10 juli

Vandaag een rustige dag. Eigenlijk niet veel bijzonders dacht ik. In de middag ging ik met Lelia naar Junin (spreek uit "goenin") want ik wilde nu eindelijk geld kunnen pinnen. Lelia had iets anders te doen dus ging ik naar de Banco di Argentina. Maar wat ik ook deed, geen geld kwam eruit.... Een aantal andere banken geprobeerd maar nergens kreeg ik geld. De ene keer geen had de automaat geen geld, de andere keer had ik niet genoeg geld..... Enz. Allemaal niet waar want mensen voor mij en na mij kregen wel geld en ik had genoeg geld op mijn rekening. Uiteindelijk de stoute schoenen aan getrokken en in de bank het probleem aangekaart in het Engels en Italiaans. Anderhalf uur zijn ze bezig geweest voor mij maar ze begrepen het ook niet.

Wat nu... Morgen de ING maar bellen via Skype. Het is in ieder geval een hele ervaring om door een stad te lopen en geen geld te hebben voor nog geen kopje koffie. Ik geloof dat alles best goed zal komen. Maar het maakt alles wel speciaal.

De avond verder doorgebracht met de mensen die in deze dagen ook in dit huis hebben gewoond en morgen vertrekken. Lang gesproken, gelachen, gegeten. Weer een bijzonder contact.

11 juli

Rustig opgestaan en naar het internetcafe gelopen. Vanuit Nederland waren er al wat berichten gekomen. Via Skype belde ik de ING. Nee ik had alles in orde gebracht, voor hun was er niets aan de hand met mijn pas. "Okay en wat doe ik dan nu?" Vroeg ik. "Ja, mevrouw wij kunnen niets voor u doen.... "

Ehhhh en ik moet nog drie en een halve week?

Nu wist ik wel onderhand dat ik geld zal kunnen lenen van iemand maar goed.... voelde me even alleen gelaten door mijn bank. Onderhand ben ik wel mijn reis aan het voorbereiden...

Het regent ondertussen hier al twee dagen aan een stuk. En niet een beetje maar het hoost continue. Dat betekent dat je over de onverharde weg nu niet naar het dorp kunt. Later begon het ook te onweren, wauw wat een klappen. Het donderde over de pampa.

Onderhand heb ik gehoord dat de watervallen van Iguazu weer open zijn behalve de duivelsmond (Boca del diavolo) Maar je kunt er dus weer naar toe.

Lelia kwam langs en nodigde me uit voor het eten bij hun. Er waren Delia, Maria Carmen, Lelia en Bea. Na het eten een lange tijd nog gesproken met Delia. Ik kende haar niet maar het is altijd bijzonder te ontdekken dat we zoveel gemeenschappelijk hebben.

En toen kwam ik er achter dat je hier met MasterCard kunt betalen! Wat een mop.... en niemand had bedacht dat tegen mij te zeggen..... Ook al heb ik nog geen contant geld, het zal dus echt wel goed komen.

De rest van de dag lekker rustig aan gedaan.

12 juli

Werd wat later dan normaal wakker. Het was opgehouden met regenen. Overal ligt nog wel veel water maar het moet de komende dagen tot 21 graden oplopen.... En dat voor de winter!

Even iets over de natuur. De geluiden die je hier hoort zijn anders dan bij ons. Dat was me 5 jaar geleden ook al opgevallen in Australië. Je hoort andere vogels en dus ook andere geluiden dan wij in Nederland horen. Ook de manier waarop sommige vogels hun nest maken is heel speciaal. In vele bomen hangen een soort cocons van bijna 70 cm groot. Het lijkt alsof het vergroeid is met de boom, daarin zit een nest van een bepaalde vogel die een heel droog klok geluid maakt. In de middag zitten alle vogels stil in de boom, alsof ze siësta houden.

Ook zijn hier veel roofvogels te zien, niet hele grote maar wel van diegene die zo mooi in de lucht aan het bidden zijn.

Vanmorgen heb ik Campo Verde bezocht, de houtbewerking en de het iconenatelier. Niet dat ze echte iconen schilderen maar ze maken replica's.

Daarna eindelijk met MasterCard kunnen betalen. Het is wel echt een ervaring geweest om niets te hebben.

'sMiddags langs Maria Carmen gegaan. Ze was jarig en in Argentinië wordt een verjaardag echt gevierd. Had als cadeautje een klein klompje van Delfs Blauw bij me. Bij de koffie was er een typisch Spaanse zoetigheid, heel lekker. "Maar vanavond kom je eten niet?" Het is elke keer weer hartverwarmend hoe ik overal welkom ben.

Daarna een heerlijke wandeling gemaakt en de zonsondergang gefotografeerd. Het begint echt beter weer te worden.

Op de terug weg kwam ik wat meiden tegen. Ze vinden het heel leuk om hun Engels te oefenen en dus heb ik lekker met hun gesproken. Het is grappig hoe ze zich verbazen over dingen uit onze cultuur.

Om 8 uur avondeten, ik moet er steeds aan wennen dat het zo laat is. Het was laat maar weer waren er die mooie contacten. Samen de verjaardag gevierd.

13 juli

Werd laat wakker, ik zie dat ik me aan het ontspannen ben. Vandaag eerst even email opgehaald en kwam ik met Anita te spreken. Zij heeft 18 jaar in Libanon gewoond en ze begon me te vertellen over een school voor doven in Beiroet. Deze school wordt gerund door drie vrijwilligsters en ze vertelde hoe die het tot een school hebben gemaakt die nu de beste is van het land. Maar al met al zonder veel geld en inkomsten. Ik vertelde dat ik ook binnen mijn werk aangesloten ben bij de Kentalis International Foundation die projecten in de derde wereld ondersteunt met expertise en steun. We gaan dus nu via haar contact leggen, om te kijken of er een project is dat ze aan kunnen vragen.

Vandaag kook ik zelf, de andere bewoners hebben zoveel achtergelaten dat het zonde is dat niet te gebruiken.

In de avond uitgenodigd bij Aurora, Isa, Marga en Eli. Ze komen uit Argentinië, Brazilië, Uruguay en Chili. Waar we het lang over hebben gehad zijn de dictaturen waar ze in hebben geleefd.

Ieder heeft in een gedeelte van haar leven de dictatuur meegemaakt, de angst, het niet mogen praten, het niet mogen samenkomen, de verdwijningen. Dingen die ik me niet kan voorstellen wat dat allemaal moet zijn geweest. Maar ook de gevolgen daarna, de wonden die ook na dertig jaar nog steeds voelbaar zijn. Mensen die nog steeds op zoek zijn naar familie, nooit zullen weten wat er is gebeurd. Wat is vrijheid dan een groot goed, misschien moeten wij ons daar beter van bewust zijn.

Het werd laat maar het was weer een hele bijzondere avond geweest.

14 juli

Een zondag en een rustdag, om 11 uur een skypeafspraak met pap, mam, Ted en Claudine. Het blijft geweldig elkaar te kunnen zien met een afstand van 12.000 km.

Na een geweldig geanimeerde mis, uitgenodigd bij Delia en compagnie voor het middageten.

's Avonds met een aantal mensen gegeten en daarna was er spontaan een avond waar er werd gezongen en gedanst. Heerlijk die spontaniteit.