Vandaag vertrok ik een uur later. Gisteren had ik besloten dat ik uiteindelijk niet naar de vulkaan in het midden van het Taalmeer zou gaan. Het kostte veel en voor alles werd geld gevraagd. En sinds gisterenavond bleef me het moment met Mari maar achtervolgen. Het feit dat ze zo emotioneel was geworden over het feit dat we eindelijk een boek met gebarentaal hadden gevonden en dat ze daarvan een kopie kon krijgen was zo sterk voor me. Het gaan naar de vulkaan kostte net zoveel als een boek met gebaren. Ik besloot niet te gaan en het geld aan Erlita voor Mari te geven zodat ook zij een boek zou kunnen hebben.

Toen ik bij Bukas Palad kwam vertelde ik dat aan Erlita, er kwamen tranen in haar ogen. Daarna vertelde ze me dat Fer, haar man en zij me mee wilde nemen naar een paar mooie plaatsen. Na nog wat geregeld te hebben vertrokken we.

Eerst brachten ze me naar mooie uitkijkpunten. Vandaar kon ik het meer en vulkaan heel goed te zien. We gingen steeds meer het binnenland in en kwamen door piep kleine dorpjes, vissersdorpjes, kokosnootplantages en daar waar geen toerist komt.

Ik genoot en besefte dat ik dit veel mooier vond dan een tocht naar een vulkaan. Tenslotte kwamen we in Taal aan, je zegt Ta-al. Het is een stadje met nog heel veel gebouwen uit de tijd dat de Spanjaarden over de Filipijnen heersten. Een mooie basiliek en speciale huizen. Ik vond het gek genoeg lijken op sommige steden in Argentinië. Maar het zal zeker de Spaanse invloed zijn. Ze nodigde uit voor lunch in een restaurant waar je geen vork en lepel krijgt - een mes krijg je trouwens nooit - en met je handen moet eten. Je bord is een stuk van een bananenblad en daar leg je alles op wat je wilt eten en eet het met je handen op. Weer een andere ervaring.

En toen was er die ervaring die je een keer in je leven moet beleven …….. een aardbeving. Het duurde maar 10 seconden. Maar wat vreemd de aarde te voelen schudden, alles begint te bewegen, lampen slingeren. Even is niets meer zeker. Erlita had het al eerder gevoeld maar niets gezegd. Maar ik, die niet weet wat je moet verwachten voelde het pas toen het heel duidelijk was. Het was weer heel gauw over en we hoefde dus niet naar buiten. Later hoorde ik dat het in Tagaytay sterker was. Het episch centrum was in het midden tussen Manila en Tagaytay en was 6,1 op de schaal van Richter. Ik weet niet op dit moment wat daar de situatie is. Maar hier is het verder okay.

We liepen een rondje door het stadje daarna en namen koffie in een oud koloniaal hotel. Je stapte echt een andere wereld binnen. Ik mocht eindelijk eens iets betalen, want ze willen steeds niet dat ik iets betaal. Daarna terug naar de auto en via een andere weg terug naar Tagaytay.

Op het ontmoetingscentrum zou een mis zijn omdat het vandaag het feest is van Santa Chiara en dus kwam iedereen daar heen. Ze vroegen me of ik mee wilde zingen in het koor voor de tweede stem. Aan het eind werd ik uitgenodigd om iedereen te groeten omdat ik morgen vertrek. Het was een mooi moment om iedereen te bedanken voor alles wat ik had ontvangen. Ja ik ben hier gekomen om mijn kennis te geven maar ik heb nog meer ontvangen.

Daarna kwam twee Pakistaanse naar mij toe, ze wilde me een cadeau geven. Ik ging met hun mee naar hun huis en ze gaven mee een prachtige Pakistaanse blouse. Ik werd er stil van. Wat bijzonder….

Daarna was ik uitgenodigd bij twee vrijwilligsters om te komen eten. Het werd weer een mooie avond. Toen naar huis om mijn rugzak in te pakken. Morgen is het echte vertrek…. Het zal zeker niet makkelijk zijn