Laat ik beginnen met jullie eerst te zeggen dat ik op de top van de Kilimanjaro heb gestaan. In de komende dagen zal ik jullie met terugwerkende kracht het avontuur laten mee beleven. Want een avontuur was het

15 juli

En dan gaat het grote avontuur beginnen. Vandaag zal ik van Machamegate gaan klimmen naar Machamecamp. Van 1800 naar 3100 meter door het tropisch regenwoud.
Om 8 uur moesten we klaar staan. We werden met de gids en assistent-gids gebracht naar Machamegate waar de rest van de crew was. Kok en dragers. De dorpjes die we passeerde waren idyllisch met overvloedige vegetatie. Bij de gate aangekomen moesten we ons inschrijven en daarna wachten. Onderhand werd alles gewogen en werden de permits verkregen. Daarna mochten we gaan. Heel officieel stapte we door een hek. Het avontuur was nu echt begonnen. Fortunatus is al meer dan 150 keer op de top geweest een ervaren gids, die samen Rayton de assistent-gids, die ons meteen goed in de gaten hield. Op tijd drinken, op tijd rustig en pole pole. Door het regenwoud. 6 uur lang en veel stijgen. 1000 meter deze eerste dag. Het laatste stuk begon vermoeidheid parten te spelen. Maar een ding was heel speciaal. Omdat we boven de wolken kwamen konden we de Kilimanjaro eindelijk zien. Wat lag hij er mooi bij. De blauwe lucht er achter maakte het af. Eindelijk kwamen we bij Machamecamp aan. Bijna 2900 meter. De tenten stonden er al en zo konden we even rusten. Daarna thee en popcorn. Popcorn wordt van af nu het vieruurtje. Daarna kregen we ook de briefing voor de volgende dag. En werd het zuurstof in ons bloed gemeten: 95, dat is mooi voor die hoogte. Daarna avondeten. Heel goed en lekker. En toen was het tijd om naar bed te gaan. Ik heb een eigen tent en wat was ik blij dat ik lag.


16 juli

Vandaag verlaten we het tropisch regenwoud en gaan het Moorlandschap in. We lopen naar Shiracamp op 3840 meter.
Nog iets grappigs van gisteren. Aangekomen in het camp zegt Fortunatus:” zie je dat huis daar? Daar kun een Message verzenden. Het gaat daar heel goed.” Dus zowel Josh als ik gaan daar naar toe maar allebei geen bereik. Als we later vragen waar toch die WiFi te vinden is blijkt het een eufemisme van Fortunatus voor het naar de wc gaan zijn. Het blijft de rest van de tocht ons nageroepen.
De tocht is zwaar vandaag. Tot 3800 meter en langzaam ga je voelen dat er minder zuurstof is. Toch voel ik me nog niet misselijk of heb last van hoofdpijn. Wel begin ik meer te hijgen maar dat is een manier van het lichaam om aan zuurstof te komen.
Na vier en een half uur komen we aan in Shira camp. Onze tenten staan al klaar en we kunnen even rusten. Dat doet goed en een half uurtje later staat het middageten klaar en krijgen we een typische soep van deze streek met bananen er in. Daarna nog sinaasappelen. En dan hebben we vrij om te rusten tot 4 uur. Daarna lopen we, samen met Fortunatus, 5 minuten naar shiracave. Daar sliepen de beklimmers tot 2000. Daarna paste het niet meer. We maken nog een aantal foto’s en gaan terug naar de tenten. Dan is er een heel ritueel van zingen en voorstellen. Liedjes die ik al zoveel keren heb gehoord op YouTube filmpjes kan ik mee zingen. De crew en wij stellen ons aan elkaar voor. Ik begin steeds meer bewondering voor deze mannen te krijgen. Wat een zware job maar altijd lachen. Daarna komen we samen met Fortunatus en vertelt hij over het land Tanzania. Het land dat 120 stammen telt en geen daarvan is de grootste. Daardoor domineert niemand en is het een heel vredig land.

Daarna avondeten en dan is het tijd om te gaan slapen. Het was 8 uur maar het was heerlijk de warme slaapzak in te duiken. Ik slaap ook voor het eerst met een muts. Twee dagen zitten erop en je krijgt ze niet cadeau maar wat een veel moois en imposant kom ik tegen. Ik voel me ontzettend dankbaar.