We waren weer vroeg op maar omdat de eerste bestemming van die dag dichtbij lag deden we rustig aan. Op het eerste gezicht is Willowwind park druk maar in realiteit hebben we er een heerlijk rustige tijd gehad.

We reden in drie kwartier naar Kanarraville. Daar zetten we de camper op de parkeerplaats om naar de Kanarrafalls te lopen. Een collega van mij had mij er op gewezen en zelfs in de laatste week van school nog gezegd dat je nu niet meer zomaar kunt wandelen maar dat ze per dag maar 150 personen toelaten. Ik had dus via internet al kaartjes kunnen kopen en die had ik nu uitgeprint bij me.

De tocht was eerst op een pad wat steeds nauwer werd en toen begonnen we steeds meer stukken door het watertje te lopen dat ons naar de slot canyon zou brengen. (Een slot canyon is een nauwe doorgang waar het water zich honderd duizenden jaren door heen heeft geperst) Het water was ijskoud en je moest goed op letten op welke stenen je je schoenen zette. Maar het spectaculair, mooi en een avontuur tegelijkertijd. Wat geweldig om daar te lopen. Ik weet niet hoeveel foto’s ik genomen heb. We kwamen uit bij de watervallen dan kan je via een trappertje nog naar boven maar ik gleed er na drie treden af doordat mijn schoenen geen grip hadden en had meteen een dikke bult op mijn scheenbeen. We besloten het er verder niet op te wagen en keerde rustig om. Maar wat hebben we veel moois gezien. Dank je wel Laura voor de tip.

Terug bij de camper zei ik tegen Marijke dat ik Cruise America nog een keer wilde bellen maar dat ik verwachte ‘s avonds geen bereik te hebben in Duck Creek en dus dat ik ergens in Cedar City (spreek uit: Siddur City) een telefoontje wilde plegen. De plaats werd…… Starbucks. We hebben beiden Frappucino ontdekt. Dus een logisch keuze.

Ik kreeg eerst een vrouw aan de lijn die eigenlijk zei dat ze mij niet kon helpen maar binnen het uur zou iemand terug bellen. Ik vroeg of dit echt was omdat ik sinds maandag al zat te wachten op een antwoord. Maar ze beloofde dat binnen het uur de juiste persoon zou terug bellen. En binnen een half uur belde een andere mevrouw, Rebecca. Ze moest toegeven dat dit echt niet kon en dat ze er werk van ging maken. Tegelijkertijd maakte ze ook een afspraak voor morgen ochtend in Bryce om de bij het service centrum alles te laten maken. Ik voelde eindelijk een spanning van me afglijden.

Daarna reden we nog in drie kwartier naar Duck Creek in Dixie National Forrest. Daar hebben we op een natuurcamping een mooie plaats. We deden de was, aten een heerlijke koude pasta van twee dagen geleden en genoten van het niet zo warme weer want hier zitten we weer veel hoger. Na het eten maakte we nog een avond wandeling en zagen hele families eekhoorntjes bezig in het bos. Daarna nog lekker bij de camper gezeten met ginger ale en tortilla chips. Het leven is goed.