Een lange nachtrust. Ik heb de laatste dagen veel geslapen maar het is tenslotte vakantie en ik heb heel wat in te halen. Om 9 uur had ik het ontbijt besteld. Ik had voor een Engels ontbijt gekozen zodat ik een bodempje had.

Mijn spullen gepakt en buiten een tricicle aangehouden. Die bracht me naar het Baywatchpark. Eigenlijk een boulevard langs de baai. Dat was echt vergane glorie maar goed. Ik heb even lekker langs het water gezeten en heb wat foto's gemaakt. Daar vlakbij was de Kathedraal en in de boekjes stond dat deze mooi was. Het was echt niet meer dan 600 meter lopen maar ik werd constant door langs rijdende tricicle's gevraagd of ik niet wilde instappen. Hier heb ik al gezien dat men ook voor 200 meter een tricicle neemt maar dat was me iets te veel. In de kerk was het heerlijk koel en heb ik een tijdje gezeten. En denk niet dat het er stil is en dat er niemand is. Er werd op steigers gewerkt, een groep zat te wachten en bleek later een kind te laten dopen (donderdagochtend half 12), een kat kwam zijn muis op eten in een hoekje, iemand doorkruisde de kerk omdat deze tussen twee straten ligt, mensen baden en kinderen speelde.

Na een tijdje ben ik weer verder gegaan en bedacht me dat ik nog een nieuw t-shirt nodig had. Ik kwam lans een winkel van sinkel en kocht voor anderhalve euro en prima T-shirt. Dat hier niet vaak een Europeaan komt is duidelijk, vele keken me aan maar wilde me ook groeten of een praatje maken. Op de achtergrond was muziek te horen. Michael W. Smith. Voor wie niet weet wie dat is, dat is een gospel-praisezanger. Er werd hieren daar lekker meegezongen. Mooi dat dit zo kan.

Je kunt zeggen wat je wilt maar de Filipijnen zijn ongelooflijk vriendelijke mensen. Er zit een blijheid in bijna iedereen, wat zijn omstandigheden ook zijn. Wat een les. Blij zijn met wat het leven je geeft.

Daarna heb ik een tricicle naar een shoppingmall genomen die ik op de heen weg gezien had en waar ik wat souveniertjes kon kopen en ook wat kon eten.

Het leek toen ik binnen kwam alsof ik met een tijdmachine in eens weer terug was in Europa. Alles was heel netjes en schoon, winkels van merknamen en mooie restaurants. Ik moest even met mijn hele zijn een switch maken, dat had ik tot nu toe niet meegemaakt.

Ik ging naar een Filipijns restaurant en bestelde wat. Ik zag dat ze een glas water neerzette met daarin een lepel en een vork. Vreemd, dacht ik, moet ik nu mijn water opdrinken met vork en lepel? Maar het water was heet en het was dus om mijn vork en lepel schoon te maken en niet om op te drinken. Het eten was heerlijk, nasi, met een kippenpootje en loepiaatjes. Alles voor drie euro.

Daarna kwam ik langs een kantoorboekhandel en zag van die puzzels van kunstof met cijfers die er ingestanst waren. Ineens kwam ik op het idee om er voor elk centrum waar ik zal werken een te kopen. Ik had eigenlijk geen dingen voor hun mee kunnen nemen en dit was een mooie gelegenheid. Ze kostten per stuk nog geen 30 cent.

Na nog een heerlijk ijskoffie nam ik weer een tricicle naar het Bessies Bed and Breakfast. Daar heb ik eerst even heerlijk geslapen en daarna even aan het verhaal van vandaag gewerkt. Er liep een heel klein meisje rond die steeds dichterbij kwam en helemaal in het Taglog tegen me sprak. Ze werd steeds vrijer. Op een gegeven moment zaten we samen op de bank. Ik begon wat dierengebaren te maken en ze begon me na te doen. Wat geweldig ik maakte het gebaar, zei het woord in het Engels en zij zei en deed me na. Het zijn van die unieke momenten. Ik gaf haar een koek en ze begon hem intens gelukkig op te peuzelen naast me. Dit zijn van die gouden momenten.

Daarna op de markt nog wat fruit gaan halen want ik had al warm gegeten en toen was het al weer avond. De dagen vliegen alsof ze maar uit een paar uur bestaan maar wat zijn ze vol en speciaal