30 juli

Na goede nachtrust, ontbeten en om 10 uur naar de kerk bij de "blue roof". De wind is iets minder maar het regent, regent, regent. En niet zo'n klein beetje. Het was er heel druk en weer leerde ik weer andere mensen kennen. Daarna even terug naar huis en daarna eten bij het Focolare. Ze wilde weten over Nederland. Reviwas ooit in de 70er jaren met de internationale muziekgroep Gen Verde in Nederland geweest en naar de Efteling geweest. Daar had ze de Holle Bolle Gijs gezien en ze kon nog steeds zeggen: Papier hier, dank je wel. Op mijn iPad had ik verschillende foto's van Nederland en zo heb ik het een en ander verteld.

Daarna even rust en om 3 uur was er weer een ander feest. Nu dichtbij huis. Het was een middag met mensen van allerlei verschillende godsdiensten, christenen, boeddhisten en moslims. Er werden spelletjes gedaan en met elkaar gesproken en natuurlijk gegeten. Alles werd gedaan in de Zaal Wim. Deze zaal is vernoemd naar Wim van Zeeland die jarenlang in de Filipijnen heeft gewoond en gewerkt en op jonge leeftijd is overleden. Hij heeft veel voor de mensen hier betekend en deze zaal is een van de gedachtenissen aan hem.

Ik kwam Raymond weer tegen en we hebben een lange tijd gesproken. Hij vertelde hoe het hem het eerste half jaar is vergaan en het was echt een gesprek van hart tot hart. Tegelijkertijd hebben we ook ontzettend gelachen.

Het was een fijne middag zo samen met deze mensen. Uiteindelijk ben ik even naar huis gegaan en heb wat gewassen. Drogen is op dit moment echt een probleem. Met deze hoge lucht vochtigheid droog echt alles heel langzaam. Het duurt gauw twee dagen voor iets droog is dus moet je goed nadenken wanneer je iets wat en wanneer je iets wil dragen.

In de avond zou er een moment zijn waar ik me aan een grote groep zou voorstellen met de anderen die aangekomen waren en dus zou ik weer meerijden met het Focolare. Toen ik bij hun aankwam zaten ze net naar de Voice of The Philippines te kijken. Grappig het zag er helemaal hetzelfde uit, zelfs de stoelen waar de coaches in zaten.

We reden met zijn allen weer richting het ontmoetingscentrum en daar waren we met zo'n 50 mensen samen. Dit waren allemaal mensen die in verschillende Focolaregemeenschappen leven. Ik begin nu al wat meer namen te leren kennen en te weten wie wie is. Het was een fijn samenzijn. Ik kwam Ting tegen die 30 jaar geleden ook in Italië was. We hebben samen heerlijk gelachen van de verschillende avonturen die we in die tijd hebben meegemaakt.

Daarna terug naar huis. Morgen word ik om 9 uur verwacht en gaat het werken beginnen.

31 juli

Ik was al voor de wekker wakker. Ik begon mij ochtend ritueel en in de keuken lag een grote torop zijn rug te spartelen. Insecten zijn niet mijn ding, spinnen vind ik echt vreselijk en nu had ik niet eens zo'n moeite mee. Hij vloog, toen ik hem een mep verkocht ergens onder en ik heb hem niet meer gezien. Maar goed, alles maar goed dicht houden want ik wil zo'n beest niet in mijn bed vinden. Daarna alles in mijn rugtas gedaan en vertrokken om met Marigio mee te rijden naar Bukas Palad.

Daar was een programma bezig voor de moeders en de kinderen. Het was de laatste dag van Nutrition month en de jongeren waren net bezig met een dans voor iedereen. Elk jaar wordt er een hele maand besteedt aan gezond eten. Bij deze afsluiting werden prijzen uitgereikt aan het gezondste kind, de mooiste fruit hoed en de sportiefste moeder. Daarna was er eten voor iedereen.

Erlita leidde mij rond door het centrum. Er zijn drie klasjes, een keuken, een grote ruimte waar eens per maand een dokter, een tandarts en andere medische diensten langs komen. Kinderen worden niet alleen gevolgd ook is er een heel programma voor de families van de kinderen en sommigen hebben ook financiële bijstand van een familie uit Europa (adoptie op afstand). Om elf uur gingen de kinderen naar huis en werden de klassen opgeruimd en schoongemaakt door de leerkrachten. Daarna had ik mijn eerste ontmoeting met hen. Ik stelde me voor en daarna stelde zij zich voor. Het zijn alle drie vrouwen die hier al meer dan 10 jaar werken en geen opleiding hebben als leerkracht. Ze zijn begonnen en hebben zichzelf het helemaal aangeleerd. Ik heb ze gevraagd wat h ze het mooiste aan dit vak vonden en wat het moeilijkste. Het werd een mooie uitwisseling van ervaringen. Daarna hebben we het over een heleboel dingen gehad en hebben ze mij hun werkwijze uitgelegd. Het was indrukwekkend wat ze allemaal al deden. Dat waar wij jaren op zitten studeren hadden zij zichzelf al eigen gemaakt.

Een van de leerkrachten had mij al verteld dat ze een zoontje had dat doof was en op een speciale school zat. Helaas begreep ik dat ze hier nog van mening zijn dat men een kind oraal moet opvoeden. Ze vertelde dat ze wel thuis gebaren gebruikte maar meer homemade en niet de officiële gebaren. En even later kwam Jean Carl van school.

De kinderen spreken hier allemaal Tagalog en geen Engels maar ik vroeg ondersteund in gebaren wat zijn naam was en hij gebaarde de letter J van Jean. Ik maakte de letter M van mijn naam en stralend keek hij naar zijn moeder en maakte ook de letter M en wees naar mij. Ik begon het uit te dagen met wat hij in zijn hand had en zo ontstond er voorzichtig een spel/conversatie. Binnen het kwartier zat hij op mijn schoot en deden we allemaal spelletjes met gebaren.

Daarna was het middageten en at ik met de leerkrachten en hun eigen kinderen mee. Rijst met veel groenten en fruit. Daarna kon ik even wat rusten en mijn verhalen bij werken. Om 2 uur ging ik weer naar het centrum.

Daar zat iedereen al klaar en wilde ik mijn USB stick installeren om via de beamer de powerpoint te kunnen laten zien. Maar wat we ook probeerde het lukte niet en de usb-stick verscheen niet in Mijn Computer. Gelukkig had ik alle documenten op mijn iPad gedownload en hebben we rond mijn iPad gezeten. We hebben eerst "Interactive Storytelling" gedaan. Het was voor mij ook nog aftasten hoe ze reageerde en hoe het met mij ging in het Engels. Er waren ook jongeren bij die uit verschillende landen hier zijn om ook als vrijwilliger te werken in Bukas Palad. Na een pauze ben ik gaan lesgeven over autisme. Iets wat hier nog in de kinderschoenen staat. Men weet er zo weinig van. Al met al heb ik bijna drie uur les gegeven en dat merkte ik ook wel. Alles in het Engels is niet makkelijk maar ik merkte dat het onderwerp iedereen zo aangreep.

Aan het eind merkte ik dat iedereen heel blij was maar ook verzadigd. Morgen middag gaan we verder. Verder zal ik morgen beginnen met het observeren van de lessen en daarna adviseren van de leerkrachten.

Het was een drukke en volle dag, op naar morgen.