De reisgids vandaag:

Vandaag zal je het grootste deel van de dag onderweg zijn. In de ochtend verlaat je het Etosha Nationaal Park. De route gaat verder richting de Caprivistrook. Deze smalle strook land heeft een historisch karakter. Ooit hebben Duitse kolonialisten getracht ‘hun’ Oost- en Zuidwest Afrika met elkaar te verbinden. De Caprivibevolking staat bekend om haar ambachten; prachtige manden en aardewerk, vervaardigd door vrouwen die zijn georganiseerd in kleine ondernemingen. De Caprivi is veel ‘Afrikaanser’ dan de rest van Namibië en ook wat landschap betreft sluit het veel beter aan bij de noordelijke buren. Tientallen (veelal droge) rivieren die in het hoogland van Angola ontspringen, doorkruisen de Caprivistrook en eindigen in de Okavangodelta. Vanuit Rundu vertrek je morgen voor het 2-daagse bezoek aan de Okavangodelta.

Omdat Angola aan de overkant van de rivier ligt, willen mobiele telefoons tijdens het verblijf in Rundu nogal eens in de war raken. In Angola is het namelijk een uur vroeger dan in Namibië.

Voor de wekker van 6.15 was ik weer wakker. Vroeg slapen helpt om vroeg op te staan. 😇

Na het ontbijt vertrokken we met de zonsopgang en reden nog even langs een waterpool maar er waren geen dieren, wel een prachtige zonsopgang.

Vandaag dus een lange dag naar de grens van Angola maar wel op asfalt. De eerste uren waren rustig. Ieder deed wat, slapen, lezen en ik ordenden de foto’s op mijn camera.

Heel langzaam veranderde het landschap in weer meer heuvelachtig. Ook dit is een regio met veel mijnen.

In Grootfontein stopte we om onze lunch te kopen. De stad zelf zag er niet veilig uit. We stapte uit bij een duidelijk afgesloten winkelcentrumpje, met voornamelijk blanke bezoekers. Hoewel het open is voor iedereen was het duidelijk een plaats waar bijna alleen blanke komen. Na alles te hebben gekocht vertrokken we weer verder richting Rundu.

Ergen halverwege stapten we uit en aten onze lunch. In het winkeltje hingen opgezette dieren. De Koedu, de Buffalo, de Gnoe. Zo vlak bij besef je pas hoe groot ze zijn.

Daarna nog 150 km. Het ging vandaag lekker op het asfalt. Het landschap veranderde snel. Ja heel langzaam ging het lijken op het Afrika van wat je altijd ziet, veel groen, veel vee op de weg, hutjes en wandelende mensen. Zonder daar verder een oordeel aan te geven. Het voelde authentiek aan. De mensen die eenvoudig leven, zich wassen in een teiltje en keuvelen onder een boom. Toen we even stopten werden we meteen omgeven door heel veel kinderen. Helaas is het idee dat blanke mensen veel geld hebben en geven diepgeworteld. Natuurlijk zijn we stinkend rijk in vergelijking met deze mensen maar het is jammer dat het meteen om geld gaat. Het blijft lastig voor mij om me daarin te begeven.

Sinds drie dagen slik ik ook de malariapillen want we zullen de muggen nu veel tegen komen.

Om even voor half 4 kwamen we aan in een prachtig stukje jungle aan de Okavango rivier die Namibië van Angola scheidt. Ieder had een houten hut met alleen maar gaas voor de ramen, uitkijkend over de rivier was het echt een droomplek.

Ik nam even de tijd, nam een douche en liep een rondje. Om half 6 begon de boottocht.

Het was prachtig. Het Afrikaanse gevoel was helemaal. De ondergaande zon de mensen en kinderen aan de oever die water haalden of zich wasten.

We stopte aan de overkant om heel snel illegaal een stap op Angolese bodem te zetten. Ik heb letterlijk een foto gemaakt van mijn voetstap.

Daarna weer terug. Het was zo vredig en deed zo goed na weer een lange dag in de truck. Daarna een diner en na het diner een dansvoorstelling van mensen uit het dorp. Wat een belevenis. Ze dansten en zingen. Het was een mooi gezicht. Aan het eind zongen ze het Namibiaanse volkslied.

En daarna was deze dag weer voorbij. Weer een heel bijzondere dag.