Vandaag de tweede dag dat ik les gaf. De school was voor twee dagen dicht. Er wordt geen lesgegeven omdat alle leerkrachten mijn lessen volgen. De dag begon met Interactive storytelling en Reading in general. Ik had het eerst over of er nog vragen waren na gisteren. Het fijn te zien dat ze loskomen en vragen durven te stellen. Daarna de lessen. Ik merk dat het ook voor mij iets moois is. Het overdragen van je kennis aan volwassenen en zien dat ze het herkennen of begrijpen dat wat je hun vertelt. Ik hoop van harte dat ik hun rugzak vol kan stoppen met veel dingen die ze op het juiste moment uit hun rugzak kunnen halen om daarna te gebruiken. De ochtend vloog om en daarna kon ik rustig aan doen tot aan de lunch.

In de middag het vervolg met Pre-Reading en Deafness and sign language. Het laatste onderwerp heb ik er in gegooid omdat ik zoveel onwetendheid en verkeerde gedachten tegenkom over doofheid en gebarentaal. Hier praten ze echt nog over de zielige kinderen en hun ouders die toch maar moeten dealen met een gehandicapt kind dat geen kans heeft. Ik snap dat kinderen met een beperking of handicap hier veel minder kansen hebben maar ik voel ook dat als ik deze mensen leer er anders naar te kijken dat ik help dat tenminste zij het anders gaan benaderen. Iets wat ze hier nog zeggen is dat dove mensen doof-stom zijn. Mijn tenen krommen bij die term en dus heb ik uitgelegd waarom we niet meer spreken van doof-stom maar van doof.

De middag was verder heel geanimeerd. Ze vroegen veel en ik heb heel veel ervaringen kunnen delen. Aan het eind heb ik een ander lied in gebarentaal gedaan en daarna nog samen een keer Let it Go. Daarna hadden ze allemaal een Filipijnse dans voor mij ingestudeerd. Ik was weer getroffen hoe snel je zo vertrouwd kunt raken met mensen die je nog nooit hebt gezien. Daarna mocht ik de certificaten uitreiken aan ieder die de twee dagen aanwezig was geweest. En natuurlijk een foto gezamenlijk met allemaal hun certificaat in de hand.

Daarna werd ik geïnterviewd door twee mannen die voor de website van BP werken en voor sponsors en anderen willen laten zien wat er allemaal in BP gebeurt. Ik moest een aantal vragen beantwoorden over wie ik was, wat ik van BP vond en of ik dacht of BP veel goeds deed. Een commercieel praatje dus maar ik deed het graag voor ze.

Daarna omkleden en ging toen ik met iedereen mee naar een avondwake van iemand die heel veel voor BP heeft gedaan en twee dagen geleden was overleden.

Dwars door Manila in het spitsuur is een sport en dan achter in een busje zitten. We deden er anderhalf uur over voor stukje wat ook in 30 minuten kan. Alles rijdt door elkaar en van alle kanten komt van alles, auto's, brommers, bussen, tricicles. En het lijkt alsof er geen verkeersregels bestaan.

We kwamen in een rouwcentrum waar een mis was en daarna…….? Eten. In de drie weken dat ik nu onder Filipijnse mensen heb vertoefd is een ding heeeeeel duidelijk: bij alles wat er gedaan wordt hoort ook dat je eet. Want zelfs bij een 10 uurtje of rond 3 uur wordt er voor mijn gevoel een volledige maaltijd genuttigd. Wij drinken misschien een kopje koffie met een koekje en misschien nog een stukje fruit. Hier krijg je een bord pansit, of gebakken bananen met rijst. Het is me zelfs een keer overkomen dat ik dacht dat we al de lunch hadden en dat een uur later iedereen weer aan tafel ging en me werd uitgelegd dat dit de echte maaltijd was en dat van daarnet een tussendoortje. Dus ook na een avondwake was er echt eten in overvloed. Daarna gingen we weer dwars door Manila. Het was nu minder druk en dus waren we redelijk snel weer terug bij BP. We zaten met zijn alle in een mini busje. Met zijn veertienen op twee banken tegenover elkaar.

Daarna naar bed om iets langer te slapen. Morgen de laatste hele dag in BP. Het einde is nu echt in zicht.