Nuevo Julio, de onafhankelijkheidsdag. Een nationale feestdag en dus een vrije dag. In 1816 werd Argentinië onafhankelijk van Spanje. En dat moet gevierd worden met.....? Een asado. Asado staat voor barbecue maar dan niet op een klein houtskool vuurtje maar GROOTS.

Rond de tijd dat ik met Elba zou vertrekken plensde het geweldig. Ook al is het koud geweest, regen hebben we nog niet gehad.

Het dorp ligt 3 kilometer verder, de weg is onverhard en ook in het dorp zijn niet alle wegen verhard. We kwamen in een grote toneelzaal van het dorp waar voor 600 mensen lange tafels waren klaargezet. We vonden plaats bij een echtpaar dat Elba kende en de vrouw sprak ook Italiaans.

Ieder had zijn eigen bord, bestek en beker mee moeten nemen. We kregen allemaal een vlaggetje van Argentinië op gespeld.

En daarna begon het wachten op het eten. Ondertussen werd er met iedereen veel gesproken en hard gesproken. Ik wilde heel graag de plaats zien waar de asado werd gemaakt, het vuur, het vlees. Buiten de grote zaal vroeg ik dus of ik foto's mocht maken van de asado, want ik kwam uit Holland. Meteen werd ik door een man meegenomen en tegen iedereen vertelde hij wie ik was en wat ik wilde. Buiten op grote roosters lagen echt hele grote stukken vlees, hele stukken rib en heel veel chorizo. Na foto's te hebben genomen gingen alle mannen op een rijtje staan en moest ik van hun ook een foto maken.

Terug in de zaal kwam de wijn, en het water binnen en daarna de rauwkost. Elke keer dat iets werd binnen gebracht groot applaus. Daarna een ronde chorizo, daarna kip, daarna biefstuk (en niet een zielig stukje maar een heel groot stuk) en daarna een stuk rib. Heb vlees gegeten voor de rest van de maand.

Maar het was vooral het samen zijn met zoveel mensen. Als je bedenkt dat O'Higgins niet meer dan 1000 mensen heeft, dan zat daar het hele dorp. En iedereen leeft met elkaar. Iets wat wij bijna niet kennen. En alles zat er, van heel jong tot heel oud, gezinnen enz. Ik keek mijn ogen uit en heb echt zitten genieten van alles wat ik ervaarde.

Ik sprak met Ele en Roberto en zij hebben heel veel verteld over het leven van de immigranten hier in Argentinië, de armoede en het doorzettingsvermogen. Het liet weer een ander aspect zien van dit land dat uit vele volken is ontstaan. En misschien wel heel erg in het thema van deze dag.

Daarna was er nog ijs en koffie en was er een muziekgroep die volksliedjes vertolkte. Wat konden die spelen. En de zaal ging uit zijn dak, klappen, of met een sjaaltje boven je hoofd zwaaien. Sommigen begonnen samen te dansen. een typische dans uit de pampa. Het had allemaal iets overweldigendst. Ik besef hoe uniek het was dat ik dit dorpsfeest mee mocht maken.

Na 4 uur was het afgelopen en ik had genoten van minuut tot minuut.