De laatste dag, de terugreis, het is om gevlogen. Ik ben op tijd op. Rustig aan, douchen, ontbijten, inpakken. Ik moet om 10 uur uit mijn kamer maar word pas on 5.30 in de middag opgehaald. Dat is een lange tijd. Het is vandaag slecht weer. Zo nu en dan regent het. Ik installeer me onder een afdakje. Later komt de zon en neem ik een parasol.
Het is vreemd dat alles nu bijna over is. Twee weken geleden moest het nog allemaal beginnen. Maar dat wist ik van tevoren.
Met een pizza en Kilimanjarobiertje sluit ik dit alles af.
Om half 6 word ik opgehaald door dezelfde chauffeur van Easy Travel als je heenreis. Er volgt weer een hele mooie reis dwars over het eiland. Kleine dorpjes en veel mensen op de been. Vrouwen in kleurige gewaden. Zanzibar is voor 98% Islamitisch in tegenstelling tot de rest van Tanzania. Bijna alle vrouwen gaan gesluierd. Maar er spreekt een waardigheid uit hun houding.
Het is een vriendelijk eiland.
Op het vliegveld aangekomen moet ik door drie verschillende security checks. Elke keer weer schoenen uit en alles af. Ik begrijp niet hoe het komt dat zoveel keer moet gebeuren. Dan blijkt dat ik in Dar es Salaam eerst mijn koffer moet ophalen voordat ik bij de KLM kan inchecken. Dat betekent heel snel zijn want we hebben maar iets meer dan een uur om over te stappen. De wachtruimte bij de gate is chaotisch. Ik merk dat ik niet de enige ben die zenuwachtig is, er zijn meer Nederlanders die de overstap moeten maken. Vijf minuten voor dat we eigenlijk moeten vertrekken nog geen Precision Air. Dan uit het niets staat tie er ineens en mogen we instappen. Binnen 10 minuten zijn we in de lucht. Nou ja, over efficiëntie gesproken. In 20 minuten landen we op Dar es Salaam, de hoofdstad van Tanzania. We worden langs alle formaliteiten geloodst. Betekent wel dat er weer 3 security checks zijn maar we hebben snel onze bagage en kunnen ook snel inchecken bij de KLM.
Om half 12 plaatselijke tijd stijgen we op. Ik heb muziek op staan van Toto, het lied “Africa”. Het lied was mijn lijflied in de afgelopen maanden. De zin:” Kilimanjaro rising like Olympus above The Serengeti”. Een half uurtje later vliegen we over de Kilimanjaro. Precies een week eerder ging ik de laatste nacht in. Er is een heldere maan en ik zie hem liggen met zijn besneeuwde toppen. Ik zie het niet echt maar in gedachten zie ik de lichtjes de berg op gaan. Elke dag weer proberen mensen de berg te bedwingen.
Ik voel me ontzettend dankbaar. Het was een hard jaar met veel trainen, voorbereiden. En uiteindelijk stond ook ik er. Ik heb het niet voor niets gekregen maar zoals Fortunatus zei:” Victory remains forever.”

Kwaheri Tanzania - Tot ziens Tanzania, een dag kom ik zeker terug.