Omdat we vroeg zijn gaan slapen waren we ook vroeg wakker. Maar we hoeven niet te haasten en dus deden we rustig aan. Het regent buiten en we beseffen weer dat we zo geluk hebben gehad met het weer de afgelopen twee weken.

Om half 10 vertrekken we, de metro is 20 meter van het hotel. We kopen kaartjes en wachten op metro als een man ons in het Engels aanspreekt. Hij is Portugees en vraagt of we de Camino lopen. We zeggen hem dat we hem al gelopen hebben en nu terug gaan naar Nederland. Het is weer een kort maar leuk gesprek. Weer een onverwachte ontmoeting.

De metro is ongeveer een uur tot het vliegveld. Het weer klaart op en we zijn blij voor de Pelgrims die vandaag gaan vertrekken. We voelen ons nog met hun verbonden.

We zijn veel te vroeg maar we vinden een Starbucks en kijken op onze telefoon naar de kroning van King Charles. Er zijn er nog meer die dat doen.

Na een paar rustige uurtjes kunnen we onze bagage afgeven en door de security. We kijken wat winkels en eten een duur hapje (prijzen zijn echt exorbitant op dit vliegveld) en wachten op het moment dat we bij de gate kunnen inchecken.

Na een lange tijd konden we eindelijk het vliegtuig in. We betrokken wat te laat. Het was prachtig weer en een zon groette ons toen we de lucht in gingen. Dag Porto, dag Portugal, dag Camino. Jullie zijn goed voor ons geweest. We gaan als rijke mensen weer terug.

"If you could see the journey whole you might never undertake it; might never dare the first step that propels you from the place you have known toward the place you know not.

Call it one of the mercies of the road: that we see it only by stages as it opens before us, as it comes into our keeping step by single step.

There is nothing for it but to go and by our going take the vows the pilgrim takes: to be faithful to the next step; to rely on more than the map; to heed the signposts of intuition and dream; to follow the star that only you will recognize; to keep an open eye for the wonders that attend the path; to press on beyond distractions beyond fatigue beyond what would tempt you from the way.

There are vows that only you will know; the secret promises for your particular path and the new ones you will need to make when the road is revealed by turns you could not have foreseen.

Keep them, break them, make them again: each promise becomes part of the path; each choice creates the road that will take you to the place where at last you will kneel to offer the gift most needed - the gift that only you can give - before turning to go home by another way."

~ Jan Richardson ~