Vroeg op, rugzak inpakken, huis in orde maken, dingen verzamelen die ik ergens anders had geleend, ook al zou ik pas in de middag vertrekken. Deze morgen zou ik een openbare les geven over autisme voor iedereen die daar iets meer over wilde weten in het conferentiecentrum. Ik had al hier en daar begrepen dat er velen zouden komen. Uiteindelijk stond ik voor een publiek van ongeveer 70 mensen, jongeren, ouderen. Ik heb een samenvatting gegeven van de lessen die aan de leerkrachten heb gegeven. Er waren ook twee zussen met hun autistische broer. Ik heb even met hem staan praten. Een typische autist. Hij had als hobby, poppenkleertjes maken die gebaseerd zijn op de kleding van de personages in de Disney-films. Heel mooi gemaakt. Zijn zussen stonden trots naast hem. Je voelde de liefde voor hem.

Het was een mooie ochtend met daarna ook velen vragen. Aan het eind kreeg ik namens iedereen een aantal cadeautjes.

Ik nam afscheid van Raymond met een dikke omhelzing. We houden contact hebben we tegen elkaar gezegd. Daarna het afscheid van zovelen anderen, Erlita en Fer, Nar, Bambi, Wedy, Choli, Donna, Emanuela en zoveel anderen. Het lukte me om niet te emotioneel te worden. Ik reed terug naar Terra Moy waar ik voor de laatste keer met de Focolare gemeenschap zou eten, ze hadden speciaal pizza besteld. Daarna moest ik wachten op de auto die uit Manila zou komen om me op te halen. Ik raakte in gesprek met Revi en ze vertelde mij van haar leven. Angela kwam er ook bij zitten. Ze zijn beiden al rond de 80 en het was fijn even de rust en de tijd voor hen te hebben.

Eindelijk kwam Apple (ja, zo heet ze echt) met een aantal anderen om mij naar Manila te brengen. Ik werd door iedereen uitgezwaaid. Ik zat in de achterste bank van het busje. Ik zwaaide naar ze. En plots begonnen ze allemaal "Let it Go" te gebaren. Langzaam verdwenen ze uit het zicht maar ik zag dat ze door bleven gaan. Ik lachte door mijn tranen heen.

Op de heen weg naar Tagaytay hadden we er anderhalf uur overgedaan maar daarbij hadden we tolwegen gebruikt. Dat was Apple niet van plan en dus werd het een tocht van bijna 4 uur. Wat een verkeer en wat een chaos. Welkom in de wereld van Manila. De bankje van het busje waren niet alles en ik kon aan het eind haast niet meer zitten. Ondertussen gleed er een wereld aan mij voorbij van sloppenwijken en mooie villa wijken, kinderen en ouderen, winkels en werkplaatsen.

Uiteindelijk kwamen we aan in Bukas Palad. Ik zal in het centrum slapen. Ze hebben daar een klein appartementje en ik zal daar met iemand anders slapen. Het was buiten vreselijk vochtig en heet maar mijn slaapkamer heeft airco.

Nadat ik me wat had opgefrist gingen we, Apple, Belen ik ergens eten. Ze brachten me naar het grootste winkelcentrum van Azië. Het heeft zoveel winkels dat je er drie dagen voor nodig hebt om het allemaal te zien zeggen ze hier. Het was enorm. We aten in een Filipijns restaurant en het was weer heerlijk. Vooral de rijst gekookt in bamboe. Daarna liepen we nog wat rond op de boulevard want het winkelcentrum ligt aan de zee. Het was zaterdagavond en dus vol met gezinnen. Er hing een zwoele atmosfeer en het was heerlijk de wind te voelen. Daarna terug naar BP (vanaf nu zal ik het zo noemen want dat doen ze hier allemaal) en naar bed. Weer een dag met onverwachte gebeurtenissen.