Out of Africa but in my heart

Het was lang wachten. Eerst lang in het restaurant van het hotel en daarna op het vliegveld. Het was een groot vliegtuig van de KLM. Ik hoorde een stewardess zeggen dat er meer dan 400 mensen aan boord waren. We vertrokken om half 12 in de avond en na een maaltijd ging om 1 uur het licht uit.

Voor de eerste keer sliep ik best goed in het vliegtuig. Ik werd om kwart over 8 wakker terwijl het licht weer aan ging. Na het ontbijt begon de landing al in te zetten.

De weken gingen aan mij voorbij. Met zoveel hoogtepunten is het moeilijk om te kiezen wat het mooiste is. Ik laat het even de revu passeren.

• Kaap de Goede Hoop
• Fish River Canyon
• Deadvlei, Sossusvlei en Dune 45
• Zoveel mooie stenen gevonden.
• De levende woestijn
• De oorrobben van Cape Cross
• De Himba’s
• Etosha met alle dieren
• De mensen van Angola
• De Okavango Delta met alle dieren en avonturen.
• De Village walk
• Chobe NP vanaf het water en vanaf de 4x4
• De dieren van Chobe
• De Victoria Falls vanaf Zimbabwe maar zeker ook de kant van Zambia
• De neushoorn walk
• Soweto
• Antoinette Pieterson
  
  
  

Maar ook de medepassagiers. We kenden elkaar niet maar wat is het fijn geweest. Cardi en Alby die ons zo goed hebben begeleid.

En dan de dieren. Van het kleinste muisje naar het graf van Cecil Rhodes tot de Olifant naast de 4x4 die mij aanstaarde. Van de luipaard in de boom tot de baby neushoorn die zachtjes onderzoekend op mij afkwam.

Maar van alle dieren is voor mij de olifant de favoriet.

De prachtige lodges, soms in de middle-of-knowhere. Of op droom plaatsen.

Maar ook de mensen die mij hart hebben gestolen.

Al die gezichten zal ik nooit vergeten. Hun openheid maar ook blijheid liet je beseffen dat geld niet alles is maar dat je rijk bent als er liefde en blijheid is.

Afrika heb ik nu echt in mijn hart gesloten. Wat een speciaal continent. Ik zal zeker nog een keer terug komen.

Het was een uitputtende reis, met vele lange dagen in een truck. Ik wist dat van tevoren. Maar de reis heeft me in het hart van Afrika gebracht. Van hoogtepunt tot hoogtepunt. Het was het allemaal waard.

Terug in Nederland wordt maar weer eens duidelijk wat een bevoorrecht leven we hebben.

Ik hoop dat ik die dankbaarheid vast kan houden. En verder kan terugkijken op ruim drie prachtige weken.

Soweto

De reisgids vandaag:

Afhankelijk van je vluchtschema kun je vandaag nog deelnemen aan een laatste optionele excursie.

Een optionele excursie brengt je naar Soweto, het South Western Township. Tijdens het Apartheid regime was het voor niet-blanken verboden in grote delen van het land te wonen. Zij werden veelal verplicht om in de zogenoemde townships aan de rand van steden te wonen. Soweto is door beroemde bewoners als Nelson Mandela en aartsbisschop Tutu, maar ook door de Scholierenopstand van 1976, het bekendste township van Zuid-Afrika geworden.

Afhankelijk van je definitieve vluchtschema word je vanmiddag of in de loop van de avond naar de luchthaven van Johannesburg gebracht, vanwaar je naar huis vliegt.

Ik was vroeg wakker na een goede nacht. Daarna opstaan en gaan ontbijten want om 9 uur zou de tour naar Soweto vertrekken. Het ontbijt was heel druk. Veel mensen. Om 9 uur kwam Eric, onze gids ons halen. We reden eerst bijna drie kwartier naar het begin van Soweto. Daar namen we een foto bij het welkomsbord. Daarna reden we eerst rond. De contrasten waren duidelijk. Van arm naar armer naar nog armer. Hutje boeven op elkaar en we stopte bij een gedeelte waar we allemaal uitstapten en door een andere gids meegenomen werden de wijk in. Tussen golfplaten huisjes liepen we in een doolhof van straatjes. Soms keek om de hoek van de deur een kind ons aan. We nochten in een huisje van een vrouw binnen kijken. Een groot bed en een kookstel was alles wat er was. Op bed lag een baby van 8 maanden te slapen.

