Vanmorgen werd ik om 10 uur opgehaald om naar de timmerwerkplaats te gaan waar Wim van Zeeland heeft gewerkt toen hij hier in de Filipijnen leefde. Met mij gingen 4 anderen mee die er nog nooit waren geweest. Door het drukke verkeer duurde het meer dan twee uur voor we er waren. We kwamen aan rond het middaguur en dus wat werd er eerst gedaan..? Natuurlijk… eten. Er was van alles en nog wat, heerlijke pansit, rijst, adobo en loempia's. Daarna werden we rondgeleid. In de showroom hing een foto van Wim. Hij heeft hier vele jaren gewerkt en als je met iedereen spreekt dan heeft hij een hele diepe indruk achtergelaten, zelf nu 18 jaar na zijn dood. Ik liet aan verscheidene mensen de foto van "kleine" Wim zien en iedereen vond het geweldig te weten dat er een achterneefje naar hem was vernoemd.

Er werken hier 88 mensen plus 45 die een driejarige opleiding hier volgen als meubelmaker. Het is een gecertificeerde opleiding en men leert het vak als meubelmaker helemaal met alle processen. Het was indrukwekkend te zien wat men allemaal maakt en wat een kwaliteit!

Overal werd ik voorgesteld en ik leerde heel veel mensen kennen die Wim nog hadden gekend. Een van hen was door Wim zelf opgeleid en nu hoofd van een bepaalde afdeling. Het waren bijzondere ontmoetingen. Het leek of ik de voetsporen van Wim aan het ontdekken was. Hij heeft veel voor deze mensen betekend en het is mooi hun verhalen te horen.

We waren er bij elkaar ongeveer drie uur en toen moesten we weg om niet helemaal vast te komen zitten in het spitsuur. Nu was het ook weer bijna twee uur in het busje. Manila trok aan mij voorbij. Zelfs alleen na een week voelt het toch al weer vertrouwd. Van ieder die ik gisteren en vandaag afscheid heb genomen voelde al weer iemand die ik, zo lijkt het, veel langer ken.

Daarna ging ik met een hele groep uit eten om mijn laatste avond te vieren. We gingen weer naar de "Mall of Asia" waar ik ook de eerste avond was geweest en aten in een Mexicaans restaurant. Wat hebben we daar gelachen. Voor meer dan een kwartier biggelde tranen over mijn wangen en als je me vraagt waarom? Het was gewoon lekker onzin. In ons gezelschap waren ook Ding en Nenita. Toen we uiteindelijk weer bij BP waren hebben we elkaar lang omhelst. Wie weet wanneer we elkaar weer zullen zien.

In BP stond Bel te wachten die vannacht met mij hier slaapt. We zaten nog even praten. Daarna begon ik mijn rugzak in te pakken. Want ja dat werd een uitdaging. Ik heb zeker 4 kilo aan pakjes en cadeautjes voor allerlei mensen mee. Dus Miranda, als je dit leest er komt heel wat voor je aan en ook voor je familie. Ik kreeg het niet allemaal in mijn rugzak. En dus besloot ik veel van mijn eigen kleren en een paar schoenen achter te laten. Ik heb gezien dat men in BP elke week een kraampje heeft waar mensen uit de buurt kleding kunnen kopen voor een hele lage prijs. Daarna gaan slapen. Morgen gaan we echt richting huis.