Mensen en regen, dat is wat ik vandaag heb gezien. Veel, heel veel maar wat het belangrijkste was van deze dag? Dat iets wat we 21 jaar geleden samen hebben beleefd zo natuurlijk weer werd opgepakt.

Na een goede nacht had ik om negen uur afgesproken met Alice. Met haar was ik in Montet geweest, sinds die tijd hadden we elkaar nooit meer gezien. Ik stond nog maar net in de lobby van het hotel toen ze daar ineens stond. We begonnen allebei spontaan te huilen van de emotie die dat met zich meebracht. Samen zijn we een straat verder eerst koffie met een broodje gaan nemen en meteen al hebben we gesproken, gesproken en gesproken. Het voelde alsof we elkaar een maand geleden gedag hadden gezegd in Zwitserland.

Daarna zijn we naar Victoriapeak gegaan met een klein treintje. Zo eentje die via een tandrad naar boven gaat. Langzaam kwamen we boven de wolkenkrabbers van Hong Kong uit. Boven aangekomen waren we op het hoogste punt in Hong Kong en konden we eigenlijk het hele territorium zien dat samen Hong Kong is en nog verder het China in. Hong Kong is sinds 1997 deel van China maar heeft nu nog een aparte status. Over dertig jaar zal het helemaal bij China horen. Daar is hier veel weerstand tegen.

Boven mooie foto's gemaakt en daarna nog een stuk over een pad door de speciale vegetatie gelopen en daarna met het treintje weer naar beneden.

Daarna op naar de Mo Man tempel. Een tempel voor Buddha waar men vooral komt bidden voor goede studieresultaten en voor militairen. Mensen met veel wierookstokjes in hun hand bidden tot en bewieroken de verschillende Buddhabeelden. Alice legde alles uit. Ik vond het bijzonder zo in deze wereld te stappen. Daarna hebben we een ronde gelopen op Lascar Row. Hier worden vooral veel Chinese vazen, beelden en andere dingen te koop aangeboden. Het regende onderhand weer en er was niet veel volk.

Daarna zijn we gaan eten en kwam Catherine erbij. Zij is een vriendin van Alice en is verleden maand in Nederland op vakantie geweest. We gingen naar een restaurant waar echt alleen maar Chinezen komen. Wat bijzonder. We moesten daarvoor eerst een trap op. Van buiten zou je nooit hebben gedacht dat daar een restaurant was en dus komen daar geen toeristen, alleen maar locals. Meteen kregen we thee en heet water. Met het hete water ging Alice eerst alle kopjes, borden en eetstokjes schoonmaken. Dat is hier de gewoonte. Pas daarna werd de thee in geschonken. Daarna bestelde zij een aantal gerechten. Denk nu niet dat het iets van Babi Panggang is. Toen ik vertelde dat ik dat meestal eet als ik Chinees eet begreep ze eerst helemaal niet wat ik zei en ook later moest ze toegeven dat ze nog nooit van zo'n gerecht had gehoord.

Daarna wordt alles tegelijk geserveerd. En eet je ook alles door elkaar. Geen gangenmenu zoals bij ons. In het midden van de tafel staat alles en je neemt wat je lekker vindt en natuurlijk met etensstokjes. Geen vork, geen lepel. Dat was bij sommige gerechten een hele klus. Naast ons zaten twee oudere mannen te eten en ik zag ze lachen toen ze mij zo zagen stuntelen. We hebben uitgebreid gegeten en vooral Catherine vertelde honderd uit. Het was echt heel bijzonder zo te lunchen. Daarna hebben we de tram genomen. Deze dubbeldekker tram is heel smal en rijdt alleen in Hong Kong eiland en niet op de andere eilanden. Ze lijken zo uit een andere tijd te zijn gekomen.

Daarna namen we afscheid van Catherine en gingen wij verder naar de Ferry. Tussen Hong Kong eiland en Kowloon varen af en aan Ferry's en het mooie is dat je dan heel mooi de skyline van Hong Kong kunt zien. Aan de overkant gekomen hebben we wat foto's gemaakt en zijn toen verder gegaan. Ondertussen begon het steeds harder te regenen. We waren nu in Kowloon en hier begon het drukker te worden. Langzamerhand gingen de scholen uit en de mensen waren klaar met werken. We bezochten een aantal markten waar iedere koopman een piepklein kraampje heeft en waar je werkelijk alles kunt kopen.

Het regende helaas zo hard dat we ergens zijn gestopt om even rustig wat te drinken. Weer zo'n tentje waar je alleen Chinezen ontmoet. Meteen stond er thee voor ons. Dat is hier overal meteen en gratis. Hier hebben we zeker een uur gezeten en wat hadden we elkaar veel te vertellen.

Daarna zijn we vertrokken met de bus naar Marica die ik ook ken van Montet en samen in een gemeenschap van het Focolare woont. Het hoosde onderhand. Regen en mensen, paraplu's en plassen. Er leek geen einde aan te komen. Na de bus nog een stuk lopen, wat waren we nat. Gelukkig werden we ontvangen met heel veel warmte, handdoeken en föhn. Daarmee konden we ons enigszins weer droog krijgen.

Het avondeten was weer heerlijk. Hoewel er nu met lepel en vork kon worden gegeten. Het was zo fijn dat we de tijd vergaten en we om half tien ineens bemerkte hoe laat het was. Na nog wat gezamenlijke foto's was het tijd om afscheid te nemen. Weer een stukje van mijzelf achterlaten en dankbaar zijn voor zoveel liefde.

Alice wilde me niet alleen laten en heeft me tenslotte helemaal weer teruggebracht tot in het hotel. In de lobby hebben we elkaar omhelst en weer waren er de tranen. Zal het weer 21 jaar duren? Alice hoopt snel met haar man me te komen opzoeken