Gisteren gebeurde er nog van alles nadat ik het verhaal had gepost. Eerst was er een BHV cursus bezig voor het personeel. Zwaar gewonden werden heen en weer gedragen. Goed te zien dat ze dit hier ook doen. De brandweer leidde het en alles werd gefilmd zodat het later terug gekeken kon worden, denk ik. Toen ik terug in mijn kamer kwam zat deze vol met…..vliegende mieren. Wat een toestand ze hadden ergens een gaatje gevonden. Allemaal zo'n twee centimeter groot en in mijn kamer begonnen ze hun vleugels te verliezen en te lopen. Bijzonder was dat ze zich aan elkaar vastklampten en zo ontstonden er lange slieten van hossende mieren op de grond. Nu had ik niet echt zin in een carnavalsfeestje dus heb ik er voor hun maar een halloweenfeestje van gemaakt en met veel wc-papier hun door de wc gespoeld. Het heeft wel een half uur geduurd maar toen kon ik er geen meer vinden. Buiten barstte een geweldig onweer los. Ik had echt het idee dat de hemel openbrak en toen viel de stroom uit. El Nido was een groot zwart gat. Verbazingwekkend genoeg bleef de ventilator aan het plafond rustig draaien. Ik denk dat die op de noodgenerator zat. Een uur daarna was alles weer normaal.

Na een goede nacht ging ik ontbijten. Aan tafel zat ik naast een Italiaans meisje en hebben we in het Italiaans gekletst. Ook zij was naar de Filipijnen gekomen om vrijwilligerswerk te doen. Daarna wat correspondentie gedaan.

Halverwege de ochtend bedacht ik dat ik met de tricicle naar Nacpanbeach zou kunnen gaan. Het leek me goed weer. Buiten het hostel staan er altijd een paar te wachten. Met een sprak ik een prijs af en we gingen. Het was een hele rit, langer dan ik me had voorgesteld. Het begon onderhand te regenen en we reden dan verharde wegen, dan weer op onverharde wegen. Nacpanbeach is beroemd omdat het zo'n mooi tropisch bounty strand is maar ik begreep al gauw dat ik dat niet zou zien met dit weer. Uiteindelijk heb ik het hele strand niet gezien. Het laatste stuk ging over een onverharde weg en die was al een grote blubber weg geworden. En daar midden op de weg stond een busje diep in de modder en kon niet meer weg. Er achter stond al een file van allemaal tricicles met toeristen die er niet langs konden. Mijn chauffeur ging nog kijken en helpen maar we zouden er nooit langskomen.

Dan maar weer terug. Mijn chauffeur vroeg of ik dan de waterval zou willen zien. Ik had er plaatjes van gezien maar was niet onder de indruk maar omdat Nacpanbeach niet door ging leek het een goed idee om dat te gaan doen.

Na enkele kilometers stopte hij bij een hutje. Daar was een gids, Roy genaamd, die mij daar naar toe zou brengen. Voor omgerekend 86 eurocent. Ik dacht dat een gids wat overdreven was maar gunde de man zijn baan. Daar vergiste ik me lelijk in. Het was een tocht van drie en een halve kilometer door het tropisch regenwoud, negen keer moesten we door de rivier waden. Ik heb slangen, vlinders en heel veel andere mooie dingen gezien. Wat een belevenis. Dit had ik nooit verwacht, ones in a lifetime experience zou ik het noemen. De stilte, de vele vogelgeluiden, alles was zo speciaal.

Bij de waterval aangekomen waren er meer mensen. Je kunt hem via meerdere wegen bereiken begreep ik nu. Sommigen gingen in het water maar daar had ik geen zin in. Niet dat ik nat wilde worden want nat ben je eigenlijk hier de hele tijd maar ik merkte dat die waterval bijzaak was geworden. Daarna weer de de drie en een halve kilometer terug. Roy vertelde dat hij twee dochtertjes had en en dat dit zijn werk was. Dat hij elke dag deze tocht ongeveer 3 x deed. Ik rekende uit dat hij dus 2 en een halve euro verdiende per dag hier mee. Dat liet me niet meer los. Wat zijn wij dan verwend, wat hebben wij het dan goed. Terug bij zijn hut waren zijn dochters aan het spelen. Ook zijn vrouw kwam er bij staan. Ik gaf hem een veel groter bedrag dan gevraagd. Ik heb hem bedankt omdat hij mij zoveel had gegeven, meer dan hij misschien beseft. Roy en zijn gezin, ik zal ze nooit meer vergeten. Mijn chauffeur bracht me daarna terug naar het hostel en ik sprak met hem af dat hij me morgen naar de bus brengt.

Terug in mijn kamer viel de elektriciteit weer uit. Ik nam even een moment rust en een douche. Ik was behoorlijk vuil van de wandeling. Daarna ben ik weer naar het dorp gegaan. Ik wilde de laatste keer opnieuw eten bij Mazzenine. Daar had ik maandag ook al gegeten met uitzicht op zee en het was er zo relaxt. Veel meer dan de andere plaatsen waar ik was geweest. Ik heb er heerlijk anderhalf uur gezeten met een boek, een cocktail en een pizza Margerita. Ik vond het een waardige afsluiting van deze dagen in El Nido.

Het zijn echt hele bijzondere dagen geweest met heel veel mooie ontmoetingen. Ik ben echt heel blij dat ik deze reis heb ondernomen helemaal naar hier. Het was echt vakantie.

Nu op naar Puerto Princesa om dan daarna een heel ander hoofdstuk van deze reis te beginnen.