De gids bracht ons naar een uitzichtpunt waar we de rest van de wijk konden zien.

Het was echt om stil van te worden.

Daarna reden we verder en stapten uit bij de straat waar het huis van Desmond Tutu en Nelson Mandela staan. Twee Nobelprijswinnaars die buren waren.

Maar dat was een commerciële plaats. We hebben alleen gekeken van de buitenkant. Eric kwam een man tegen die had meegemaakt dat Mandela terug naar zijn huis kwam nadat hij was vrij gekomen.

Hij vertelde wat dat voor hem was.

Daarna reden we weer verder. Verderop was een plein waar de Soweto opstand van 1976 was begonnen.

Even informatie daarover.

Hector Pieterson was een van de duizenden zwarte schoolkinderen die op 16 juni 1976 in Soweto, Zuid-Afrika, protesteerden. Het protest werd gewelddadig en leidde tot dagenlange rellen. Hector was een van de eersten die werd gedood. Hij werd een symbool van de opstand in Soweto.

De leerlingen waren ontevreden omdat scholen in de townships van Soweto gedwongen werden de Afrikaanse taal te gebruiken. Terwijl duizenden studenten zich verzamelden, begon de lokale politie op de studenten te schieten. Onder de doden was Hector Pieterson, die 12 jaar oud was. Nadat Hector was neergeschoten, pakte de 18-jarige Mbuyisa Makhubo hem op. Hectors zus, Antoinette, was bij hen. Een krantenfotograaf genaamd Sam Nzima maakte een foto van Hector die door Mbuyisa van het toneel werd weggevoerd. De kinderen renden naar Nzima's auto. Hector werd met spoed naar een kliniek gebracht, waar hij dood werd verklaard.

Op het plein stond Antoinette op ons te wachten en zij vertelde haar verhaal. Hoe de opstand was begonnen en de dood van haar broertje. Over hoe ze had kunnen vergeven en hoe ze nu vrij was van boosheid en haat. Een indrukwekkend verhaal.

Op het plein stonden meerdere groepen en er werd steeds naar haar gewezen en foto’s genomen. Wat bijzonder dat wij met deze vrouw konden praten.

Daarna nog een foto met haar bij de beroemde foto. Wow wat bijzonder.

Daarna reden we naar een andere kant van Johannesburg om daar het standbeeld van Mandela te zien. Een hele dure wijk. Zo’n tegenstelling van wat net gezien en geoord hadden.

Daarna bracht Eric ons terug. Wat een bijzondere ervaring.

Daarna begonnen het wachten van lange uren op het vertrek want we vliegen pas om 11,25 vanavond maar daar is het volgend verhaal goed voor.

5400 kilometers

De reisgids vandaag:

Vandaag begint de lange rit naar Johannesburg, het eindpunt van je Koning Aap groepsreis door Zuid-Afrika, Namibië, Botswana en

Zimbabwe. Johannesburg is de grootste en meest kosmopolitische stad van het land. Het is ook een stad van grote contrasten tussen nieuwbouw en oude wijken, tussen arm en rijk, rustige stadsparken en verkeersopstoppingen. Veel reizigers laten Johannesburg links liggen en reizen zo snel mogelijk door naar de bekendere bestemmingen, maar zij die er wat tijd doorbrengen blijken vaak verrast door wat de stad te bieden heeft.

Ik was vroeg wakker. Ik deed het gordijn open en vanuit mijn bed keek ik zo vanaf een lichte helling de Bush Bush in. Wat een pracht. Deze plaats heeft veel van de ellende van gisteren weer goed gemaakt.

Ik maakte koffie op en ging buiten op het balkon zitten. De stilte, het uitzicht, de vogels gaven een magische sfeer aan de laatste momenten dat we in de wildernis verbleven. Ik besloot me aan te kleden en een wandeling over het terrein te maken. We zouden toch pas laat vertrekken omdat 4 nog met een gamedrive bezig waren. Het was nu bij daglicht te zien hoe prachtig het allemaal was. Daarna rustig in de buitenlucht ontbeten. Daarna terug naar het huisje en weer heerlijk weer genoten van het uitzicht.

Om 10 uur vertrokken we. Alby nam niet de weg naar Musina terug maar een binnenlandse weg. Wel geasfalteerd maar toch met veel kuilen. Het uitzicht was wel spectaculair. Grote rotsformaties met daar tussen in de Baobab.

