5 augustus

Om 9 uur moest ik klaar staan omdat ik vandaag rondgeleid zou worden door Erlita en haar man Fer. Ik heb tot nu toe niet echt het hele centrum gezien en dus zouden zij mij vandaag het grootste gedeelte laten zien. Om twee minuten over negen waren ze er en ze verontschuldigden zich dat ze zo laat waren…….

Mijn Engels is nu zo dat ik soms niet meer hoef te denken wat of hoe ik het moet zeggen. Ik zie hoe snel je in een week de taal steeds makkelijker oppakt. Ze lieten mij verschillende centra zien waar mensen wonen en werken vanuit heel Azië. Ze lieten mij ook de meubelwerkplaats zien. Het is niet degene waar Wim van Zeeland jarenlang heeft gewerkt, die staat in Manila, maar wel hetzelfde concept. Er werken vooral mensen uit de buurt. Ze krijgen hier hun opleiding zodat ze later hun eigen werkplaats kunnen beginnen. Het zijn meubelen die met zorg en degelijkheid zijn gemaakt. Er werken zo'n 40 mensen hier en omdat er een order de deur uit moest werkten ze ook op zaterdag.

Daarna ging ik langs bij verschillende Focolare gemeenschappen. Overal werd ik voor een kopje koffie uitgenodigd en werden er verhalen verteld van hoe het hier begon. Wim van Zeeland werd weer veel genoemd en overal liet ik zien dat er nu een kleine Wim van Zeeland was. Ingrid en Nard hadden me een foto van hun gezin gestuurd en het was leuk hoe iedereen reageerde. O, hij had net zulk wit haar als de grote Wim, hij leek zoveel op Wim. Dus Nard en Ingrid, Wim is hier overal bewonderd.

Daarna kwam ik bij het huis waar Raymond woonde en dronken we ook daar weer een kopje koffie. Al met al had het de hele ochtend in beslag genomen en Fer en Erlita nodigde me uit om met hun ergens te gaan eten. Het werd weer een Filipijns restaurant. Ik had hun verteld wat er was gebeurd de dag ervoor en dus legde ze rustig de hele menukaart uit. Het was echt heerlijk. Alles werd ook nog eens geserveerd met een heerlijk koele mangodrank. Filipijns eten is echt heel smaakvol en ik vind het echt genot.

Daarna brachten ze me naar huis en kon ik even wat rusten. Daarna even alles uploaden op een wifipunt. Daar kwam ik ook Teresita tegen. Verleden jaar heb ik haar leren kennen toen ik in Italië was en het was fijn elkaar weer te ontmoeten. Ze was in Cebu geweest in het zuiden van de Filipijnen en had voor mij daar gedroogd fruit gekocht. Voor nog geen 10 euro heb ik nu ongelooflijk veel gedroogd fruit.

Daarna heb ik met een aantal ontzettend gelachen. We maakten foto's en ineens was het op die foto's zo grappig om de verhoudingen te zien met hoe groot ik ben en hoe kleine de Filipijnen. Daarna terug naar huis. Morgen is echt een rustdag. Even helemaal niets.

6 augustus

Lekker uitgeslapen en rustig ontbeten. Het weer is de laatste dagen iets beter. Hoewel het elke dag nog wel regent op een bepaald moment is er meer zon maar het is niet ongelooflijk heet. Het is echt voor mij precies goed. De vochtigheid blijft wel en mijn was doet er dagen over om te drogen. Het blijft plannen. Ik gebruikte de tijd ook om al mijn foto's een keer goed door te nemen. Het zijn er ondertussen zoveel en met de jaren ervaring van het maken van foto's weet je met welke je iets gaat doen en welke je nooit meer bekijkt.

Tussen de middag was ik bij het eten uitgenodigd van allen die in een focolaregemeenschap wonen. Ze zouden samen eten. Daar ontmoette ik twee uit Pakistan die hier een maand zijn en toen ze hoorde wat ik hier deed vroegen ze of ik niet naar Pakistan zou willen komen om hetzelfde te doen. We hebben emailadressen uitgewisseld en we zullen zien of dat gaat lukken.

Later die dag zouden we uitgenodigd worden op een afscheidsfeest en daarvoor hadden ze een lied geschreven. Ze vroegen of ik het lied kon spelen op de gitaar. Met wat kunst en vliegwerk lukte me het de akkoorden te vinden en zo oefenden we. Ook moest er een ander lied worden geoefend waar ik de tweede stem van wist. Zo heb ik nog moeten dirigeren ook.

Aan het eind van de middag gingen we richting het huis waar eerst een kapel door de bisschop zou worden ingewijd. Er wonen in dit huis heel veel seminaristen uit de Filipijnen, Vietnam, Korea en Myanmar. In deze landen zijn nog heel veel roepingen. Volgens mij wonen in dat ene huis net zoveel seminaristen als in heel Nederland samen.

Daarna was het feest voor pastoor Andrew. Hij zal deze maand vertrekken naar Rome.

Eerst was er een diner voor ons allemaal. Het zaaltje waar het werd gehouden was sjiek versierd en er was echt heel lekker eten. Sommige Filipijnse gerechten begin ik te herkennen. Ik zat naast Emanuela uit Italië en we spraken hier over het onderwijs dat hier op de Filipijnen wordt gegeven en dat zo weinig kans biedt aan kinderen met een beperking. Ze vertelde hoe slecht dat ook in India was, waar zij tientallen jaren had gewerkt. Ik zou elke vakantie wel ergens kunnen werken, begin ik steeds meer te beseffen. Daarna waren er zo een aantal die iets zongen en er werd gedanst. Heel vreugdevol was het het allemaal. Ook ons lied hebben we daar gezongen en ik speelde gitaar. Na nog wat toespraken ging iedereen weer naar huis. Morgen begint de werkweek weer. Einde van een mooi weekend.