Karibu in Arusha - Welkom in Arusha

Vandaag een rust/voorbereidingsdag in Arusha. Mijn hut kijkt uit op de Kilimanjaro. Al hoewel ik hem niet kan zien in verband met de bewolking.

Kilimeyere, “de berg die onmogelijk te overwinnen is”, schijnt de originele naam in het Swahili te zijn. De Chaga-mensen die nog maar een paar honderd jaar op de hellingen van de Kili wonen, schijnen in hun eigen taal een vergelijkbare naam te hebben bedacht: Kililema, wat “moeilijk of onmogelijk voor een vogel” betekent.

De reis gisteren ging goed. Wachtend aan de gate zag je heel duidelijk wie op safari gaat en wie de Kilimanjaro gaat beklimmen. Veel Amerikanen komen via Amsterdam om daarna naar Tanzania te vliegen. Naast mij ging een Amerikaanse vrouw van middelbare leeftijd zitten. We kletste wat tot ze ineens vroeg wat ik van Trump vond. Ik begreep dat ze een groot fan van hem was. Ik, als echte Nederlander, zei recht voor zijn raap wat ik dacht. Ze begon hem hevig te verdedigen. Toen ze zag dat ze me niet kon overtuigen kapte ze het gesprek af en ging wat lopen.
We vertrokken op tijd. Het was een AirFrance toestel met een KLM crew. Ik had een zitplaats aan het raam en bij het gangpad zat ween man. Tussen ons in was een plaats leeg. Dat gaf veel ruimte.
De vlucht was verder rustig. Noord Afrika is een grote zandbak. Wat een gigantische woestijn. Zelden een stad of iets van verbouwing te zien. We volgde min of meer daarna de Nijl. Dat is niet zo’n stroompje. In het zuiden van Egypte vlogen we er goed overheen. Het was op sommige plekken wel meer dan een kilometer breed. Na de Nubische woestijn begon heel langzaam het landschap te veranderen. Er kwamen langzamerhand groene plekken. En uiteindelijk was het duidelijk dat we boven tropisch regenwoud vlogen.

Het was al donker toen we aankwamen op Kilimanjaro international airport. Vlak voor we het gebouw inliepen waar je het visa kon kopen kreeg iedereen een flesje water aangeboden. Wat lief. Het was een hele rij en dus werd het wachten. Maar wat waren de mensen aardig. De formaliteiten namen toch bij elkaar een uur in beslag en daarna vond ik buiten heel gauw de chauffeur van Easy Travel.
Het was nog een uur naar Arusha rijden. In Tanzania rijdt men links. Maar deze chauffeur haalde zoveel in dat er meer rechts werd gereden dan links. Gelukkig ben ik niet gauw bang, ha ha. Hij vertelde veel van de cultuur en het uurtje rijden vloog om.

Bij Karama Lodge werd ik met een mango drankje verwelkomd. De man in de receptie hield een hele speech om mij te verwelkomen met allemaal grapjes tussendoor. Wat overweldigend aardig. Daarna werd ik naar mijn kamer gebracht. Nou kamer. Het is een hutje met palen tegen de berg opgebouwd. Er is een douche, een wc, een kamer en een balkon. Alles mooi en schoon. Ik was moe en na even geappt te hebben dat ik goed was aangekomen ben ik in een diepe slaap gevallen.

Vanmorgen werd ik met vele geluiden wakker. De keren dat ik vannacht wakker werd hoorde ik ook heel duidelijk de apen die hier zitten. Je moet je kamer ook heel goed afsluiten want anders is het een feest voor deze dieren.
Het ontbijt was heel goed en overdadig. Een echt Engels ontbijt.
Terug in mijn kamer moest er begonnen worden om mijn tas opnieuw in te delen. Een gedeelte blijft namelijk hier. Alles wat ik niet nodig heb op de berg. Daarna ben ik toch nog gaan slapen. Ik voel de ontspanning komen nu ik rust heb.
Sinds gisteren, ik ben begonnen de pillen voor hoogte ziekte te slikken, heb ik tintelende vingertoppen. Iets wat een bijwerking is van het medicijn. Een raar gevoel. Maar goed je moet er wat voor over hebben. Verder mijn zuurstof in mijn bloed gecontroleerd; die was 97% dus gewoon goed. We zitten nu op 1500 meter dus al een stukje hoger.

Om 3 uur was de briefing met Fortunate de hoofdgids, Beatrice van Easy Travel en Josh een trauma arts uit Boston in de Verenigde Staten die net aan was gekomen.
Alles werd doorgelopen, van spullen tot eten, medicijnen, wat te verwachten, motivatie gesprekken, heel secuur en tot in de puntjes. Fortunate was blij dat we allebei stijgijzers bij ons hadden want het schijnt heel glad te zijn op de top. Ook gaf hij advies ten aanzien van de medicijnen voor hoogte ziekte en werden we vooral voorgehouden om ons eigen tempo te houden en niet te kijken wat anderen deden. Daarna ging Fortunate mee om op mijn kamer alles te zien wat ik mee had. Hij was zeer tevreden met mijn voorbereiding.
Daarna kon ik definitief pakken. Het avondeten en nu vroeg naar bed….
HET GIET OAN………..

PS: Het zal in de komende dagen onmogelijk zijn om jullie op de hoogte te houden van wat er elke dag gebeurt omdat op de berg geen internet/WiFi is. Maar ik schrijf elke dag mijn verhalen op en als ik terug ben in Arusha zal ik met terugwerkende kracht alles op mijn site zetten.