Bij Alldays even een toiletstop en weer door. Tussen de middag in Polokwane wat snacks voor de lunch en weer door. We wilde in Pretoria het standbeeld van Mandela zien en het Voortrekkersmonument. Het is een monument ter nagedachtenis aan de boeren die naar de omgeving van Pretoria zijn getrokken. Wij zouden nu zeggen pioniers.

De weg was lang. Uiteindelijk kwamen we met zonsondergang pas aan bij het beeld van Mandela en konden het alleen van verre zien. Het voor trekkers monument ging helemaal niet door, het was donker. Maar zo gaat het. Soms lopen dingen anders.

In het hotel aten we nog een keer gezamenlijk met Cardi en Alby erbij. Morgen vroeg stappen ze op het vliegtuig naar Kaapstad. Het was een bittersweet goodbye. Drie weken zo intens samen is niet niks. En wat hebben ze het goed gedaan. Cardi de onvermoeibare en positief ingestelde reisleidster en Alby die ons 5400 km veilig heeft vervoerd. Ik zal ze niet vergeten.

Daarna naar de kamer om de rugzak serieus in te pakken voor de reis.

Tijd voor de laatste nacht hier in Afrik

De grensovergang 😳😡😝

De reisgids vandaag:

Vanuit Bulawayo reis je verder zuidelijk naar de grens met Zuid-Afrika. Na alle grensformaliteiten, reis je door naar je overnachtingsplaats in de omgeving van Musina. Dit is het noordelijkste deel van de regio Limpopo.

Vroeg op, rugzak in de truck, ontbijten, vertrekken. Het is het ochtendritueel elke dag weer. We verlieten Bulawayo en begonnen de reis naar de geen met Zuid-Afrika. De weg was iets beter maar het zeer heuvelachtig de de reis langzaam. Vandaag niet ander als reizen en aankomen.

We hebben op deze reis grotendeels op een hoogte van tussen de 900 en 1500 meter gereden, behalve bij Swakopmund aan de kust. Het hele continent hier ligt dus heel hoog.

Na een uurtje even een sanitaire stop. Er ontstond verwarring. De hele reis had Cardi gezegd dat we naar een bepaalde lodge gingen maar dat correspondeerde niet wat Koning Aap had gezegd. Uiteindelijk bleek het dus die van Koning Aap te zijn. De was was met vlagen slecht. Maar om 12 uur waren we bij de grens van Zimbabwe. Het uit gaan ging snel. Maar toen moesten we de grens met Zuid-Afrika nog over. Een chaotische situatie waar we corruptie. Oor onE ogen zagen gebeuren. Het was heet, we hadden nog niet geluncht. Toen we ons stempel hadden moesten we al onze bagage uit de truck halen en alles moest door de scanner, ook weer in de hitte.

Als laatste kwam de politie in de truck en moest opnieuw alles zien. Totaal hebben we er drie een half uur over gedaan om de grens te passeren. Het wordt de vreselijkste grensovergang van Afrika genoemd. Nou dat hebben we geweten. En zoals ik het hier beschrijf heb ik het nog zacht uitgedrukt.

We reden na Musina de Bush Bush in door landschap met ongelooflijk veel Boabab. De een nog dikker als de ander. Sommigen meer dan 1500 jaar oud. Maar zo mooi.

Door het lange wachten lieten we de lunch voor wat het verder was en haasten we ons om voor zonsondergang bij de ingang van het Mapungubwe NP omdat morgen 4 nog een gamedrive willen doen. Ik heb besloten dat het zo goed is.

We kwamen aan in een prachtige lodge met mooie huisjes. Na het avond eten meteen naar het huisje en dan verder niets meer. Wat een chaotische dag. Maar goed ook dat is Afrika.

Wandelen met neushoorns

De reisgids vandaag:

Vanuit de toeristische hoofdstad van Zimbabwe reis je vandaag naar de tweede stad van het land, Bulawayo. Het is een historische stad met koloniale gebouwen, brede lanen en stadsparken. Bulawayo zou best wat van je tijd verdienen, ware het niet dat de bezienswaardigheden in de omgeving van de stad veel meer de moeite waard zijn. In het Matobo Nationaal Park leven de laatste wilde witte en zwarte neushoorns van Zimbabwe. Sommige van enorme rotsblokken die je verspreid door het park ziet liggen, zijn voorzien van rotstekeningen die tot 13.000 jaar oud kunnen zijn. Je kunt er vandaag voor kiezen om een optionele excursie naar het Matobo Nationaal Park te maken en wandelend op zoek naar neushoorns te gaan. Het is ook mogelijk om deel te nemen aan een optionele excursie waarbij je een bezoek aan de rotstekeningen brengt.

