Ik was vroeg wakker na een diepe slaap. Daarna ontbijten. Bel vertelde mevan haar nichtje en de traumatische problemen die ze hebben haar op te voeden. Ik kon haar uitleggen, na haar geschiedenis het hebben gehoord, waar ik aan dacht en hoe haar te helpen. Ze was zo blij met haar nichtje beter te begrijpen.

Daarna naar beneden waar al de leerkrachten en werkers van BP bij elkaar waren. Ze noemen hier iedereen "comunityworkers". Er werd begonnen met de rozenkrans te bidden. Ik merk dat hier veel meer ook het geloof in het centrum van BP wordt beleefd in de kerkelijke rituelen, zoals; de mis, de rozenkrans enz. Iedereen was aanwezig. Daarna heb ik me voorgesteld. Toen begon er een soort vergadering over dingen die gaan komen en afspraken die gemaakt moesten worden. Alles in Tagalog en dus kon ik er niets van volgen. Daarna werd er naar een film gekeken in Tagalog en ging ik terug naar mijn appartement om dingen voor te bereiden voor woensdag en donderdag als ik les geef.

Daarna was het middageten. In de middag ga ik voor het eerst kijken in de verschillende klassen en krijg ik de kinderen te zien die ze graag willen dat ik morgen observeer. Het zijn er bij elkaar zes. Daarna een gesprek met Rosé. Ze is de directrice van de afdeling onderwijs van BP. Ik merk dat rond special need kinderen nog echt heel veel vooroordelen zijn. Toch voel ik dat ik niet te hard met mijn oordeel moet zijn en vooral hun positieve inzet in het licht moet zetten. Dan kan ik woensdag en donderdag, als ik les geef duidelijk geven hoe ik probeer te kijken naar deze kinderen.

Om vijf uur liep ik met Imma mee naar haar huis waar ik uitgenodigd was om te komen eten. Naast hun huis is een project waar 50 huisjes zijn gebouwd waar de mensen wonen met hun gezin waarvan er velen werken in BP. Ook Bel woont daar met haar ouders, die al oud zijn, en de vier kinderen van haar zus. Beneden een huiskamertje/keuken en boven een kamer om met zijn allen te slapen. Ik merkte dat ze het fijn vond dat ik langs kwam en ik vond het fijn haar daar te zien. Haar vader kan niet meer goed zien. Het oudste kind is 8, dan 7, 4 en bijna 2. Bel is diegene die het geld verdient. Hiervoor had ze in een golfplaten huisje gewoond, dit was zoveel beter. De kinderen waren wat verlegen maar werden steeds opener. Om de hoek van de deur keken nog eens zoveel kinderen naar binnen. We liepen met Bel nog verder over het terrein. Ik zag zoveel gezichten en voelde me ineens zo onmachtig iets te kunnen doen voor deze mensen.

We liepen daarna naar het huis waar ook Ding en Nenita wonen. We hebben samen in Zwitserland gewoond en dus was het een mooi weerzien. Er zat 20 jaar tussen. Ik hielp Nenita met het eten. Ze bakte een vis buiten op een rooster. Het was een fijne avond samen. Daarna brachten ze me lopend terug naar BP. Slapen kan ik meteen, wat een dag weer met zoveel indrukken.