Oooooo wat was het weer een koude nacht. We werden er al half 6 van wakker. We hadden ons voorgenomen rustig aan te doen dus namen we de tijd om te ontbijten en alles op te ruimen en kastjes die nu al leeg waren schoon te maken want morgenochtend moet de camper schoon ingeleverd worden.

Het was een fantastische dag. Blauwe hemel, een heerlijke lucht en het was een genot om rustig je koffie op te drinken op deze mooie plaats.

Om 10 uur reden we weg. Eerst naar een plaats om onze black en grey water te lozen. Daarna op zoek naar een benzinepomp die ook propaan verkoopt die we weer vol moeten terug geven.

In Dillon vonden we niets dus gingen we eerst op weg naar de Lovelandpas. Een pas die op 3654 meter ligt. Daar reiken enkele 4000 meter hoge bergen boven je uit. Het was ontzettend mooi. Het is ook de continental divide. Dat betekent dat het het continent zich hier splitst. Alseen druppel aan de oostkant van deze denkbeeldige lijn valt zat het uiteindelijk in de Atlantische Oceaan terecht komen. Valt een druppel aan de westkant van de lijn dan komt deze uiteindelijk in de Pacific terecht. Foto’s zeggen weer zo weinig. De Rocky Mountains op zijn best. Daarna verder op weg. De komende twee uur was vol van zoeken naar propaan. Negens hadden ze het. Het was zo iets van het kastje naar de muur. Het zou daar zijn maar die hadden het niet maar dan zou je terug moeten rijden. En elke keer maar weer naar het volgende adres. Eindelijk waren we ergens waar een man ons verwees naar een dorp verder de Rocky Mountains in. We waagden het erop en ja na 18 mijl kwamen bij een Shellstation waar ze het hadden. Van de Koninklijke Shell moet je het dus maar hebben. Een Chinees runde er de boel en toen ik vroeg of hij mij kon helpen (je mag het niet zelf doen) keek hij naar buiten, waar het net was begonnen te hagelen en zei:” With rain… no gas.. We wait.. “. Dus wachtten we tot de hagel over was en hij het propaan kon bijvullen. Ik moet zeggen dat er na alle pogingen een last van me af viel. Daarna parkeerden we ergens en aten onze koude rijst schotel. Na een anderhalf uur reden we via een binnen weg richting Denver. Een verrassend mooie weg. Een klein cadeautje na ons zoeken. Dicht bij Denver besloten we voor de eerste keer naar een McDonald te gaan. We hadden deze vakantie steeds zelf gekookt en het heeft ons sowieso veel geld bespaard. De eerste was gesloten en de tweede leek alleen een drive-in waar je met een hoge camper niet in kon. Even leek het weer een kastje/muurtje verhaal te worden maar toen ontdekten we dat we via de winkel van het benzine station binnen kwamen.

Eigenlijk best lekker zo een cheese burger en friet.

Na op de parkeerplaats de laatste dingen te hebben schoongemaakt reden we naar het huis van Tucker en Lyn waar we vannacht voor de deur konden staan omdat we morgen de camper vroeg terug zouden brengen. Het weerzien met hen en ook Faith, die er ook was, was hartelijk. Het was thuiskomen. Nog een paar uurtjes op hun veranda en toen slapen voor de laatste maal in onze camper.

30 juli

We werden vroeg wakker maar hadden door de goede temperatuur uitstekend geslapen. We pakten onze laatste spullen in de koffers en dweilden het vloertje van de camper en wachtten geduldig op de veranda tot dat Tucker wakker zou worden omdat zij ons naar de plaats zou brengen waar we de camper moesten inleveren.

Tucker is verslaafd aan Starbucks en dus ging ze eerst met Marijke koffie halen en we raakten daarna in een lang gesprek. Ik vertrok om half 9 alvast met de camper, omdat deze langzamer rijdt, en Marijke en Tucker zouden achter mij aan komen.

Op weg naar Cruise America oefende ik al het verhaal dat ik wilde zeggen over alles wat we mee hadden gemaakt met de grey/black water. Ik was van plan duidelijk te maken dat de manier van hulp niet in orde is en zou compensatie eisen.

Bij de receptie vroeg ik meteen naar de manager en aan hem deed ik gedecideerd mijn verhaal. Tucker stond naast me maar ik voerde zelf het woord. Wie mij kent weet dat ik vooral het laatste jaar heb leren vechten en dat deed ik ook hier. Met foto’s en bewijzen konden ze niet anders dan toegeven dat het niet goed was gegaan en kreeg ik uiteindelijk 522 dollar terug. Dat betekent dat alle benzine kosten mooi zijn gedekt. In de auto terug viel er een blok van mijn schouders. Het was me gelukt. Niet alleen de 2854 km alleen rijden, het veilig thuis brengen van onszelf, dat alle voorbereidingen waren uitgekomen en het opkomen voor mijzelf. Het einde van een onvergetelijke reis was aangebroken.

Samen met Tucker zijn we nog wat gaan drinken ergens (nee dit keer geen Starbucks) en daarna namen we voor het huis van Maggie afscheid van deze geweldige vrouw. We blijven in contact.

Daarna douchen en de rest van de dag gewoon even niets.

Om 5 uur kwam Raymond en die nam Marijke mee om samen met haar en Vincent nog ergens te gaan eten. Ik voelde dat ik even niets wilde, even rust na alles en bleef lekker thuis om op tijd naar bed te gaan.