Om half 6 ging de wekker a een heerlijke nacht. Om half 7 reden we weg. We moesten rond 2 uur in Bulawayo zijn om de Safari wandeling te doen naar de neushoorns. Daarnaast zijn de wegen naar Bulawayo heel slecht en gaat de reis daarom langzaam.

De stad was stil op een grote groep baboons na. Tot aan het internationale vliegveld (10 km) was de weg prima maar daarna werd deze steeds slechter. Alby moest soms helemaal stilstaan om heel rustig door diepe kuilen in het asfalt te gaan. We reden langs de grootste kolenmijn van de wereld. Hoewel daar veel geld van komt werden de wegen nog slechter. Kapot gereden door het zware verkeer.

Het is echt schrijnend dat in al deze landen waar we doorheen zijn gegaan zoveel grondstoffen in de bodem zitten waar miljarden mee worden verdiend. Maar dat er nog zoveel mensen in armoede leven en de infrastructuur zo slecht is.

Het goud, diamanten, koper, uranium, platinum dat wordt gevonden in Zuid-Afrika, Namibië, Botswana, Zimbabwe en zoveel meer andere Afrikaanse landen, gaat naar de rijken en naar andere landen. Ik vind dat echt schaamteloos.

De weg was soms goed en soms moest er echt stapvoets gereden worden om alle grote gaten in de weg te vermijden. Het was een lange weg daardoor. Het stuk is ook met weinig steden en dorpen. Alleen de universiteit van Lupine is even wat maar verder bush en kleine gehuchtjes.

Hulde aan Alby die enerzijds alles moest rijden, op tijd komen maar ook heel goed op de weg letten waar bij veilig kon rijden.

Om

Precies 2 uur kwamen we aan op de afgesproken plaats waar Ian, onze gids, ons stond op te wachten. Hij had een 4x4 en we namen plaats en reden een half uur naar het Matobo NP. Dit is vooral een conservatiereservaat voor neushoorns. Daar begon hij net te vertellen hoe de strijd tegen stropers een harde strijd is die misschien wel niet gewonnen gaat worden. De hoorns gaan voor een miljoen de illegale markt op om vermalen te worden en in China verkocht te worden al een medicijn. En hoewel een hoorn is als een nagel en groeit worden de beesten afgeslacht. Er zijn in het park zowel witte als zwarte neushoorns. Wit niet omdat ze wit zijn maar omdat hij een wijde bek heeft. Toen de Engelsen hier kwamen en de Nederlanders hoorden praten over Wijde Neushoorn begrepen ze “white”. Ze hebben zo’n bek omdat ze gras eten. De zwarte Neushoorn eet blaadjes en heeft een spitse bek.

Het was vooral bijzonder voor een van ons dat Ian de toer deed. 26 jaar geleden was ze met vriendinnen hier ook geweest en had E ook een tour met een gids gedaan. Nu was ze terug met haar kinderen en was het dezelfde gids Ian die haar weer rondleidde. Hij doet wel lek al 35 jaar vertelde hij.

We reden een stuk het park in en Ian spotte er twee, een moeder en dochter van twee. Hij zette zijn 4x4 aan de kant en we liepen, na de nodige instructies, achter hem aan het grasland naar de neushoorns. Ze bleven rustig door grazen. Op 5 meter stopten we. Het was magisch om zo dichtbij te staan en ze zo rustig te zien grazen. Ian maakte bepaalde geluidjes om ze gerust te stellen. Het jong, twee jaar oud was wat nieuwsgierig.

Ik had nog een wens deze reis op de foto met een dier. En Ian zei wie wilde hij wel op de foto kon zetten. Terwijl ik zat kwam de kleine neushoorn mijn richting op en op twee meter bleef hij staan. Wat geweldig.

Ook toen de moeder wat onrustig werd sprak Ian hem rustig toe en kalmeerde ze. Dit was echt een ervaring voor het leven.

We liepen rustig terug naar de truck en onder het genot van wat te drinken keken we nog naar de twee neushoorns die rustig verdwenen in de verte.

