1 augustus

Opstaan, aankleden en ontbijten. Om 8 uur stond er een tricicle klaar bij de poort om me op te halen. Ze hadden een grote besteld. Ik heb nu begrepen dat je overal verschillende tricicles hebt in de Filipijnen. In Palawan kon ik heel makkelijk instappen maar hier in Tagaytay zou ik bijna drie dubbel gevouwen moeten worden. Dus hadden ze in Bukas Palad bedacht dat ik een speciale zou moeten hebben die wat hoger was. Een meisje dat ook naar het centrum moest vroeg of ze mee mocht rijden. Prima hoor, stap maar in.

Daarna een korte rit naar Bukas Palad. Het is beter weer nu maar gelukkig niet te warm. Ook al kan het vandaag best nog regenen. Aangekomen heb ik de drie uur school gebruikt om in de klassen rond te kijken en te zien hoe de leerkrachten het doen. Het was geweldig met hoeveel hart ze er zijn voor de kinderen.

De kinderen hebben school uniformen en de kleuren van hun uniform horen bij de kleur van de klas. Dus in de rode klas (kinderen van 2 en 3 jaar) hebben ze rood met witte uniformen. In de gele en blauwe klas (kinderen van 4 en 5 jaar) hebben ze geel met witte en blauw met witte uniformen.

Kinderen zijn overal hetzelfde en hoewel de taal een barrière zou kunnen zijn is dat het niet. Ze praten gewoon Tagalog tegen me en ik gewoon Engels tegen hun. Het was heel mooi te zien dat toen ik in de laatste klas was de leerkracht een boek voorlas en ik, hoewel ik niet de taal kan begrijpen, wel zag dat ze dingen die ik gisteren had verteld nu ook probeerde in praktijk te brengen.

Op de binnen plaats stonden heel veel boodschappentassen met eten klaar. Elke 14 dagen kunnen de gezinnen van de kinderen die op school zitten tegen gereduceerde prijzen een grote boodschappentas krijgen met rijst, tandpasta, wasmiddel en andere dingen. Nadat de school uit was werden deze tassen uitgedeeld.

Ik at weer met de leerkrachten mee. Daarna even een rustpauze. Ondertussen heb ik mijn documenten gemaild naar iemand en kan ik nu de powerpoints op een grootscherm laten zien.

Om twee uur begon de les weer. Dit keer zouden we dieper op autisme ingaan. Het waren weer intense uren maar ik moet zeggen toen we aan het eind weer de ronde deden met de vraag: wat is autisme, moest ik constateren hoeveel iedereen had geleerd. We hebben aan het eind een foto gemaakt van de groep. Volgende week ga ik verder met les geven maar dan gaat het over andere dingen. De eerste ronde is nu afgesloten.

Ik merkte wel hoe moe ik was aan het eind. Maar nu ik iedereen ook beter leer kennen voelt het ook als thuis zijn. De leerkrachten zijn minder verlegen en ik merk dat ik langzamerhand word opgenomen in hun wereld.

2 augustus

Om 8 uur stond de tricicle weer klaar. Dit keer werd ik naar Pagasa gebracht. Pagasa betekent "Hoop". Hier beginnen de lessen om 8.30.

Het was nog vroeg en dus was ik even in het administratieve gedeelte van het centrum waar ook een bureau is voor adoptie op afstand. 400 kinderen en hun families uit de buurt krijgen hier vanuit andere landen geldelijke ondersteuning. Ze waren trots om mij hun werk te laten zien. Daarna werd ik naar de klaslokalen gebracht. Ik begon in een klasje met 13 kinderen die normaal met 21 zijn maar als het regent, en dat deed het heel hard, komen veel kinderen niet.

Al gauw viel me Elia op. In zichzelf was hij aan het spelen en was met geen mogelijkheid tot iets anders te bewegen. Daarna wezen de leerkrachten me op Marvin, hij is 4 maar spreekt nog niet. En datzelfde met Tea een meisje van 3. De rest van de ochtend heb ik me een beetje met hun bezig gehouden. Observeren, uitdagen tot iets te doen en gebaren.

Buiten was het bar en boos en ik hoorde dat de tweede groep niet zou komen omdat het nu te veel regende en ouders hun kinderen dan niet brengen.

Alle kinderen kregen weer een warme maaltijd. Ik kreeg twee grote tassen met fruit als dank voor het feit dat ik gekomen was. Ananas, avocado, papaya, en dragonfrute. Dat laatste had ik wel al veel gezien maar nog nooit gegeten. Er werd er een opengemaakt voor mij en daarnaast kreeg ik twee soorten broodjes die ze hier bakken in de bakkerij hier vlakbij.

Tegen het middag uur werden de kinderen door hun ouders opgehaald. Ik leerde de vader van Elia en de moeders van Marvin en Tea kennen en met beiden had ik een kort gesprekje. Ze zijn zich beide bewust dat hun kind zich niet volgens de gewone normen ontwikkelt en ik maakte met beiden een afspraak dat ik speciaal een ochtend zou komen en dat ik dan hun kind zou observeren en daarna met hun als ouders een gesprek zal hebben. Elia en Tea vrijdag en Marvin volgende week woensdag. De moeder van Marvin omhelsde me, zo blij was ze dat iemand naar haar kind wilde kijken.

Daarna was er het warm eten met de staf van Pagasa en hebben we veel over de kinderen en het centrum gesproken. Omdat door het slechte weer alles stil lag was er voor vandaag niet echt meer iets te doen en besloot ik naar huis te gaan. Ik kreeg een lift aangeboden. De straten waren heel rustig. Het regende nu al uren achtereen en het was duidelijk dat de meeste mensen binnen zaten. En zo heb ik 's middags heerlijk geslapen want ik merk dat het intense dagen zijn.

Waar ik aan moet wennen elke keer is dat mensen zo tegen me opkijken. Alsof ik de wetenschap in pacht heb. Zeker heb ik gestudeerd en weet ik veel op een bepaald gebied maar ik maar echt een buiging voor deze leerkrachten die met heel weinig materiaal zoveel voor deze kinderen doen. Zij geven mij zoveel dat ik het soms lastig vind dat ze zo tegen mij opkijken. Ik probeer ze steeds te laten merken dat ik onder de indruk ben van wat ze doen en dat het het zo goed doen. Alles wat ik hier kom doen ik alleen maar samen met hun kijken hoe we het beter kunnen maken voor de kinderen maar samen