De reisgids vandaag:

Vanuit de toeristische hoofdstad van Zimbabwe reis je vandaag naar de tweede stad van het land, Bulawayo. Het is een historische stad met koloniale gebouwen, brede lanen en stadsparken. Bulawayo zou best wat van je tijd verdienen, ware het niet dat de bezienswaardigheden in de omgeving van de stad veel meer de moeite waard zijn. In het Matobo Nationaal Park leven de laatste wilde witte en zwarte neushoorns van Zimbabwe. Sommige van enorme rotsblokken die je verspreid door het park ziet liggen, zijn voorzien van rotstekeningen die tot 13.000 jaar oud kunnen zijn. Je kunt er vandaag voor kiezen om een optionele excursie naar het Matobo Nationaal Park te maken en wandelend op zoek naar neushoorns te gaan. Het is ook mogelijk om deel te nemen aan een optionele excursie waarbij je een bezoek aan de rotstekeningen brengt.

Om half 6 ging de wekker a een heerlijke nacht. Om half 7 reden we weg. We moesten rond 2 uur in Bulawayo zijn om de Safari wandeling te doen naar de neushoorns. Daarnaast zijn de wegen naar Bulawayo heel slecht en gaat de reis daarom langzaam.

De stad was stil op een grote groep baboons na. Tot aan het internationale vliegveld (10 km) was de weg prima maar daarna werd deze steeds slechter. Alby moest soms helemaal stilstaan om heel rustig door diepe kuilen in het asfalt te gaan. We reden langs de grootste kolenmijn van de wereld. Hoewel daar veel geld van komt werden de wegen nog slechter. Kapot gereden door het zware verkeer.

Het is echt schrijnend dat in al deze landen waar we doorheen zijn gegaan zoveel grondstoffen in de bodem zitten waar miljarden mee worden verdiend. Maar dat er nog zoveel mensen in armoede leven en de infrastructuur zo slecht is.

Het goud, diamanten, koper, uranium, platinum dat wordt gevonden in Zuid-Afrika, Namibië, Botswana, Zimbabwe en zoveel meer andere Afrikaanse landen, gaat naar de rijken en naar andere landen. Ik vind dat echt schaamteloos.

De weg was soms goed en soms moest er echt stapvoets gereden worden om alle grote gaten in de weg te vermijden. Het was een lange weg daardoor. Het stuk is ook met weinig steden en dorpen. Alleen de universiteit van Lupine is even wat maar verder bush en kleine gehuchtjes.

Hulde aan Alby die enerzijds alles moest rijden, op tijd komen maar ook heel goed op de weg letten waar bij veilig kon rijden.

Om

Precies 2 uur kwamen we aan op de afgesproken plaats waar Ian, onze gids, ons stond op te wachten. Hij had een 4x4 en we namen plaats en reden een half uur naar het Matobo NP. Dit is vooral een conservatiereservaat voor neushoorns. Daar begon hij net te vertellen hoe de strijd tegen stropers een harde strijd is die misschien wel niet gewonnen gaat worden. De hoorns gaan voor een miljoen de illegale markt op om vermalen te worden en in China verkocht te worden al een medicijn. En hoewel een hoorn is als een nagel en groeit worden de beesten afgeslacht. Er zijn in het park zowel witte als zwarte neushoorns. Wit niet omdat ze wit zijn maar omdat hij een wijde bek heeft. Toen de Engelsen hier kwamen en de Nederlanders hoorden praten over Wijde Neushoorn begrepen ze “white”. Ze hebben zo’n bek omdat ze gras eten. De zwarte Neushoorn eet blaadjes en heeft een spitse bek.

Het was vooral bijzonder voor een van ons dat Ian de toer deed. 26 jaar geleden was ze met vriendinnen hier ook geweest en had E ook een tour met een gids gedaan. Nu was ze terug met haar kinderen en was het dezelfde gids Ian die haar weer rondleidde. Hij doet wel lek al 35 jaar vertelde hij.

We reden een stuk het park in en Ian spotte er twee, een moeder en dochter van twee. Hij zette zijn 4x4 aan de kant en we liepen, na de nodige instructies, achter hem aan het grasland naar de neushoorns. Ze bleven rustig door grazen. Op 5 meter stopten we. Het was magisch om zo dichtbij te staan en ze zo rustig te zien grazen. Ian maakte bepaalde geluidjes om ze gerust te stellen. Het jong, twee jaar oud was wat nieuwsgierig.

Ik had nog een wens deze reis op de foto met een dier. En Ian zei wie wilde hij wel op de foto kon zetten. Terwijl ik zat kwam de kleine neushoorn mijn richting op en op twee meter bleef hij staan. Wat geweldig.

Ook toen de moeder wat onrustig werd sprak Ian hem rustig toe en kalmeerde ze. Dit was echt een ervaring voor het leven.

We liepen rustig terug naar de truck en onder het genot van wat te drinken keken we nog naar de twee neushoorns die rustig verdwenen in de verte.

Daarna reden we verder en kwamen bij een site waar rots tekeningen waren van 200.000 jaar geleden. Je zag heel goed hoe ze oorspronkelijke bewoners giraffen en neushoorns hadden getekend.

Daarna zouden we weer verder gaan om de zon onder zien gaan bij het graf van Cecil Rhodes. Op de truck zit ook een spotters plaats op de motorkap en ik mocht haar gaan zitten. Wat een belevenis. De hele waf heb ik gefilmd. Bijna boven moesten we nog een stuk klimmen en boven op lag het graf van Cecil Rhodes. De rijkste man van zuidelijk Afrika die heel veel gedaan heeft. Het huidige Zimbabwe was ooit als Rhodesië naar hem vernoemd.

En daar terwijl de zon onderging vertelde Ian het verhaal van het leven van deze man. Een echte verhalenverteller. Een prachtig uitzicht en de rust het was allemaal betoverend.

Daarna reden we terug naar de lodge en namen afscheid van Ian.

Het eten stond al klaar en na het eten ging ik meteen naar de kamer. Het was een intense dag geweest maar weer een met een sterretje.