Daarna reden we verder en kwamen bij een site waar rots tekeningen waren van 200.000 jaar geleden. Je zag heel goed hoe ze oorspronkelijke bewoners giraffen en neushoorns hadden getekend.

Daarna zouden we weer verder gaan om de zon onder zien gaan bij het graf van Cecil Rhodes. Op de truck zit ook een spotters plaats op de motorkap en ik mocht haar gaan zitten. Wat een belevenis. De hele waf heb ik gefilmd. Bijna boven moesten we nog een stuk klimmen en boven op lag het graf van Cecil Rhodes. De rijkste man van zuidelijk Afrika die heel veel gedaan heeft. Het huidige Zimbabwe was ooit als Rhodesië naar hem vernoemd.

En daar terwijl de zon onderging vertelde Ian het verhaal van het leven van deze man. Een echte verhalenverteller. Een prachtig uitzicht en de rust het was allemaal betoverend.

Daarna reden we terug naar de lodge en namen afscheid van Ian.

Het eten stond al klaar en na het eten ging ik meteen naar de kamer. Het was een intense dag geweest maar weer een met een sterretje.

De Victoria Watervallen

De reisgids vandaag:

Vrije dag. Je kunt de Victoria Watervallen vandaag op eigen houtje verder verkennen. Zo kun je bijvoorbeeld, mits de hoogte van het water het toelaat, met een rubberboot een deel van de Zambezi afgaan, het zogenaamde 'White Water Raften'. Of bezoek de Zambiaanse zijde van de watervallen. Bij de brug tussen Zimbabwe en Zambia steken veel Zambianen per fiets de grens over om groente en fruit in Zimbabwe te verkopen en zakken meel mee terug te nemen waardoor het er vaak gezellig druk is.

Heerlijk uitslapen, rustig ontbijten en om 11 uur namen Els en ik de shuttle van het hotel naar de ingang van het Nationaal Park Victoria Falls. Bij het uitstappen van het busje werd je belaagd door verkopers. Het is soms irritant dat ze niet eens ruimte maken.

Het park kost aan Zimbabwaanse zijde 50 dollar. Dat is best veel maar je laat het ook niet voorbij gaan.

Daar na liepen we naar uitkijkpunt 1. Er zijn totaal 16 uitkijkpunten en je loopt zeg maar langs de rand van het ravijn en aan de overkant is de waterval. Bij het begin staat ook het standbeeld van Livingstone die de watervallen rond 1853 ontdekte. Hij was net op tijd uit zijn bootje gestapt toen hij ontdekte dat de Zambesi zich in het ravijn stortte.

Het is een spektakel om de waterval van heel veel punten te kunnen bewonderen. Vele foto’s heb ik genomen. Er is op dit moment minder water en Zambia kampt ook met water gebrek en daarom was ook de mis en opspattende druppels niet zo erg. De poncho kon ik de tas blijven. Het was echt adembenemend. De Victoria watervallen horen ook tot de 7 wereldwonderen.

Na bijna twee uur te hebben rond gelopen besloten we even wat te drinken. Daar zat Yvette die eerst de Zambiaanse zijde had gedaan. Na even samen gezeten te hebben vertrokken wij richting Zambia.

Eerst uit Zimbabwe, stempel. Daarna Zambia in, stempel.

Daartussen was een brug die de beide zijden van de kloof verbond. Het was best een pittige wandeling want de hitte was groot en geen schaduw.

Daarna het Zambiaanse Nationale Park in. Weer een entreegeld van 20 dollar. Maar hoewel dit stukje kleiner is dan die aan de Zimbabwe is mag je deze echt niet missen. Vanaf daar kon je heel goed de kloof inkijken en dat was een prachtig gezicht.

Het was echt adembenemend. Na een lange tijd besloten we weer terug te gaan naar Zimbabwe. Het omgekeerde proces moest nu gebeuren en dus weer twee stempels in het paspoort.

Ik zit nu al op stempel 20 op deze reis. We liepen het hele stuk te voet en het had ook wel wat. Het liet je van dichtbij de chaos en drukte ervaren van een Afrikaanse grensovergang. Mensen op de fiets, lopend, verkopen, vervoeren, alles gebeurt er. En ondertussen de eeuwige verkoper die je constant de zoveelste nijlpaard, olifant, of wat dan ook van hout steen probeert te verkopen.

Na de grens namen we een taxi en zo waren we om half 5 weer in het hotel. Na even wat gedronken te hebben lekker naar de kamer en wat kun je dan opknappen van een douche.

