Vandaag ging ik weer naar Pagasa. In mijn programma zou ik twee kinderen observeren en daarna het gesprek hebben met de ouders. Elia is een kind dat alleen maar alleen wil zijn, niet mee doet met de klas en alleen maar met blokken en Lego wil spelen. Tea is een meisje wat nog niet spreekt met haar bijna 4 jaar.

De lessen waren al begonnen en toen ik aankwam liet de leerkracht mij een meisje zien dat er woensdag niet was; Lea een meisje van 4 met down. Tussen de observaties van de twee kinderen door probeerde ik ook een beeld van Lea te krijgen. Het meisje was angstig, begreep niet wat er allemaal om haar heen gebeurde en deed of haar handen voor haar ogen of voor haar oren. Ze was in deze klas gezet omdat ze vier jaar was maar voor mij was het duidelijk dat ze hier helemaal niet paste. Er is nog een andere klas met 2 en 3 jarigen en ik heb voorgesteld haar naar die groep te doen en meer te kijken naar haar niveau dan haar leeftijd. Volgende week woensdag observeer ik haar nog een keer. Maar het grootste gedeelte observeerde ik Elia en Tea.

Na schooltijd sprak ik eerst met de vader van Elia. Hij was voorbereid op het feit dat ik hem mijn zorgen uitte dat ik denk dat Elia gedragingen heeft in het autistisch spectrum en we zijn al heel snel overgegaan op de adviezen die ik hem kon geven. We hebben ongeveer anderhalf uur met elkaar gesproken. Hij nam het allemaal serieus op en was heel blij met de handvaten die ik hem gaf. Toen we klaar waren vroeg hij of ik met hem, zijn vrouw en hun kinderen uit eten wilde. Hij wilde iets terugdoen. Zo ging ik samen met hun naar de andere kant van Tagaytay naar een speciaal restaurant dat Filipijns eten serveerde. Eerst kreeg ik een soort soep voorgeschoteld dat je eigenlijk drinkt. Er zit niets in dan alleen de getrokken soep. Daarna kwamen er allemaal gerechten op tafel, rijst, pansit, en heerlijke gegrild rundvlees. Daarna kwam er een pan op tafel met iets van het varken. Ik was al een heel end op weg om het te eten toe hij vertelde dat het de interne delenvan de kop van hetvarken was. Eeeeeh okay, goed dat ik dat niet van te voren wist, nu had ik het grootste gedeelte van het gerecht al op. Het smaakte zeker niet onaardig, hoewel toen ik eenmaal wist wat het was, was het toch anders.

Daarna bracht hij eerst zijn vrouw en zijn kinderen thuis. Ze nodigde mij uit bij hun thuis en met trots toonde ze mij hun huiskamer. Ik zag mijn eigen woonkamer voor me……… wat een verschil.

Daarna terug naar Pagasa waar ik het gesprek had met de moeder van Tea. Een jonge moeder met Tea als enigst kind. Ik kon haar vertellen dat ik eigenlijk me niet zo'n zorgen maak om Tea, ze is nog heel jong, is verlegen en dus durft nog niet zo te communiceren. Maar ik zie dat ze begrijpt wat er van haar wordt verlangd. Wat een opluchting zag ik bij haar. Ze vertelde dat ze door het vorige gesprek met mij woensdag al was begonnen om haar voor te lezen. Ze heeft thuis geen boeken maar van Pagasa had ze een boek mogen lenen. Ik heb haar gecomplimenteerd voor haar stappen die ze zelf al had genomen.

Daarna een gesprek met de leerkracht die in haar klasje al deze kinderen heeft en hoe ze het allemaal zou kunnen volgen. Het was een diep gesprek over dromen en realiteit. Ik realiseer me hoeveel hulp hier nodig zou moeten zijn om ieder kind dat te kunnen geven wat ze nodig hebben.

Daarna kwam Erlin langs gelopen. Hij is de verantwoordelijke voor het hele sociale centrum. Hij bracht me in een winkeltje dat ze hebben waar mensen tegen een gereduceerde prijs dingen kunnen kopen. We hebben lang gesproken. Van Pagasa, naar sociale onrechtvaardigheid, naar de situatie in de Filipijnen. Hij heeft me uitgelegd waarom de mensen hier Duterte, de president, op handen dragen. En ik snap dat nu. Hij staat op tegen corruptie en wil echt de Filipijnen minder ongelijk maken. Hij staat op tegen de grootgrondbezitters en ieder die de arme mensen onrecht aan doet. In het westen hebben ze het alleen maar over zijn moorden op drugsdealers. Maar ik merk in deze weken dat de mensen hier zo niet naar hem kijken.

Het was een drukke dag geweest. Ik heb zulke onverwachte dingen meegemaakt. Het is eigenlijk elke dag een verrassing wat me nu weer zal overkomen.

Ik ben hier nu een week maar wat is er veel gebeurd.