22 juli

Ik ben vroeg wakker. Ik voel dat mijn lichaam al weer anders reageert. Wat geweldig om te zien je lichaam in een nacht zo kan herstellen.
Ik begin mijn duffelbag opnieuw in te delen. Vieze Kili kleding onderop de frisse schone Zanzibarkleding bovenop.
Gisteren bij het afscheid heb ik Fortunatus wat kleding en dingen gegeven die ik nu niet meer nodig heb. Hij zal het geven aan gidsen en porters die het nodig hebben.
Daarna een uitgebreid ontbijt. Mijn bergschoenen zijn te vies om zo in mijn duffelbag te doen. Ik vraag aan iemand van het restaurant of ze plastic zakken hebben. Even later komt iemand me heel lief een ruime vuilniszak brengen.
Terug in mijn kamer/hut bel ik via whatsapp video mama en zo spreek ik lang met pap en mam over mijn belevenissen. Daarna zit ik nog rustig in mijn kamer, ver weg hoor ik veel gezang. Het is zondag en er is duidelijk een dienst ergens aan de gang. Christendom en Islam leven vredig naast elkaar. Zo hoor je elke ochtend de stem van de moskee omroepen tot gebed.
Om kwart voor 11 wordt ik opgehaald door de chauffeur van Easy Travel die me naar Arusha airport brengt. Het is een binnenlandse vlucht en daarom ga ik naar dit vliegveld. De reis brengt me door het centrum van Arusha. Na een half uur ben ik op het vliegveld.
Daar begint een nieuwe ervaring. Hou in je hoofd hoe alles op Schiphol gaat. Eerst wordt je bagage gescreend. Daarna moet je inchecken. Ergens vind ik een hokje van Precision Air. Onderhand wordt mijn duffelbag van me afgenomen en zie ik dat die ergens op een weegschaal wordt geplaatst. Ik krijg mijn ticket en mag door de paspoortcontrole en dan sta je weer buiten. Er is wel een afdakje maar meer niet. Geen borden die me zeggen waar ik moet zijn welke gate. De juiste gate wordt op het laatst duidelijk als door een speaker iets wordt gezegd wat niet is te verstaan dan twee woorden: Precision Air en Zanzibar. Iedereen staat op en gaat bij een gedeelte staan op het veldje waar een mevrouw zegt dat je hier moet wachten. Ik zie mijn duffelbag naar het vliegtuig worden gereden. Die zit in ieder geval in het goede vliegtuig. Het vliegtuig is van binnen niet groter dan een grote touringcar en heeft propellers. Er zitten eigenlijk alleen toeristen in die na hun safari nu nog naar Zanzibar gaan. Nadat we opstijgen vliegen we langs de Kilimanjaro. Ik zit niet aan de goede kant van het vliegtuig maar een Duitse man wil wel een foto maken. Als hij hoort dat ik op de top heb gestaan zegt hij dat hij dat ook nog wel eens wil doen met zijn kinderen. Ik zeg hem nog maar eens extra dat het 7 hele zware dagen zijn, maar de man met aardig wat kilootjes meer hoort me eigenlijk niet. Hij gaat dat nog eens met het gezin doen, herhaalt hij.
Na een uurtje landen we op Zanzibar. Het is ineens warm. Arusha ligt op 1500 meter en daar was het fris. Hier stappen we de hitte in. De chauffeur staat al te wachten en er volgt een anderhalf uur durende rit door een geweldig mooi Zanzibar. De dorpjes, de natuur, de mensen. Het komt me zo vredig over. Na alle rauwheid van de natuur in de afgelopen dagen doet dit me goed.
In Jambiani staat het Blue Oyster Hotel. Ik krijg er een kamer met seaview. Wat een geweldig bounty gevoel overvalt me. Dit heb ik echt nodig op dit moment.
Eerst slaap ik een uur en daarna tracteer ik me op een cocktail. Dit is echt de ultieme beloning. Na een overheerlijk avondeten val ik in een diepe slaap met op de achtergrond het geluid van zee en wind.


23 juli

Ik word op tijd wakker en besluit eerst maar te gaan ontbijten. Mijn spieren doen nog overal pijn. Het lijkt of het lichaam weet dat ik nu niet veel meer van het vraagt. Ik voel elke spier.
Het ontbijt is overdadig. Het restaurant heeft een balkon en met een overdadig fruitontbijt geniet ik van al het moois om me heen.
Terug in mijn kamer besluit ik toch weer te gaan slapen. Dat kan en mag zomaar en ik slaap bijna de hele ochtend.
Het uitzicht over de zee is geweldig en ik geniet met volle teugen. Via Facebook heb ik ondertussen contact met Ellen van More Africa over mijn bezoek woensdag. Ze regelt een taxi voor me.
Lezen, liggen, slapen, niets doen. Wat een contrast met de vorige week. Maar het voelt als verdiend. Ik doe niet veel meer die dag.


24 juli

Weer een rustige dag. Maar ik voel dat mijn lichaam aan het herstellen is. Na het ontbijt maak ik een lange strand wandeling. Het is heel rustig. Het is eb en de bewoners van Jambiani zijn zeewier aan het oogsten. Dit is hier een hele grote bron van inkomsten. Het is laag water en zo waadt men door het water gebukt om het juiste wier te oogsten. Het leveren mooie traditionele plaatjes op. Met op de achtergrond de oude dows. Boten met zeilen.
Zanzibar is van oorsprong een specerijen eiland en nog steeds is dit het grootste export product. Al in de middeleeuwen kwamen hier de Arabieren dit halen. Natuurlijk is toerisme nu ook een hele grote inkomstenbron maar specerijen blijven het ook goed doen.
Ook vandaag besluit ik gewoon te rusten en wat doet het me goed. Tegelijkertijd besef ik ook wat ik 7 dagen van mijn lichaam heb gevraagd. Maar het geeft me ook een krachtig gevoel dat mijn lichaam het ook aangekund heeft.
Het avondeten is weer lekker. Het is de buitenlucht. En hoewel er stevig briesje staat is het niet koud. De zee is kalm.
Zanzibar klonk altijd voor mij exotisch ver weg. Nu ik er ben valt het wel mee.