Om 7 uur kwam de man die de herinnerings t-shirts had gemaakt. Het was heel mooi geworden en ik ben er heel blij mee.

Daarna eten in het hotel zelf en daarna gauw naar bed want morgen is het weer heeeeeeeeeel vroeg.

De Zambezi

De reisgids vandaag:

Het is slechts een korte rit naar de Victoria Watervallen over een goed geasfalteerde weg. De trekpleister van het gebied dat je zojuist hebt betreden hoor je al van verre. Het geluid van de Mosi-oa Tunya (oftewel 'Rook die Dondert') wordt veroorzaakt door de kracht waarmee de Zambezirivier over een lengte van bijna 1800 meter breedte ruim 100 meter naar beneden dondert. Gemiddeld valt hier 550.000 kubieke meter water per minuut naar beneden. De waternevel heeft in de nabijheid een dichte vegetatie doen ontstaan, een waar regenwoud. Hier tref je de anders zeer schuwe bosbok aan en een groot aantal apen. Het wereldwonder van de Victoria Watervallen zal vast een diepe indruk op je maken. Liefhebbers kunnen vandaag de watervallen alvast bezoeken. Wandelpaden bieden steeds weer verschillende uitzichten op de machtige waterstromen.

Je kunt er natuurlijk ook voor kiezen om het plaatsje Victoria Falls wat te verkennen. Het stadje beschikt over een groot aantal bars en hotels waarvan het Victoria Falls Hotel het bekendste is. Het werd in 1904 gebouwd en is met haar oude koloniale stijl nog altijd het meest romantische van het land. Een mooie afsluiting van de dag is de optionele boottocht bij zonsondergang over de Zambezi. Met de lichtval op haar mooist zie je vanaf het water hoe nijlpaarden en krokodillen zich voortbewegen, verschillende vogelsoorten een onderkomen voor de nacht zoeken en groter wild hun dorst aan de oever lest.

Vandaag niet heel vroeg op. Tenminste, kwart over 7 ontbijt is bijna een gewone tijd. Om 8 uur vertrokken we. Het was 10 km naar de grens. Uit Botswana was een stempel maar we wisten dat Zimbabwe binnen komen lastiger is. Je moet namelijk een visa aanvraag en omdat we morgen naar Zambia gaan om vanaf daar de watervallen te bewonderen moet de een dubbel entry in je paspoort staan. Dat kost bij elkaar 45 dollar en gepast contant moet je dat hebben.

Maar goed na een uur waren we door de controle en mochten we Zimbabwe in. Land 5 van deze reis, als je de stap in Angola meetelt 😉.

Het was ongeveer anderhalf uur naar Victoria Falls. Een weg met alleen maar wildernis en overstekende dieren.

In Victoria Falls moest Alby eerst tol gaan betalen. Dat duurde best lang en het werd heet in de truck. Na een half uur kwam hij terug. Bureaucratie, bureaucratie. Daarna maakten we eerst een tour door het stadje om te laten zien waar alles was. We reden ook in de buurt van de waterval, die we niet konden zien maar waar je niet moet lopen want er loopt heel veel wild. Cardi had het nog niet gezegd en een kudde olifanten stak over. Even verder bij een enorme boabab stapten we uit om een foto te maken. En terwijl we daar stonden kwam er nog een Olifant voorbij. Indrukwekkend maar ook een duidelijk tekendat we echt niet zomaar over straat moeten gaan.

Bij het hotel konden we onze kamer nog niet in want het was pas 12 uur dus konden we onze rugzakken we in een saferoom zetten en reed Alby ons naar het bookingskantoor want Els en ik gaan nog een sunsetcruise maken. We wilde eerst al naar de watervallen maar elke dag kost 50 dollar om in het park te mogen en dat vonden we allemaal te veel.

Daarna zochten Yvette, Els en ik een terrasje uit en namen een heerlijke koude cocktail. We zijn na Swakopmund voor het eerst weer in een stad en het is bijna wennen aan alles wat er weer is.

Terug in het hotel konden we in onze kamers. Wat een luxe kamer was dat. Ik had twee uurtjes voor we zouden vertrekken en dus nam ik even rustig de tijd om mama te bellen en wat te rusten.

