VANDAAG IS DE DAG!!!!!!! We waren om 5 uur op en om even over half 6 op weg. Ik had de avond er voor gelezen dat op 500 meter een barretje was van Don Pepe en dat vanaf 5 uur open is. We besloten daar ons ontbijt te nemen. Het was fantastisch. Het hele lokaaltje, want meer was het niet hing vol van dingen die pelgrims hem gegeven hadden. Zie foto’s. Na een heerlijke kop koffie gaf hij ons een omhelzing en een kus op het voorhoofd. Dat doet hij met alle pelgrims, man of vrouw. Het leek dat we de zegen van hem hadden gehad voor de laatste etappe.

Daarna vertrokken we, het donker in. We hadden onze hoofdlampjes weer op en nu kwam ook het rode lampje van pas nu we een aantal keren langs een drukke weg moesten lopen want het hé het was eens niet een weekend of een feestdag.

Het ging lekker en langzaam werd het licht. In de Camino zijn vandaag een aantal keren omweggetjes maar Komoot geeft ook de alternatieve routes aan en ik had die ingeprogrameerd voor de navigatie.

Dat leverde enkele keren komische situaties op. Twee heren, een Engelsman en een Fransman die al van Padron samen liepen liepen ons voorbij. Wij liepen daarna de alternatieve route en op het moment dat wij even op een bankje zaten liepen zij weer voorbij. Na drie keer vroeg de Engelsman hoe dit kon en ik zei dat wij zo nu en dan vliegen.

Het was heerlijk koel en wat waren we blij dat we vroeg vertrokken waren. Vandaag zou het uiteindelijk 25 graden worden en dus elke stap in de koelte was er een. Na 14 km en nog 10 te gaan besloten we ergens iets te drinken. Het was echt een pleisterplaats van pelgrims en zo velen kwamen voorbij die we de afgelopen dagen waren tegen gekomen. Er heerste een verwachtingsvolle en enthousiaste atmosfeer. We zaten net toen Aimé langs kwam en dus spraken we gezellig nog samen even onder het genot van een drankje. En zo liepen we de laatste kilometers naar Santiago. Dat was best nog een uitdaging want het was onderhand best warm en de weg ging gestaag omhoog. Het waren echt de laatste loodjes. Maar tegelijkertijd voelde je je sterk, trots, onoverwinnelijk. Je hebt het gedaan, je hebt het gekund. Zeker er is twijfel geweest maar dan zei ik tegen mezelf dat ik aan niemand iets hoefde te bewijzen. Dit heb ik voor mezelf gedaan.

Om kwart over 12 liepen we het plein op, het Prada do Obradoiro. En dan sta je voor een prachtige kerk. Het plein bruist. Van alle kanten komen de pelgrims van de verschillende Camino’s.

En jij staat daar te midden met je eigen emotie. En met honderden anderen. Ieder staat daar met zijn eigen motief en geschiedenis. Maar na vandaag hebben we een ding gemeen: Het stempel van de Camino. Wat zal ik die groet: Buen Camino gaan missen.

We zochten een stuk schaduw op en gingen zitten. Even tot rust komen. Alles even op je af laten komen. We zagen al die bekende gezichten het plein opkomen. Aimé werd opgewacht door man en zoon. Het was mooi om te zien. Daarna foto’s maken. Een had ik steeds voor ogen, zittend tegen de muur met mijn rugzak naast me kijkend naar de kathedraal. Marijke maakte hem perfect. Deze ga ik uitvergroten!

We zaten waarschijnlijk op de perfecte plaats want velen kwamen er om foto’s te maken. Tot dat José uit Peru er stopte met de fiets. Het was voor hem de derde Camino en hij kwam net aan. Ik maakte ook wat foto’s van hem en zo hadden we een mooi gesprek met hem. Natuurlijk eindigden we met een selfie.

Het was ondertussen al 2 uur en dus besloten we naar het hotel te gaan om in te checken. Het was maar 300 meter van het plein en we kregen een prachtige kamer. Voor twee nachten zijn we onder de pannen en gaan we genieten. Allebei namen we een douche en kwamen we even bij.

