Vandaag zou ik vooral kinderen observeren en gesprekken hebben met de leerkrachten. Het is hier allemaal zo veel groter dan in Tagaytay. Er zijn ook veel meer realiteiten. Er is een gezonheidskliniek, winkel, voedingsprogramma's. Zorg voor ouderen. Ik denk dat ik zelfs nog een heleboel vergeet.

In de pre-school zijn 68 kinderen, verdeeld over 5 klassen waarvan er drie in de ochtend zijn en twee in de middag. Ik begon in de groep waar Andew zat. Een jongetje van 4 jaar. Eigenlijk was er voor mij niet echt iets aan de hand met hem. Het probleem was dat hij gewoon niet stil kan zitten en dat de juf heel veel van hem vraagt. Stil zitten, luisteren, goed mee doen, niet achterom kijken. Elke keer als hij wat deed draaide ze zich naar mij toe en wees dat ik nu wel moest hebben gezien wat ze bedoelde. Ik begon een gevoel te krijgen dat het probleem meer in haar zat dat in Andrew. Maar hoe ga je dat vertellen.

Daarna observeerde ik Tyler, twee jaar oud en twee maanden op school. Hij had in het begin heel veel gehuild en nu ging het beter. Ik heb gelukkig zelf meegemaakt dat een kind een heel jaar elke dag huilde als het op school kwam en die ervaring laat andere begrijpen dat een paar weken huilen omdat je voor het eerst op school zit echt niet zo erg is. Ook hier zag ik eigenlijk een jongen die gewoon nog moest wennen aan school.

Daarna sprak ik met de directrice en probeerde ik voorzichtig te zeggen wat ik had gezien. Ik merkte dat ze het begreep en zei dat deze leerkrachten geen opleiding hebben en dus heel snel denken dat een kind iets heeft als ze iets anders reageren dan wat ze gewend zijn. Ik was blij dat ik heb bespreekbaar kunnen maken.

Daarna werkte ik alles uit voor het gesprek met de leerkrachten. En na de ochtend klassen besprak ik de dingen die ik heb gezien. Ze stonden heel erg open en waren blij met mijn complimenten en ik zag dat ze mijn adviezen ook begrepen. Ik zou veel langer moeten blijven om hun meer te leren, dat zie ik wel. Na de lunch ben ik wat gaan rusten. Het is vandaag heel warm. Eigenlijk voor het eerst dat ik echt last heb van de warmte. Mijn kamer met airco is echt een uitkomst. Hoewel ik besef dat ik bevoorrecht ben hier er een te hebben.

In de middag hetzelfde ritueel, ik observeerde 3 kinderen en daarna sprak ik met de Rose en de betreffende leerkrachten.

Bij het laatste gesprek zag ik Janet al aankomen. Ik had met haar een afspraak om ergens te gaan eten. Ook haar heb ik meer dan 20 jaar niet gezien. Het was een hartelijk weerzien. Ook Nenita en Frances waren er en dus weer een foto gemaakt van ons vieren als herinnering. Daarna ging ook Nenita mee.

We namen de bus naar een ander gedeelte van Manila. Hier zijn grotendeels alleen maar kantoren en hotels. (Ook dat van Trump staat daar ?)

Het was vandaag Maria Hemelvaart en eerst zijn we met zijn drieën naar de kerk gegaan. Midden in het uitgaansgebied staat daar een grote kerk in de vorm van een koepel en aan de zijkanten open. Iedereen die daar zit te eten hoort gewoon de mis. Je vindt hier trouwens ook in grote winkelcentra gewoon een kerk en tussen de boodschappen door kun je even naar de kerk of zelfs de mis bijwonen. Het was stampvol. Het blijft bijzonder te zien hoeveel mensen er dan zijn. Daarna gingen we ergens eten. Het werd een fijne avond. Aan het eind brachten Nenita en ik Janet naar de bus en namen afscheid. Dankbaar haar gezien te hebben. Daarna moesten we de bus terug nemen naar Bukas Palad. Nou dat is een sport. Eigenlijk rijden alle dezelfde weg dus moet je gewoon wachten tot er eentje langs komt die lege stoelen heeft. Ik was blij dat Nenita bij me was. En zo was ik om half 10 weer thuis. Daar zat Jiosy op mij te wachten. Zij slaapt tot vrijdag nu samen met met mij in het appartement. We hebben nog wat samen zitten praten en daarna vonden we het beiden tijd om te gaan slapen. Morgen een intensieve dag want ik zal de hele dag lesgeven.