Om kwart voor vier geen taxi die me kwam ophalen. Ik belde Cardi en zij belde het kantoor. Ze waren me vergeten. Iemand kwam snel met de auto me ophalen en zo kwam ik toch bij de boot. Intussen zat Els al op de boot zij was eerst een helikoptervlucht gaan maken en zei maar dat ze moesten wachten want er moest nog iemand komen. Het kwam gelukkig goed.

Daarna begonnen een rustige boottocht met hier en daar een krokodil, nijlpaard en een paar olifanten. Voor ons ging het gewoon om het varen en kijken. Toch waren er nog wat dingen die ik toch nog niet had gehad. Een nijlpaard met een open bek en een zwemmende krokodil. Maar voor de rest was het lekker varen.

Terug in het hotel kon je een herinnerings t-shirt kopen met op de achterkant de reis, op de mouwen de vlaggen van de landen waar we geweest waren en voor kon je zelf kiezen. Ik koos voor de big 5 en hun pootafdruk.

Ik besloot niet meer mee te gaan eten. Het was genoeg geweest. De dag was fijn geweest.

Chobe wat was je mooi

De reisgids vandaag:

Het Chobe Nationaal Park is 11.700 km2 groot en is zo bijzonder dat het al in 1939 werd uitgeroepen tot beschermd gebied. Het park heeft een zeer divers ecosysteem en daarmee ook een rijke verzameling diersoorten. Doordat het park goed beschermd wordt, herbergt het grote kuddes olifanten. Het aantal olifanten is in het Chobe Park zelfs zo groot geworden, dat veranderingen in de vegetatie zijn waargenomen.

Vlak na zonsopkomst maak je een game drive met een 4x4 voertuig. Ondanks dat de concentratie wilde dieren in Chobe Nationaal Park hoog is, is er nooit vooraf te zeggen welke dieren je zal spotten. Je zou vandaag zo maar olifanten, nijlpaarden, krokodillen, buffels, giraffen, impala's, gnoes, hartebeesten, roan-, lier-, en sabelantilopen, waterbokken, koedoes, leeuwen, cheeta's, bavianen en nog veel meer dieren kunnen zien. Genoeg dus om naar uit te kijken! Opmerkelijk in het Chobe Nationaal Park is de aanwezigheid van gieren. De grote kale bomen zitten vol met grote vogels, die wachten tot roofdieren kadavers achtergelaten.

’s Middags kun je lekker ontspannen aan het zwembad of misschien wel kiezen voor een optionele game drive.

Om kwart over 5 ging de wekker. Snel aankleden en om 10 over half 6 reden we weg naar Chobe NP in een 4x4.

Het was druk in de ingang maar het verspreidde zich nadat we in het park waren.

Op zoek naar wat voor dier dan ook stond de luipaard en de leeuw wel heel erg hoog op ons lijstje. Het eerste half uur was alleen maar rijden en krijg je twijfels, zullen we überhaupt iets zien dan alleen honderden impala’s?

Maar dan kom je olifanten tegen, giraffen en dan….. Daar lag hij. Boven in een boom. Een jachtluipaard in alle glorie. Langleven de 40x zoomlens.

Daarna op zoek naar de Koning der dieren. Meneer was nog aan het uitslapen maar liet zich makkelijk fotograferen. Zijn vrouw lag ietsje verder op. Het was echt prachtig. Op de terugweg kwamen we nog vechtende giraffen tegen. Ze slaan hun kop heen elkaar aan. Het gaat er rustig aan toe maar het is een bloedserieuze zaak, wie is het dominante mannetje.

Terug in de lodge was het ontbijt. Iedereen was er van overtuigd. We moeten nog een keer terug. Dus na enkele uurtjes gerust te hebben vertrokken voor een middag safari.

Tivu was onze gids. Een hele filosofische man. Hij wilde ons laten ervaren dat de natuur naar jou toe komt. En zo was het echt met hem. Vooral met de olifanten leek het wel dat zij ons wilden zien. Tot op een meter benaderden ze de kar en een kleintje schopte zelfs tegen de band. We zagen ze spelen en van alles doen zo dichtbij. Ik begreep dat Tivu eigenlijk wilde zeggen. Kom vanachter je camera en geniet.

We kwamen zelfs baboons (apen) tegen en keken hoe om de car ze speelden, vechten en vlooiden.

Als laatste lag daar opnieuw weer de Leeuw. Het blijft machtig.

Terug samen gegeten en toen naar bed. Morgen wacht Zimbabwe ons.