Ik ben weer vroeg op. Op het balkon naast me zit een mooi aapje. Geweldig hoe dichtbij. Een mevrouw van het appartement komt naar buiten en als ze het aapje ziet schiet ze weer naar binnen. Deur dicht. De aap kijkt niet eens op. Ha ha.
Na weer een heerlijk ontbijt maak ik weer een strandwandeling. Het is rustig. Er lopen wel wat Beach Boys rond. Nee niet blonde hoogzingende mannen uit de USA die : “ha ha ha ha staying alive” zingen. Het zijn mannen die proberen om je een of andere tour aan te bieden. In het hotel zijn we ervoor gewaarschuwd.
Gelukkig heb ik vandaag een goede reden om overal nee op te zeggen. Ik ga een schooltje bezoeken in een dorpje hier 7 km vandaan. Daar is Ellen van Beers, een echte Brabantse, een schooltje begonnen voor meervoudig gehandicapte kinderen. Ellen is een vriendin van Mieke, een collega van mij.
Om kwart voor 12 staat de taxi voor. In een kwartier zijn we er. Om er te komen moet je wel een zijweg in met diepe gaten. Dan staan we tegenover een ommuurd terrein. Een jongen doet open maar hij spreekt geen Engels. Hij brengt me bij het gebouwtje wat later het schooltje blijkt te zijn. Fadi, de vriend van Ellen, komt naar buiten. Hij zal mij rondleiden.
Gisteren zijn er net 8 meiden van 16/17 jaar aangekomen uit Nederland en Ellen heeft haar handen vol aan het inwerken van ze.
Hij laat mij het hele terrein zien. Alles draait rond het schooltje. In Zanzibar is niets voor meervoudig gehandicapte kinderen. Vaak blijven ze thuis en dat is het dan. Ellen probeert met wat ze hier doet de kinderen een plaats te bieden om zich toch een klein beetje te ontwikkelen. Hoe klein die stapjes ook zijn. Het terrein was ooit opgezet als een vakantieparkje met wat huisjes. Nu hebben veel huisjes verschillende bestemmingen. En je ziet dat er al heel veel is gedaan maar ook moet er nog veel worden gedaan. Je zult er op termijn een kamer kunnen huren op basis van bed and breakfast. Er is een zwembad, een volleybalveld, een vuurplaats, slaapzaal, bar, keuken, schooltje, speeltuintje, klein winkeltje, moestuin, kippen, geiten, ezels. Sommige dingen zijn gerealiseerd anderen zullen komen.
Ik koop in het winkeltje wat kleine cadeautjes om het project te steunen en vervolgens wordt mij een lunch aangeboden. Een soort rijstgerecht wat typisch is voor Zanzibar met veel specerijen. Ik praat met Fadi over een groot aantal dingen. Het is duidelijk een idealist. Daarna lopen we Ellen tegemoet. Ik geeft haar de zak met dingetjes die ik gekocht heb bij de Action en het cadeautje van Mieke, mijn collega. Ze verontschuldigt zich dat ze de rondleiding niet zelf kon doen. Maar ik begrijp het heel goed. Ze is de spil die hier alles draaiend moet houden. We kletsen wat en ik zeg haar dat ik het bewonderenswaardig vind wat ze hier allemaal opzetten. We maken nog een selfie om naar Mieke te sturen en daarna vertrekt ze met een busje vol kinderen. Alle kinderen worden elke dag gehaald en gebracht. Als ze dat niet doen zouden ze nooit komen. Daar gaat ze al weer. Met een enorme energie en inzet rijdt ze een busje met daarin 20 kinderen gestouwd en nog wat begeleiders. Petje af, Ellen. Wat een idealisme.
Ik wacht daarna rustig mijn taxi weer af en keer terug naar het hotel. Ik ben ontzettend blij dat ik er ben geweest. Ellen maakt de wereld een stukje beter.
De rest van de middag en avond doe ik rustig aan. Zon, zee, cocktailtje, slapen. Phoe, phoe wat een leven