16 juli

Daar gaan we, uitgezwaaid door Claudine en Luna en daarna door Ted op Schiphol. Ingecheckt tot in Hong Kong en ook mijn bagage al tot in Hong Kong afgegeven. Ik heb namelijk een tussenstop in Wenen. En ga met Austrian Airlines en dus gaat dat in èèn keer door. Ik voel een gezonde spanning en dat maakt het allemaal leuk. Alles is geregeld en ik ga mooie mensen tegenkomen. Op de slurf bij de gate staat: FAMILY REUNION, HERE I COME. En zo voelt het wel een beetje. Vanmorgen nog een email gekregen van Alice dat ik dinsdagavond uitgenodigd ben bij Marica die ik ook nog ken van Montet. Het avontuur kan beginnen.

De vlucht naar Wenen ging verder goed. In het vliegtuig las ik dat je in een kwartier in het centrum kan zijn en dus besloot ik de ruim 5 uur te benutten en naar Wenen te gaan. Binnen drie kwartier stond ik bij de Stefansdom, een beroemde kathedraal. Een imposante barok kerk met prachtige gebrandschilderde ramen. Er zong een koor acapella en dat klonk fantastisch. Daarna een echte Oostenrijkse koffiebar gezocht om koffie met apfelstrudel te eten. Ik moest naar de wc en dacht dat daar te doen. Kom ik in de ruimte waren alle deuren van glas. Je keek zo naar binnen. Nou ben ik niet preuts maar dat vond ik toch eventjes te veel. Heb het maar opgehouden tot in de trein terug.

Ik was nog nooit in Wenen geweest dus was dit echt een kans om deze mooie stad te leren kennen en hoewel ik maar even ben geweest en ook maar een heel klein deel heb gezien was ik blij het te hebben gedaan. Terug op het vliegveld en weer bij de gate besefte ik dat ik naar een ander werelddeel ging. Het zag er zwart van de Chinezen. Het was duidelijk waar ik naar toen aan het gaan was. Ik was een van de weinige Europeanen.

17 juli
Op het moment dat we vertrokken heb ik mijn horloge op Hong Kong tijd gezet en was het dus ineens 17 juli. Het tijdsverschil is 6 uur en dus was het daar al middernacht. Eigenlijk moest ik dus meteen gaan proberen te slapen.
Maar dat ging niet meteen. Eerst werd er een drinken en een zakje zoutjes rond gebracht. Er daalde een stilte over het vliegtuig wat betreft praten maar des te harder was het geluid van knisperende zakjes. Het was eigenlijk wel komisch. Al snel daarna kwam het avondeten, rijst met vlees. Zo kan ik alvast wennen aan het vele rijst dat ik zal gaan eten. Daarna ben ik snel proberen te gaan slapen. En hoewel het geen lange stukken zijn geweest heb ik bij elkaar toch aardig kunnen slapen. Uiteindelijk was het een tocht van 10,5 uur. We kregen vlak voor de landing ook nog een ontbijt. Dat bestond uit aardappelen en worst. Alles bij elkaar was het een goede reis en vond ik hem eigenlijk snel gaan.
We landden in de mist en regen. Verder dan de landingsbaan kon je niet zien. Efficiënt werd alles afgehandeld en binnen het uur stond ik buiten, was ik binnen gelaten in Hong Kong en had ik mijn bagage weer.
Zag wel een aantal merkwaardige dingen. Vlak voor de paspoort controle stonden mannen met een scanner sommige mensen Chinezen te scannen. Dat deden ze met de scanner op iemand voorhoofd te plaatsten. Ik vond het zo merkwaardig dat ik nog een keer omgedraaid ben om het te bekijken. Wie wat wat het is mag het mij vertellen. Ook zaten mensen bij bushaltes bussen te tellen en toen het regende stonden ze bij elke winkel, hotel en waar ook maar naar binnen gegaan wordt met een mop het water weg te poetsen dat mensen mee naar binnen namen.
Ik besloot toch eerst naar de Big Buddha te gaan. Het is de een na grootste Buddha die buiten staat. Je kunt er komen door vanaf Tung Chung de kabelbaan te nemen. In kleine cabines heb je een 20 minuten tocht over de bergen en kom je waar de Big Buddha staat. Daarna loop je daarna toe maar om er echt bij te komen moet je wel 150 treden op en met mijn back pack op mijn rug was dat een aardige workout. Maar het was het wel waard. De Buddha is imposant maar heeft ook een vriendelijk gezicht.
Daarna de kabelbaan weer terug en toen de metro tot Hong Kong station. Maar toen? Welke kant moest ik toen op naar het hotel. En ondertussen was het ook gaan hozen. Met mijn poncho over mij en mijn rugzak probeerde ik te begrijpen welke kant ik op moest maar de wind had vrijspel. Binnen de kortste keren was ik helemaal nat. Ik zag er niet uit en liep met mijn grote rugzak, een druipende poncho en druipnatte kleren door een chice winkelstraat. Ik voelde me van alle kanten bekeken. Daarna waren er ook al die paraplu's. In Hong Kong is de gemiddelde chinees klein en dus prikte constant allemaal paraplu's in mijn gezicht.

Met wat hulp van mensen en mijn herinnering van streetview kwam ik soppend in het hotel aan. Natuurlijk stond daar iemand met een mop het water weer op te vangen. Ik was zo nat dat de receptionist met wc-papier kwam om me iets droog aan te bieden.
En daar zit ik nu. Moe en voldaan. Een lange eerste deel van mijn reis zit er op. Nu even rusten, ergens wat gaan eten en dan naar bed.