Eerst wil ik iedereen heel hartelijk bedanken voor alle lieve en meelevende berichtjes elke keer. Het maakt dat ik jullie heel dicht bij mij voel.

Het is zonnig als ik wakker word en het uitzicht uit mijn appartement is nu echt alsof ik midden in het regenwoud zit. Dit huis staat tegen een heuvel en ik zit in het lagere gedeelte en kijk dus zo de natuur in.

Ik verkende het appartement een beetje. De waterkoker deed het niet dus daar moet ik nog een oplossing voor vinden want er is hier geen gasfornuis of iets degelijks, de was gedaan en ontbeten met fruit.

Gisteren ben ik trouwens tot de ontdekking gekomen dat de ananas niet aan boom groeit maar aan een plant op de grond.

Na een rustige wandeling op het terrein van Terra Moy ga ik even mijn verhaal oploaden in de Focolaregemeenschap vlakbij. Daarna rijden we met zijn allen naar een derde gedeelte waar ik nog niet ben geweest. Hier is ook een groot ontmoetingscentrum. Daar is vandaag een groot afscheidsfeest van Attim die na een heleboel jaren naar Hong Kong vertrekt. Er worden meer dan twee honderd mensen verwacht. Ik help mee om alles in orde te maken en heb daar ook de lunch, rijst met vis en groenten. Daarna druppelen langzamerhand de mensen binnen. Ik leer Erlita kennen met wie ik de laatste tijd gemaild heb en die verantwoordelijk is voor Bukas Palad en Pagasa hier in Tagaytay. We spreken af dat ik maandag om 9 uur in Bukas Palad ben.

Het feest begint met eerst een gebed en een zegen over al het meegebrachte eten. Er staat echt van alles op tafel en daarna kan het eten beginnen. Niet dat ieder netjes in een rij gaat staan, nee iedereen stort zich op het eten. Er is echt genoeg voor iedereen en ik eet veel nieuwe dingen waar ik niet de naam van weet maar die ontzettend lekker zijn. Natuurlijk val ik op met mijn lengte en blonde haar en velen komen zich voorstellen aan mij en noemen hun naam.

Mijn aandacht wordt getrokken door een jongetje met down en ik raak in gesprek met zijn moeder. Charly heet hij en is 7 jaar. Hij heeft zijn mooiste kleren aan en we highfiven een aantal keren. Hij lacht en ik maak wat gebaren.

Na het eten worden de tafels opgeruimd en de stoelen voor het podium gezet. En zo begint er een programma waarbij alle verschillende groepen op een of andere manier afscheid nemen van Attim. Liedjes, dansje, toespraken en sketches. Er wordt hard gelachen. Het mooiste is als de seminaristen samen met de 5 priesters een dans doen samen. Geweldig om dat te zien. Dat kun je je in Nederland niet voorstellen. Ook al is het andere muziek, de pasjes zijn als die van "Gangnamstyle". Aan eind een toespraak van Attim die iedereen bedankt en dan is het feest afgelopen.

Ik help nog mee met opruimen en rij daarna met enkele mee terug.

Het feest heeft me heel veel gedaan. Ik was blij de eenvoud en blijheid te zien. Ik ga weer vroeg naar bed. De dagen zullen nog intens worden dus ik gebruik nu even alle tijd die ik heb om te rusten. Onderhand is er nu ook contact met Bukas Palad in Manila waar ik over 2 weken naar toe vertrek. Samen is er nu de tijd om te zien wat ik daar zal doen.