Het was mooi weer toen we vertrokken maar het veranderde al onderweg naar het eerste eiland. Bij dit eiland gingen we duiken. Het was weer adembenemend. Ik kan hier geen genoeg van krijgen. Daarna zijn we richting Snake-eiland gegaan. Niet omdat er slangen zijn maar omdat er een zandbank voorligt in de vorm van een slag. Helaas was het hoogwater en dus was de slang niet te zien. Je kon wel naar boven op het eiland en zo zag je de hele omgeving, alle eilanden en de zee. Er was ook een wilde aap die van alles probeerde te stelen.

Daarna gingen we door naar een volgend eiland. Hier zijn we lang gebleven. De twee mannen begonnen te koken voor het middagmaal en wij konden rondlopen, duiken en wat lekker in het water liggen. Het water hier is lichaamstemperatuur dus zeer aangenaam. Het hinderde mij niet dat het regende, nat was ik al en de regen was niet koud. Daarna een heerlijk middagmaal. Ondertussen kletste we veel met zijn drieën. Je leert elkaar zo goed kennen in een dag.

Na het eten kon je nog een grot in. Het was een hele toer om er in te komen en een van de mannen vertelde dat dit vroeger als schuilplaatsen was gebruikt. Ik kan me voor stellen dat het iets was waar je je goed kon verstoppen.

We voeren daarna naar het volgende eiland. Hier gingen we niet van de boot af maar voer de boot tegen een enorme grot aan de "Kathedraalgrot" en inderdaad had het wel iets van een gotische kathedraal. Na foto's te hebben genomen gingen we weer verder. Dit werd het laatste eiland waar we weer zouden duiken. En daar kwam ik "Nemo" tegen, oftewel clownsvisjes. Wat een kleine visjes zijn dat. Maar ook een maanvis heb ik gezien. Wat hier vooral heel mooi was was het koraal. Zoveel verschillende soorten naast elkaar, werkelijk prachtig.

Na drie kwartier riep Derek ons omdat we echt terug moesten want er kwam slecht weer aan. Inderdaad was het vanuit de Zuid-Chinese zee heel donker aan het worden. We vertrokken. Wat ik nu vertel is heftig maar ik moet zeggen dat ik niet een moment bang ben geweest.

We vertrokken en meteen was het duidelijk dat er een sterke wind was op komen zetten. Herinner je dat ons bootje niet langer dan 6 meter was en misschien bijna 2 meter breed op het breedste punt. Metwel aan beide zijden drijvers. De boot zette koers naar El Nido maar dat zou op een gewone zee bijna een uur zijn. Nu ploegde we voort. Na een 10 minuten was de wind zo sterk dat ze het zeil dat dienst deed als dak eraf moesten snijden. Het zorgde dat deboot teveel naar een kant werd getrokken. Met een kapmes werden de touwen doorgesneden. Onderhand dobberde we op de woeste golven heen en weer want de motor was uitgezet. Gezamenlijk werd het zeil opgevouwen en onder onze voeten gelegd. De motor weer aan en weer op weg. Het weer was onderhand bar en boos. Golven sloegen over de boot en alles was door en door nat. We hadden trouwens wel reddingsvesten aan. Na nog een 10 minuten begon de motor van het bootje een raar geluid te maken. Motor weer uit, weer de speelbal van de golven, luik open, er werd wat gerommeld en de motor weer aangezet en daar gingen we weer. Ik weet niet of het van de zenuwen was of niet maar we moesten steeds meer giechelen. Toen kwam er een hele grote golf en we werden echt bijna van onze zitplaatsen geslagen en krak……. Een van de drijvers aan de zijkant van de boot liet half los. De motor werd weer uitgezet en er werd touw gezocht en Derek ging op de drijver zitten en hangen om het te maken. Een golf en Derek was verdwenen. Het ging razendsnel maar meteen was hij zeker twintig meter van de boot. Het was duidelijk dat hij niet bij ons kon komen. Jo begon weg te varen maar dat was om een grote boog te maken en hem weer op te pikken. In velden en wegen geen boot te zien, regen en golven. Het leek alleen maar erger te worden. Met een groteboog wist Jo de boot te wenden en recht op Derek af te varen. Wat een opluchting toen hij aan boord werd gehesen. Daarna ging hij toch weer die drijver op om het te maken. We hebben hem echt omhelst zo blij waren we. Dat hem toch iets had gedaan was te zien. De laatste 25 minuten van de tocht zat hij stil op de voorplecht. Hij had het koud. Ik besefte dat deze mannen alles voor ons hadden gedaan.

Het was een emotioneel afscheid. We hadden iets heftigs meegemaakt maar we hebben het gered dankzij deze mannen. Ik zal dat nooit vergeten.

Terug op het hostel heb ik eerst mam gebeld, gewoon om het even aan iemand te kunnen vertellen. Daarna omgekleed en even gaan eten. En terwijl ik dit schrijf beleef ik het opnieuw. Vandaar de titel: Storm op de Zuid-Chinese zee.