1 augustus

Ik ben nu een maand in Argentinië. En het einde nadert. Ik heb nog 4 dagen. Vandaag slaap ik even uit. Daarna begin ik aan het herschikken van mijn rugzak. Als dat wat op gang is gekomen loop ik even naar Campo Verde om een cadeautje te brengen aan Lucas, de zoon van Dami, van de familie. Hij is net zo verlegen als zijn vader!

Terug in Villa Blanca ga ik naar het internetcafe en lees wat berichten. Het is fijn te zien dat ik zoveel mensen heb mee laten beleven van al het bijzondere dat er is gebeurd. Lelia komt langs en nodigt me uit om bij hun te komen eten. Ik geef haar mijn laatste klompje als dank voor alles wat ze voor me heeft gedaan. Voor ik vertrok had ik bij de Xenos heel veel klompjes van "Delfs Blauw" porselein gekocht om aan alle mensen waar ik zou komen iets typisch van Nederland te geven. Ook de stroopwafels werden overal met groot plezier ontvangen. Als het aan al die mensen lag zou ik een exportbedrijf kunnen beginnen van stroopwafels.

Daarna terug naar mijn kamer om verder te gaan met het inpakken. Ik ga met iets meer terug dan ik ben gekomen. Souvenirs en cadeautjes..... Gelukkig mag ik 23 kg mee het vliegtuig in en 10 kg handbagage.

Natuurlijk wilde iedereen bij het eten weten hoe de reis was geweest. Geen makkelijke opgave omdat de reis onder zoveel aspecten zo mooi is geweest.

Daarna "even" op bed gaan liggen..... Even, maar uiteindelijk was het een diepe slaap van 3 uur. Ik voel dat ik echt moe ben. Gelukkig dat ik even nog wat dagen heb om uit te rusten!

In de avond bekijk ik met Lelia hoe te doen in de komende dagen. Misschien kan ik met iemand meerijden. In ieder geval kan ik waarschijnlijk zaterdag weer slapen in het appartement in het centrum van Buenos Aires waar ik ook de eerste nacht heb geslapen. Daarna ga ik naar huis eet wat en ga weer vroeg slapen om te profiteren voor de grote reis terug weer heel veel energie gaat kosten.

2 augustus

De laatste dag in o'Higgins. Het is onvoorstelbaar te denken dat ik al 5 weken in Argentinië ben. Het lijkt alsof ik gisteren ben gekomen. Maar de waarheid is zo en ik moet er nu echt aan gaan geloven dat vandaag het afscheid is aangebroken. Na het ontbijt ga ik naar het internetcafe om mijn reis te regelen. Het lijkt dat ik toch niet kan slapen in het appartementje. Al snel komt Elba langs om te zeggen dat ik met haar mee kan rijden naar BA en bij haar vriendin kan slapen. Ze brengt me bij haar thuis. Deze woont in de wijk Recoleta tegenover het huis van..... De familie Zorreguieta. Met andere woorden zo leer ik ook waar Máxima is opgegroeid. Wie had dat gedacht. Zij wonen op 1252 ik slaap op nummer 1227 van de Uriburustraat.

Gisteren kwam een van de jongeren naast me zitten en vroeg of ze bij me mocht komen eten en zo zit ik met het middagmaal met Charlota. Ze vertelt me veel in het Spaans en geniet van het eenvoudige samenzijn en wil alles weten over mijn reis. Ondertussen komt Lelia langs en nodigt me nog een keer bij hun uit voor het avondeten.

Het is mooi weer dus maak ik een wandeling en ga heerlijk in het zonnetje zitten.

Wat een rijke weken zijn het geweest. Wat heb ik veel ontvangen en hoe graag wil ik dit vasthouden. Alles is mooi geweest, Argentinië is een warm en hartelijk land met een verschrikkelijk mooie natuur, een fascinerende cultuur. Maar het allermooist is het persoonlijke contact met zoveel mensen geweest. Hun levensverhalen, hun zorgen, blijdschap. Het is allemaal heel bijzonder geweest.

Zittend op het bankje wil ik dit moment even vasthouden..... Om het even niet voorbij te laten gaan. Om me even te realiseren wat me allemaal is overkomen. Het is veel meer dan de woorden in dit blog hebben kunnen verwoorden, veel meer dan elke foto zegt van de meer dan duizend die ik heb geschoten.

Het is iets van het hart.... En soms is dat niet onder woorden te brengen.