4 juli

Vandaag was ik wat vroeger op en zag dat het hier om 8 uur pas licht begint te worden, echt zoals bij ons in de winter. Het licht worden gaat wel veel sneller.

Na een ochtendwandeling kwam ik Lelia tegen die me een tas vol met lekkere dingen gaf o.a. dulce di lecce. Het lijkt op karamelpasta maar is veel zachter. Ook een typisch zuid-Amerikaanse lekkernij. Vandaag ben ik gaan werken bij Sorriso, waar de jam, chocolade en het ijs wordt gemaakt. Ik kan niet lang staan na al die weken werken en verhuizen en hier kan ik zitten.

Toen ik aankwam bleek dat het het beste was bij het inpakken van bonbons.

Voor de chocoladeliefhebbers onder jullie, het lijkt op "Sjakie en de chocoladefabriek" met echt zo'n lopende band, waar van die hele speciale bonbons uitkomen.

Ik moest me eerst in een mooi wit uniform hijsen. Natuurlijk hadden ze niet meteen mijn maat, met al die kleine mensen hier. Maar uiteindelijk kon ik uitgedost beginnen. Ik moest bonbons zo groot als een negerzoen, maar dan met een punt netjes inpakken in goudpapier. Dat vereiste even wat oefening. Ondertussen leerde ik weer nieuwe mensen kennen, Graziella uit de Filipijnen, Pace uit Bolivia, en nog een aantal anderen waar ik nu de namen van ben vergeten. Voertaal Spaans..... Hè hè hè. Maar ik kan het volgen en geef soms in Spaans, soms in Italiaans antwoord. Tijdens de pauze gaat de mate rond, deze keer met een beetje suiker, maakt het minder bitter.

De hele ochtend werk ik en ik merk dat het me even goed doet dingen te doen zonder bij na te hoeven denken. Met Graziella spreek ik Engels, ze is hier pas 3 weken en kent nog niet zo goed Spaans en dus was ze blij dat ik Engels sprak. Tussen de middag at ik in mijn eigen huis en hield ik zoals de anderen siësta.... Uh nou echt slapen lukte mij niet. Buiten is het heerlijk, wat wij noemen, voorjaarsweer. Ik heb dus heerlijk op het terras gezeten.

Later die middag ben ik nog wat gaan helpen bij de bonbons, ook Delia, Isa en Marie Carmen waren er. Het gaat steeds beter met het netjes vouwen van het zilverpapiertje. De avond was verder rustig, ik ben weer vroeg gaan slapen.

5 juli

Morgen begint er een grote ontmoeting en vandaag zullen er veel mensen komen uit Argentinië, Paraquay, Chili, Peru, Uruguay, Brazilië, Bolivia. Het zal gaan over sociale vraagstukken die actueel zijn in Latijns-Amerika. Ik zal ook deelnemen en ben heel benieuwd wat het me allemaal zal geven. Vanmorgen eerst rustig ontbeten. Ik ben niet meer alleen in het huisje er zijn nu twee mensen uit San Juan, een stad tegen de Andes aan, hier 18 uur vandaan.

Even iets over het begroeten. Wij zijn gewend dat als je elkaar niet kent je bij een begroeting elkaar netjes een hand geeft. Hier geef je een kus op de wang, meteen bij de eerste keer. Weer geen drie maar een. Maar ook als je elkaar en uur later weer tegen komt opnieuw. En iedereen, mannen, vrouwen maakt niet uit. Moet er wel aan wennen en ik moet zeggen dat ik ook echt moet denken om het niet te vergeten.

Daarna weer een aantal uurtjes bij de bonbons geholpen. En, jawel... Ik heb er nog niet een op..... :-0. Iets anders wat me overkomt en laat zien hoe anders we zijn. Op Schiphol hadden ze geen Argentijnse peso en dus kon ik nog geen geld wisselen. Ik heb op dit moment echt geen cent op zak. Elke dag vraag ik of iemand me naar het dorp (3 km verder) kan brengen zodat ik geld uit de muur kan halen. Ja ja mañana... En dus ben ik nog platzak. Ik merk dat ik voel dat ik toch dingen moet betalen, enz. Iets heb ik niet in de hand..... Maar niemand die zich er druk om maakt. Dus heb ik vandaag maar besloten ook te denken... Ja ja.... Mañana.

De middag verder rustig aan gedaan. Nog een uurtje met het bonbons inpakken geholpen en toen eindelijk ook zo'n bonbon gegeten. Denk aan een negerzoen alleen dan gevuld met dulce di lecce. Nou een bom, geloof dat ze zo ook heten.

Begin me onderhand wel een royalty watcher te voelen want Máxima is een hit. Ze vragen alles, alsof ik regelmatig bij de koninklijke familie op de koffie kom en dus alles weet. Dat ze een stukje Argentijnse cultuur doorgeeft is voor hun geweldig. Ook het feit dat de vader van Máxima niet bij de grote gebeurtenissen mocht zijn wordt heel erg gewaardeerd. Want de pijn van het Videla-regime is nog altijd groot.

Steeds meer mensen kwamen in de loop van de middag aan. Natuurlijk hoor je niet, zoals in Europa, aan de taal waar iemand vandaan komt, want alles spreekt Spaans. Voor mij zal er morgen speciaal in het Italiaans worden vertaald. 'S Avonds werd ik al aan veel meer mensen voorgesteld... Waarvan ik allang de namen ben vergeten maar 1 was speciaal. Na 25 jaar ontmoette ik weer Esperanza uit Paraquay, allebei heel wat ouder, maar we herkende elkaar.... Daarna terug naar huis, het was weer een volle dag.