Vertrok ik..... Bernadette bracht me vroeg naar Schiphol en daar was het druk, druk, druk..... Maar ja wat wil je, de vakantie was begonnen. Eigenlijk ging alles toch vrij soepel en om half 10 zat ik al op mijn plaats in het vliegtuig. Met naast mij twee oude mannetjes, een Duitser en een Italiaan.... De Italiaan naast me nam meteen goed plaats en begon te slapen.

Het vliegtuig begon te taxiën naar de startbaan en de Duitser werd steeds rustelozer en op het moment dat het vliegtuig wilde aanzetten stond hij op om nog iets uit het bagagerek te pakken. Met hang en vliegwerk lukte het hem terug op zijn plaats te komen want de snelheid liet hem bijna het hele gangpad doorvliegen. Enige consternatie was er wel. Ondertussen snurkte de Italiaan rustig door.

Via Scheveningen vlogen we de Noordzee op en daarna volgde we de kustlijn van Nederland, België, en staken over naar Engeland. Vandaar alleen nog maar Atlantische oceaan tot we 7 uur later boven Brazilië vlogen. Onderhand werden we beziggehouden met eten en verder veel geslapen. Eigenlijk hebben we de de hele Atlantische oceaan schuin overgestoken en na bijna 9 uur kwamen we Latijns-Amerika binnen bij Belem - Brazilië. Daar gingen we ook de evenaar over en betraden we het zuidelijk halfrond. Onderhand spraken de Italiaan en Duitser samen Frans.... als je elkaar maar begrijpt. We kregen koffie uitgereikt maar meteen begon er een behoorlijke turbulentie. Met ons drieën een dans uitvoeren om de koffie niet te knoeien... Ach, zei de Italiaan, zo heb ik toch mijn cappuccino.... ;-)

Brazilië was, het stuk waar we over vlogen, leeg en Paraguay was dat ook. Ook waren de imposante rivieren te zien, Amazone, Parana, de Uruguaiana, daar zijn de Rijn en de Maas stroompjes bij.

14 uur is lang......... Heel lang...... Maar aan alles komt gelukkig een eind. En op het moment dat heel langzaam de avond begon te vallen zetten we de daling in. Ondertussen mijn Frans opgehaald met de Duitser en de Italiaan. We landden keurig en rustig. Daarna kregen we wel de mededeling dat het grondpersoneel aan het staken was en dus dat het langer zou duren voor we koffers zouden hebben. Inderdaad duurde het een uur wachten aan de band maar eindelijk was het zover. Buiten stonden Giselle uit Argentinië en Lucy uit Brazilië vanuit o'Higgins te wachten. Ik kende ze niet maar mij hadden ze op een foto gezien.

We zouden in BA blijven omdat het te laat was om door te gaan naar o'Higgins en dus gingen we naar een appartement in het centrum, vlak bij de beroemde witte obelix en de breedste avenue van de wereld. Helaas wisten ze niet meer precies waar het appartement lag en dus heb ik op mijn eerste nacht BA al negen keer de obelix gezien. En dat terwijl ik eigenlijk het gevoel had dat het al 2 uur in de nacht was door het tijdsverschil. Onderweg werd er nog een pizza gekocht. Het appartement gebouw deed denken aan zo'n groot Engels gebouw met zo'n stallen kooi als lift uit een film van Miss Marple. Aangekomen in het appartement waren daar nog drie anderen...... Lucero uit Colombia, Isa uit Uruguay en Nani uit Spanje. Lucero kende ik al omdat ze ooit drum heeft gespeeld in Gen Verde. daar stonden we dus, 6 mensen uit 6 verschillende landen, geweldig toch!

Er stond soep klaar, pizza en empanadas, Argentijnse hartige taartjes. Dus toch maar weer eten, het welkom was echt aller hartelijkst. Voertaal Italiaans met hier en daar of soms helemaal Spaans. Maar de strekking begrijp ik en dus gaat het vast goed komen. En toen was er eindelijk na bijna 23 uur een bed... Wat was dat fijn. Ik ben aangekomen.