26 juli

Ik was op tijd op om al mijn spullen verder in te pakken. Samen met Lorena ontbeten en om 10 uur stond Angela met de auto voor de deur om mijn naar het busstation te brengen samen met Lorena. Een laatste omhelzing, een laatste foto en toen was ik al weer weg uit Salta. Drie en een halve dag en wat laat ik alweer een leven achter. Voor me ligt een rit van 4 uur naar Cafayate. Het meer een normale bus met steeds stoppen om mensen op te laten stappen. Het is een mooie reis maar de laatste anderhalf uur was overweldigend. We reden door het natuurreservaat van Cafayate en het was overweldigend de rotsformaties en bergen. Het was alleen maar foto's, foto's, foto's. De kleuren van de bergen de Grand Canyon achtige bergen. Ik had wel gehoord dat het mooi zou zijn maar had dit niet verwacht.

Om 2 uur was ik in Cafayate en twee straten van het busstation lag het hotelletje "Tia Florita" het duurde even voor er open gedaan werd.... Hè wat wil je, het was siësta. Maar ik kreeg een mooie kamer met badkamer. Eerst heb ik even gerust en daarna ben ik het stadje ingegaan.

Cafayate is heel erg bekend om zijn witte wijnen die hier worden gemaakt. Het is heel pittoresk. Een echt Zuid-Amerikaans stadje met witte of pastel achtige gebouwen, het bekende plein, kerk en heel veel winkeltjes. En een bank waar de pinautomaat voor het eerst mijn bankpas accepteerde!!!! Het dus toch......

Daarna naar het hotel terug en wat geüpload, want hier is wifi.

Via wifi alvast voor morgen afgesproken met Dami waar ik zal verblijven. En daarna weer op weg om wat te eten. Een bord empanadas met allemaal verschillende smaken. Eigenlijk zijn ze zo makkelijk te maken dat ik dat ook wat meer thuis ga doen.

Terug naar mijn kamer en wat naar de Wereld Jongeren Dagen gekeken, wat hier met een Argentijnse Paus heel erg wordt gevolgd. En toen lekker vroeg naar bed.

27 juli

Na een heerlijke nacht een goed ontbijt ben ik toch nog een keer naar de bank gelopen voor extra geld. Nu ik eindelijk kan pinnen is het beter geld te hebben voor de laatste dagen. Niet overal accepteren ze MasterCard. Terug in het hotel betaald en even met de baas gesproken. Het Spaans volgen gaat nu echt steeds beter en met met wat verhaspeld Italiaans kan ik me goed verstaanbaar maken.

Het was echt een goed hotel, schoon, nieuw. Om 10 uur ben ik naar de plaats gewandeld waar de bus vertrok. Voor nog geen 6 euro een kaartje gekocht en op naar Santa Maria de Catamarca. De buscompanie heette "El indios" Nou het was ook een bus vol, propvol en de enige Europees getinte was ik. Alleen maar mensen van Indiaanse origine. Met een buschauffeur die cocabladeren kauwde.... Iets wat in deze provincies is toegestaan omdat het een eeuwen oude traditie is van de oorspronkelijke bevolking is. Ik moet niet proberen ook maar 1 blaadje mee te nemen..... Want verder in Argentinië is het verboden. Ook kun je hier in de restaurants cocathee bestellen.

Overal werd gestopt en stapte mensen in en uit, lokaler kon je het niet hebben.

Om 1 uur was ik in Santa Maria. Er was nog niemand maar na een 10 minuten verscheen Dami. Zij is de directrice van de school Aurora die ik hier wil bezoeken. Ze nam me mee naar haar huis waar ik kennis maakte met haar man Alfredo, dochter Marilen en zoon Marcus. De andere zoon Lucas is in O'Higgins.

Na een middageten, om 3 uur en een siësta, vertrokken we om 4 uur naar het museum Pachamama. Pachamama is de naam voor moeder aarde. Een figuur die nog heel erg speelt in de cultuur van de Indiaanse bevolking. In dit museum lieten ze heel goed zien hoe de valei van Catamarca langzamerhand met de indiaans bevolking is bevolkt en hoe de geologie is veranderd in de loop van de tijd. Maar het meest bijzonder waren de gebouwen die geheel in de stijl van de indiaanse bevolking zijn gebouwd met alle symbolen.

Een gids die ik goed kon volgen. Ik begin het Spaans nu echt te volgen! Ook Dami en haar familie spreken alleen Spaans en het gaat steeds beter. Daarna teruggereden en hebben ze me de "Escuela Aurora" laten zien. Nog niet met studenten, dat komt maandag, maar het gebouw.

In 1970 waren er in Santa Maria een groep mensen die voelde dat ze gehoor wilde geven aan de oproep van Chiara, stichteres van de Focolarebeweging, om je leven in te zetten voor de mensen om je heen. En samen hebben ze gezien dat er een behoefte was aan een school waar mensen een vak konden leren. Met hun eigen talenten zijn ze toen begonnen jongeren en ouderen hun kennis over te dragen. De een kon naaien, de ander hout bewerken enz. Langzamerhand is dat uitgegroeid in een centrum waar mensen een vak leren waarna ze daarna verder zelfstandig mee verder kunnen. Dami die samen met haar man voelde dat ze daaraan wilde meewerken zijn 20 jaar geleden uit Tucuman hier heen gekomen. Een gedreven vrouw die alles achter liet om hier mee te werken. Ook hier wordt het werk ondersteund door het fonds Porticus uit Nederland.

We gingen verder en Dami gaf de sleutel van de auto aan Marcus en die reed met zijn 14 jaar zonder blikken of blozen de auto keurig naar huis. Ik moet zeggen dat ik even verbaasd was maar hij reed met zoveel rust dat ik er verder geen vraagtekens bij hoefde te zetten.

Daar heb ik fotoboeken zitten kijken van de vele mooie kunstwerken die op de school worden geproduceerd. Veel gesproken met Dami. Het is geweldig haar inzicht in de pedagogiek te horen. Iemand die het dagelijks doorleeft.

Daarna om 10 het avondeten en om kwart voor 12 eindelijk....... naar bed.