De laatste dagen regent het niet meer zo erg. Het weer is mooi en soms heet maar het is heel goed te doen voor mij. Vanmorgen hing er tussen de bomen een gigantisch spinnenweb. Ik heb echt nog nooit zo'n groot spinnenweb gezien. De dauw druppels hingen er aan. Ik maakte er een foto van maar ik denk dat het niet weer geeft wat het in het echt is.

Vandaag voor de laatste dag naar Pagasa.

Bij de triclicle stonden Sid en Marigio en vroegen of ze mee konden rijden. Natuurlijk prop er maar bij. Halverwege stapte ze uit en gingen verder naar de markt. Ik reed verder naar Pagasa. Ik was vroeg en ging naar de klas. Vandaag zou ik twee kinderen observeren, Marvin en Lea.

Ik moet even vertellen hoe de kinderen hier hun leerkracht benaderen. Ze pakken de hand van hun leerkrachten en brengen dat naar hun voorhoofd. Alle kinderen doen dat. Het is een teken van respect. Zo ook doen ze met mij. Ik moet zeggen dat het een speciaal moment is elke keer dat een kind dat bij me doet. Ik voel elke keer hoe ik op dat moment niet een zegen aan geef zoals ze dat hier zeggen maar dat ik gezegend word.

De dag begon met de eed aan de vlag en het volkslied. Omdat ik steeds iets later ben gekomen had ik dit nog niet meegemaakt hoewel ik het onderweg wel al had gezien.

Daarna observeerde ik de twee kinderen in de volgende twee uur. Daarna had ik een gesprek met de moeder van Marvin en daarna met de leerkracht. Daarna begon de tweede ronde aan lessen. In Pagasa hebben ze twee keer een groep kinderen. Daarna aten we samen met de leerkrachten en we bespraken nog veel andere dingen onderhand.

In de ochtend was Robert naar me toe gekomen met de vraag of ik hem na het eten kon vertellen wat ik van Pagasa vond en of ik adviezen had. Hij is de maatstchappelijk werker van Pagasa en volgt vooral de day-care centre. Ik had een lang gesprek met hem en we hebben afgesproken in contact te blijven.

Daarna ging ik terug naar de klassen om afscheid te nemen van de leerkrachten. Het zou de laatste keer zijn dat ik ze zag. Een voor een omhelsde ik ze. Wat snel kun je mensen als vrienden gaan voelen. We maakte nog wat selfies en toen liep ik weg. Ze bleven staan zwaaien totdat ik de hoek omging. Ik besef dat het grote afscheid is begonnen.

Daarna had ik een afspraak met Raymond om samen ergens te gaan eten. We hadden dat vanaf het begin al tegen elkaar gezegd om te doen. We kozen een Filipijns restaurant en kozen wat we dachten dat goed en lekker zou zijn. Ook voor Raymond is het nog gissen wat het eten ongeveer is. Het was een fijne avond. We hebben ontzettend veel gelachen. In het restaurant waar we waren werd er naar ons gekeken. We spraken Nederlands natuurlijk en er werd gevraagd waar we vandaan kwamen. Hij bracht me daarna naar huis.

De komende dagen ben ik overal uit eten gevraagd. Ineens beseft iedereen dat ik ga vertrekken en willen ze allemaal nog even dat ik kom eten. Het worden nog drukke dagen zo aan het eind.