Daarna vertrokken we naar het Officina Peregrina om onze Compostela te halen. Het was buiten onderhand bloedje heet. Het was lopen van schaduw naar schaduw. Vlak voor het Officina zagen we de “gemeenschap” (de naam die we aan een groep meiden hadden gegeven) die ons verwelkomden en enthousiast groetten. We maakten weer een selfie en liepen het Officina in. We hadden gelukkig ons al geregistreerd en binnen twee minuten hadden we het mooie document in ons bezit. We kochten nog een koker zodat deze onze reis zou gaan overleven en liepen naar boven waar de huiskamer voor de Lage Landen is. Het is een initiatief van het Sint Jacobsgenootschap in Nederland om een groot gedeelte van het jaar een plaats te hebben waar Nederlandstalige pelgrims even op verhaal kunnen komen en hun verhaal kwijt kunnen. De gastvrouw en gastheer verwelkomden ons hartelijk en met hun was er een echtpaar dat ook uit Porto was komen wandelen. We vertelde elkaar onze verhalen en we hadden een heel leuk uurtje.

Daarna zijn we heerlijk gaan eten en hebben een extra bord salade genomen om onze behoefte van groen en vers eens goed te stillen. We aten alsof we een jaar niet gegeten hadden tot we besefte dat we na het ontbijt van 6 uur die ochtend niets meer hadden gegeten. Wel gedronken! Dus bijna 12 uur daarna aten we weer. Alles ging op!

Nog even terug naar het hotel en toen op naar de kathedraal voor de pelgrimsmis. Die was afgeladen. Ergens in de zijbeuk vonden we een plaatsje op een stenen trap. De mis was echt voor de pelgrims en in tegenstelling tot in Pontevedra ook een stuk in het Engels. En toen…. Kwam de kers op de taart. De Botafumeiro is een wierookvat dat ALLEEN op hoogfeestdagen heen en weer wordt gezwierd. Het is 75 kilo en wordt door acht mannen getrokken om in een swing te komen. Het gaat van zijbeuk naar zijbeuk. En is spectaculair. Vandaag geen feestdag maar toch kwamen de vier mannen in het rood en kregen we het hele spektakelstuk te zien. Wat indrukwekkend en wat bijzonder om dit mee te mogen maken. Ik heb het kunnen filmen van begin tot het eind en omdat we in een zijbeuk stonden kon het niet beter.

De hele kerk was opgewonden want de meesten hadden dit niet verwacht.

Ook wij liepen daarna vol ongeloof naar buiten.

Na nog een boodschapje liepen we terug naar het hotel om voor de rest alleen nog maar rustig te doen. Wat een dag, wat een ervaring, wat een prestatie. We zijn trots en blij en nog heel veel meer.

Deel 12: Aankomst in Santiago

Je hebt het gehaald en bent in Santiago aangekomen. Maar er ligt ook een gevaar op de loer. Peggy Lee zong het al in 1969; 'is that all there is?' En gek genoeg is de aankomst in Santiago voor veel pelgrims verwarrend. Je bent weken of misschien wel maanden op pad geweest naar Santiago. En wat nu? Je bent aangekomen in een grote stad waar het leven zijn gewone dagelijkse gang gaat en waar blijkbaar niemand oog heeft voor jou, die de tocht van je leven hebt volbracht. Op het plein voor de kathedraal sta je tussen andere pelgrims die net zo’ n bijzondere reis als jij hebben gemaakt. En dan besef je ineens dat het voorbij is. De dagen waarop je maar drie zorgen had: waar moet ik heen, waar eet ik en waar slaap ik? De dagelijkse handelingen van opstaan, rugzak of fietstas inpakken, op pad gaan, koffie drinken, lunchen, aankomen bij een albergue, je inschrijven, je installeren, douchen, aan je dagboek (weblog of Facebookpagina) werken, een pilsje drinken op een terras, het menú del peregrino, gaan slapen. Vertrouwde rituelen tegen een dagelijks wisselend decor. Veel pelgrims zijn onderweg gaan beseffen dat het officiële doel weliswaar Santiago is, maar dat het eigenlijke doel de weg ernaartoe is.