Dag 3 Laugavegur: Hvanngil - Emstrur - Porsmork
En weer was ik om half 7 wakker. Ik stond stil op om kwart over 7 was ik al weer onderweg. Vandaag lag er de zandwoestijn van de Myrdalsjokull op me te wachten. Nou het was echt een woestijn. Na nog 1x een sterk stromende gletsher rivier over gestoken te zijn kwam er alleen maar lava zand. Stel je maar voor dat je in de duinen loopt en dat mulle zand drie uur lang moet doorkruisen. verder stond er vandaag een stevige wind maar die had ik gelukkig in mijn rug want het stof was fijn en kwam gemakkelijk tussen mijn lenzen. Halverwege kwam ik een stelletje tegen en vertelde mij dat de Emstrur hut vlakbij was. Het was nog maar 10 uur en langzaam kwam het idee dan maar ook de vierde etappe vandaag te doen. Om kwart over 11 was ik bij de hut. Het zou ook zonde zijn hier de rest van de dag te zitten wachten en besloot na een goede lunch verder te trekken. Ook ander deden dat en dat sterkte me dat het ook voor mij mogelijk moest zijn nog 6 uur te lopen.
Het begon nu naar een afdaling naar een kloof die over een eng bruggetje overgestoken moest worden. Ik heb gelukkig geen hoogtevrees want het wasniet echt heel makkelijk en heel diep. Na een uurtje wilde ik op een prachtig punt gaan eten toen daar ook twee Nederlanders zaten. We hebben zo wat ervaringen uitgewisseld. Zij deden de tocht in tegenovergestelde richting en zeiden mij dat het grotendeels vlak zou zijn.
Ik was daar blij mee want ik begon toch de vermoeiheid te voelen en moest nog
een heel groot stuk.
Maar het uitzicht was schitterend. Ik genoot van elk moment en het weer was stralen. Ik voelde dat de zon me echt begon te verbranden en moest me echt goed bedekken.
Na 5 uur kwam ik bij de laatste rivier die overgestoken moest worden. Ik zag vanaf een afstand dat er al 4 mensen stonden. Toen ze mij in de verte zagen bleven ze me opwachten en vertelden waar ik deze woeste rivier over moest steken. Het water was wild en sterk en het kwam tot boven mijn knieeën. Zijlings lopend, met je gezicht naar de stroom toe, je heupriem van je rugzak los, je bergschoenen bungelend om je neken alle kracht gebruikend om je staande te houden. Maar het lukte. De vier waren twee Belgen en twee Nederlanders en dat het niet allemaal makkelijk gaat was duidelijk want het Nederlandse meisje was met alles kopje onder gegaan en was daarbij haar bergschoenen verloren die ze een paar honderd meter verder gelukkig weer hadden gevonden.
Nu begon het laatste stukje door het echte bos van Þorsmork. Hier staan allemaal berkebomen. Om half 7 kwam ik doodmoe op een schitterende camping aan en in een stralende zon zette ik mijn tentje op om een zacht grasveldje.
IK HEB HET GEHAALD!!!!!!
Reacties
Reacties
Hallo Marianne, ik kreeg vandaag van je moeder jouw link door. Ben natuurlijk meteen gaan kijken. Overweldigend. Ik heb met verbazing gelezen en foto's bekeken. En wat spannend allemaal. Vanaf vandaag heb je er een vaste bezoeker bij hoor.
Fantastisch, dat je ons mee kunt laten genieten van je reizen. Heel, heel heel veel sterkte en geniet met volle teugen. Ik hoor wel hoe de reis en je thuiskomst verder is verlopen.
Groetjes en met een stevig duwtje in je rug denk ook ik aan je, Juul Gerits. ("penvriendin"van je moeder)
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}
