19 juli

Het wordt vandaag een klein stukje. Van Karangacamp naar Barafucamp is het maar drie uur en maar 400 meter stijging. Dat komt omdat we vanmiddag al moeten gaan rusten omdat vannacht om 12.00 de toppoging begint. De weg is “makkelijk” het is ook het type weg dat we vannacht zullen hebben dat geeft de burger moed. Na een kleine 3 uur komen we aan in Barafucamp of basecamp zoals ze het hier ook wel noemen. Onze tenten staan er al en we hebben een klein anderhalf uur voor de lunch. Ik zak weg in een diepe slaap. Daarna een licht lunch en weer terug naar de tent. Onderhand zijn er wolken gekomen. Maar weer kun je niet bestellen. Het maakt me nu niet meer uit. Ik ben al aangekomen op 4600 meter en voel nu al zo trots.

20 juli

VANDAAG IS DE DAG!!!!!
Ja en daar is dan dat moment waar ik zo lang op getraind heb en naar uitgekeken. Vandaag begint de toppoging. We gaan een klim maken van 4600 meter naar de top op 5895 meter en daarna terug naar Mwekacamp op 3100 meter. Nu komen we echt in de Artic klimaatzone.
Om 11.00 nog op 19 juli begint het camp te leven. Ik heb al met meer dan de helft van mijn kleren geslapen die ik aan doe in de nacht aan en het is een hele klus de rest van de kleding aan te trekken in je tent. We krijgen gemberthee met koekjes van tevoren. En dan vertrekken we. Alleen ons hoofdlampje zorgt dat je wat ziet. Het is pikkedonker. Voor ons en achter ons vormt zich een lange rij met lampjes. Het is koud. Ik heb twee merinowoll baselayers en het shirt aan met de namen voor wie ik deze tocht doe, dan een fleece trui een windjack en een donzen jack. Twee paar handschoenen. Een merinowoll baselayer en een broek met fleece aan de binnenkant. Gaiters en extra dikke sokken. In mijn rugzak de stijgijzers. De eerste twee uur zijn zwaar maar te doen. Het zuurstof tekort is nu echt voelbaar.
En dan, uit het niets begint mijn rug ongelooflijk zeer te doen. Eerst pakt Fortunatus mijn rugzak over maar het blijft pijn doen. Uiteindelijk beslist hij dat Rayton samen met Josh verder gaan en hij mijn tempo aan neemt. Ik ben blij want een lange tijd voel ik dat ik de rem ben op de groep.
Tussen 3 en 4 is het koudst. Ik moet door gaan. Fortunatus motiveert me constant. Zijn motto: Pain is short but victory remain forever. Ik kan het nu ook zeggen maar dat heb ik niet altijd tegen mezelf kunnen zeggen. Om 5 uur komt eindelijk die verrekte zon op en kun je weer een beetje om je heen kijken. Het is nog steeds hard werken en de pijn in mijn rug is ondragelijk. Maar ik ga toch na zo lang voorbereiden niet omdraaien? Al die maanden trainen, voorbereiden. Het is Fortunatus die me er door heen sleept. Wat een man, 150 keer op de top staan is niet niks maar het zijn karakter dat zorgt dat je weet dat je om hem geeft. Om 7 uur komen we Josh en Rayton tegen. Ze waren om 5.30 op de top in het donker. De eerste van die dag. Ze waren al aan de terugweg bezig.
En dan om 7.30 kom ik aan op Stella Point. Er zijn drie punten waar je officieel op de top van de Kilimanjaro staat. Gilmans Point, Stella Point en Uhuru peak. Alle drie zeggen dat je de top hebt gehaald. Je kunt nog naar Uhuru peak gaan maar de weg ernaar toe is heel slecht. Ik voel dat ik heel blij kan zijn dat ik met mijn rug het tot dit punt heb gehaald. We maken foto’s. Even een moment rust en dan begint de terugtocht. Die is misschien nog uitdagender. Het gaat niet vanzelf maar langzaam komt basecamp weer in zicht. Om 12 uur ben ik terug. De crew maakt een rondedans voor mij. Ik kan het niet geloven. Ik heb op de top gestaan. Het heeft me alles maar dan ook alles gekost. Maar ik heb er gestaan.
Na de lunch vertrekken we naar Mwekacamp. Dat blijkt een hele zware tocht. Een droge rivierbedding met alleen maar rotsen. Om 9 uur s’avonds kom ik aan. Op helemaal op. In 24 uur heb ik 21 uur gelopen. Ik denk dat ik nog nooit zo moe in mijn leven ben geweest als nu. Ik trek me kleding niet eens meer uit. Stinken, na 6 dagen zonder douche en schone kleding doe ik toch al. Ik weet dat ik nog een dag te gaan heb maar ik denk er maar even niet aan. Slapen wil ik en niets meer.

21 juli

Vaarwel Kilimanjaro! Vandaag het laatste stukje van Mweka camp naar Mweka gate. Van 3100 meter terug naar 1400 meter in Arusha. Terug naar het hotel.
Ik ben nog steeds heel moe als ik op sta. De toilet is te ver dus ik doe het in het bos om me heen. Het helemaal mis en mijn broek is drijfnat. Maar goed vies was ik toch al.
Na het eten is de afscheidsceremonie. Alle mannen staan voor ons. Eerst vraagt Fortunatus of we iets willen zeggen. Ik zeg dat ze als een familie voor me zijn geweest. Ik heb voor iedereen een Delfsblauw klompje meegenomen. We overhandigen de envelop met de dikke fooi voor iedereen. Ze zijn het waard geweest. Daarna een aantal liederen en dansen en dan van iedereen een omhelzing. Daarna gaan we weer op weg. Het is een lange tocht door het tropisch regenwoud. 10 km terwijl ik al op ben. Maar goed. Binnen 4 uur zijn we bij de Mwekagate. Het is klaar. De tocht zit er op.
Op ons wacht een lunch en daarna de uitreiking van het certificaat. Daar staat het zwart op wit. Op 20 juli 2018 heb ik om 7.30 de top van de Kilimanjaro bereikt. Ik ben zo trots.
Daarna nog drie uur terug naar Arusha, terug naar Karama Lodge. Als weer in zo’n mooi hutje zit, kleed ik me uit en sta onder de douche. Het vuil zal nog wel even los moeten weken maar ik voel me weer terugkomen in mezelf. Ik ga op bed liggen en doe mijn telefoon aan. Na 7 dagen presenteer ik me weer online. Het lijkt of ik een eeuw weg ben geweest.
Aan de vele berichtjes die nu binnen komen besef ik hoeveel mensen aan me hebben gedacht. Wat geweldig.
Ik begin met het verspreiden van het nieuws. Ik heb op de top van de Kilimanjaro gestaan. Op de top van Afrika. Op een van de 7 summit.
De rest van de dag doe ik niet veel meer. Mijn lichaam heeft rust nodig. Uiteindelijk val ik in een diepe slaap. Morgen een nieuw avontuur maar nu eerst slapen.