De kamer die ik had was een schone maar kleine kamer. Voeten buiten het bed en de deur van de wc kan niet dicht want ik steek met mijn benen er buiten. De nacht was goed maar onrustig, buiten werd gefeest. Het hotel heeft geen ontbijt en ik wilde even ergens rustig ontbijten en dus werd het Starbucks. Daar at ik na 5 weken weer yoghurt. Dat had ik gemist.

Hong Kong is eigenlijk al weer een stukje de westerse wereld. Hoewel ik weet van Alice dat er ook armoede is, op dit stukje van Hong Kong is dat niet te zien en te merken. Alles is perfect, schoon en commercieel.

Ik kon mijn bagage weer op het treinstation inchecken en zo had ik niet meer alle kilo's op mijn rug. Met de trein reed ik naar het vliegveld. Een schitterende dag en Hong Kong lag er prachtig bij. Het vliegveld is heel nieuw en gebouwd op een drooggelegd stuk zee met behulp van Nederlandse ingenieurs. Als je aankomt word je efficiënt weggeleid, vertrekkende passagiers moeten door een doolhof van treintjes, roltrappen en gangen bij hun gate komen. In elk land wat ik bezoek koop ik altijd een klein stoffen vlaggetje als aandenken maar hier tussen de ongelooflijke vele dure winkels en shops was zo'n eenvoudig vlaggetje niet te vinden. Ik was op tijd bij de gate en kon lekker rustig te tijd gebruiken met lezen en mijn blog bijhouden.

We gingen op tijd het vliegtuig in en alles werd in gereedheid gebracht. Zelfs de captain zei tegen zijn personeel dat ze klaar moesten gaan zitten en toen…….. werd ineens gemeld dat we twee en een half uur moesten wachten omdat een gedeelte van het Chinese luchtruim was gesloten. Dat betekende dat ik mijn aansluiting niet zou halen in Wenen. Gelukkig bleek na een half uur dat we toch toestemming hadden en zo, met enige vertraging, vertrokken we. Elf en een half uur is lang maar tot mijn verbazing vond ik de documentaire "Life, Animated" in de films die te zien waren. De geschiedenis van een jonge man met autisme en hoe hij door Disney-films zijn problemen een plaats weet te geven. Een beter afsluiting van deze weken van lesgeven over o.a. autisme was niet mogelijk.

We kwamen mooi op tijd in Wenen aan voor de overstap naar Amsterdam. Die liet daarna nog op zich wachten omdat 11 passagiers niet kwamen opdagen en hun bagage eruit moest worden gehaald. Op Schiphol stond Ted me op te wachten. Vannacht slaap ik bij hun en morgen rijd ik met mijn auto naar Vlijmen

En dan is de reis echt voorbij. Bij het opstijgen uit Wenen kwamen ineens al die gezichten weer voorbij. De twee mannen die hun leven riskeerde in de storm, Roy de man die mij naar de waterval bracht, Elia en zijn familie, Mari en haar dove zoon, Dori de bevlogen leerkracht, Marvin en Tea die het heus wel gaan redden in hun leven, Carl de jongen met down met een liefhebbende familie rond hem maar ook Emma, Revi, Gioia en haar vader, Erlita en Fer, Bel met haar trots en doorzettingsvermogen, Marvi, Nar, Janet, Nenita, Alice en Marica, Frances en Ding en zoveel anderen. Het zijn er te veel om op te noemen. Ze hebben allen op hun manier deze reis speciaal gemaakt. Ze gaven het beste wat ze hadden aan mij; hun vertrouwen, liefde en zoveel meer. En wat ze vooral niet deden, ze vroegen niet. Ik mocht zijn die ik echt ben zonder veroordeeld te worden, zonder in een hokje gestopt te worden, ik mocht geven omdat zij wilden ontvangen en dat maakt een mens heel.

Dit zal het laatste verhaal zijn van deze reis. Ik bedank ieder die met me mee is gereisd. Jullie gaven me ook een stukje thuis mee elke keer dat je wat schreef als reactie op een verhaal. Ik was blij met elk commentaar en ik ben blij om weer thuis te zijn. Er wacht me een hele grote uitdaging; mijn heel speciale klas met 5 autistische kinderen die me dit jaar is toevertrouwd. Maar ik ben er klaar voor.

THE GREATEST ADVENTURE IS WHAT LIES AHEAD dus op naar het volgende avontuur.