God zij dank had het de afgelopen weken niet teveel geregend. Anders waren sommige stukken niet te doen geweest.

Om half twaalf stond ik boven op de Observant. Niet echt met een uitzicht maar wel trots dat het me gelukt was. Daarna rustig afdalen naar de ENCI groeve waar tientallen jaren mergel is gewonnen maar waar ze nu een recreatiegebied aan het maken zijn.

Ondertussen was er de zonsverduistering maar met alle wolken was dat niet te zien.

Je loopt dwars over de bodem van de groeve op weg naar de Sint Pietersberg. Daar moet je een lange trap naar boven nemen om dan op het uitkijkpunt uit te komen. Dat is tevens het einde van het Pieterpad. Een jaar geleden stond ik hier ook.

Vanaf hier ging het nog via wat bergpaadjes de Sint Pietersberg af. En daarna was het nog een 4 km langs de Maas.

Om twee uur stond ik voor het station Maastricht, eindpunt van de DMT.

I did it. Had ik een week geleden nog twijfels door wat rugklachten en omdat ik de laatste weken weinig had kunnen wandelen ivm werk, ik ben blij dat ik heb doorgezet.

Het maakt niet uit of je een bergtocht op 2000 meter doet of op 200 meter hoogte. Het was de zwaarte die het een echte bergtocht maakte. Ik heb elke minuut genoten en ik kijk er met trots op terug.