De reisgids vandaag:

Het huidige Namibië was van 1884 tot 1919 een Duitse kolonie. De invloeden van die periode zijn nog altijd goed merkbaar. Duitse plaatsnamen, architectuur en Apfelstrudel zullen regelmatig je pad kruisen. De lange rit om vanuit Sesriem in Swakopmund te komen voert langs het ruige noordelijke deel van het Namib Naukluft Park. Enorme rotspartijen en gravelvlakten vullen het eindeloze landschap. Je passeert de Gaub- en Kuisebpas. Afgezien van een stokstaartje en een grondeekhoorn zul je in deze woestijn weinig leven tegenkomen. Het minder dan 100 inwoners tellende dorpje Solitaire heeft het enige tankstation tussen Sossusvlei en Walvisbaai. De ligging van het gehucht, omgeven door eindeloos woestijnlandschap en met her en der een deels vergane oude auto half onder het zand, maakt je korte stop een ietwat vreemde ervaring. Iets buiten Solitaire stop je bij de markering van de Steenbokskeerkring, een groot bord vol stickers van reizigers van over de hele wereld. In de loop van de middag bereik je Walvisbaai, de belangrijkste haven van Namibië. Je stopt hier niet om, zoals je misschien zou denken, walvissen te spotten, maar om de grote aantallen flamingo’s die er leven te bekijken. In de Afrikaanse zomermaanden komen er tienduizenden flamingo’s naar deze lagune om zich vol te eten. Aan het eind van de middag kom je aan in Swakopmund.

Weer vroeg op. Het wordt een gewoonte. We verlaten een plaats waar het heel fijn was om te verblijven. Het begon al licht te worden en we reden lang prachtige landschappen waar de zon op begon te schijnen. Er hangt ook elke ochtend een dunne nevel over de woestijn. Dat is waar al het organisme zijn water vandaan haalt. De dieren likken het van de planten en er is zelfs een tor die wacht tot er een druppel van een plant valt, een handstand maakt en dan de druppel opvangt met zijn achterste. De natuur heeft zich aangepast aan deze harde omgeving. Het was overigens weer 4 graden dus echt koud. Wat ik ook steeds beter herken is de plaatsten waar water maar ook waar soms een stroompje vloeit. Daar zie je hoe de bomen verzameld staan.

Onze eerste stop was in Solitair. Een plaatsje gesticht door een Nederlander. Het is zoals de naar al zegt; eenzaam en alleen.

Koffie gedronken en apfelstrudel. Daarna weer verder. We zagen veel spiesbokken en ook de eerste zebra’s. Dit zijn bergzebras die weer anders zijn dan die we in Etosha zullen zien. Verder nog een een familie van wilde zwijnen.

Daarna kwamen we bij het punt waar de Steenbokskeerkring passeerde. Ook hier weer een fotomoment.

Daarna ging de reis verder de weg werd hobbeliger en bonkiger. We werden aardig door elkaar geschud. Het gebied waar we door heen reden was echt onherbergzaam. We kwamen op en prachtig uitkijkpunt maar wat voor mij nog belangrijker was, de stenen die je er kon vinden. Er lag bergkristal, mica en oranje calciet.

Ik hé. Er heel veel in mijn broekzak gedaan. Vanavond even kijken welke de mooiste zijn.

Daarna kwam er een enorm leeg landschap en dat ging door tot Walvisbay.

Daar in een winkelcentrum kocht ieder zijn lunch en gingen we naar de plaats waar flamingo’s zijn.

Deze stonden letterlijk enkele meters van de rand van de lagune. Ik heb prachtige foto’s en filmpjes kunnen maken. Daarna door naar Swakopmund. De weg ging, met aan de ene kant de Atlantische Oceaan en aan de andere kant de duinen. Een prachtig gezicht.

Alby reed een rondje door Swakopmund en zo waren we half 5 bij het Guesthouse Dunedin Star. Na alles op de kamer te hebben gebracht gingen Els, Yvette en ik nog een rondje lopen door Swakopmund. Niet zo groot plaatsje dus alles is te belopen en relatief veilig. We liepen helemaal tot de pier en liepen deze af. Ruim honderd meter loopt deze de zee in. De zee was best ruig en het was echt heerlijk na weer een lange dag van reizen even uit te waaien. We besloten te wachten dat er de zonsondergang zou zijn en zo zagen we met een prachtige lucht de zon achter de horizon verdwijnen. Een mooie afsluiting van weer een bijzondere dag.