Om 9 uur werd ik wakker. Na een uitgebreid ontbijt met Lis, waar we elkaar veel te vertellen hebben vertrekken wee naar het centrum. Tucuman is de plaats waar in 1816 op 9 juli de onafhankelijkheid is uitgeroepen in een huis in het centrum. Dat huis staat er nog steeds en is nu een museum. Eigenlijk is er niet veel te zien maar is het meer het idee dat het huidige Argentinië hier is geboren. Daarna laat ze een aantal kerken zien die heel mooi en eenvoudig zijn. Tot nu toe waren de kerken mooi maar heel erg barok met veel tierelantijnen. Tucuman is OK de stad van Mercedes de Sosa. Een zangeres die heel beroemd is en de ziel van de Argentijnen vertolkt. In Loppiano zong ik al mee met het "Canto con todos" en ik heb muziek van haar op mijn iPad. Op het centrale plein is een tentoonstelling van haar en staat een beeld, zowel Lis als ik gaan er op de foto.

Het is vandaag warm in Tucuman en dus gaan we terug naar huis waar Katie en Paola terug zijn van hun werk. Met zijn vieren eten we het middagmaal. Dan komt Paola met het idee om naar een naschoolse opvang te gaan in de sloppenwijken. Enkele vrijwilligsters en jongeren zijn dat werk begonnen om kinderen van de straat te houden. Betti, diegene die er mee begonnen is heb ik enkele weken geleden in o'Higgins ontmoet. Samen met Paola vertrekken we.

Tucuman is een van de armste steden in Argentinië en op een gegeven moment komen we in de sloppenwijken van de stad. Wat een misère. Het doet me ontzettend veel. Dan bij een klein huisje met een plaats er naast komen we bij het centrum van Betti. Ze heeft een lokaaltje gebouwd met nog een kamertje waar ze samen met drie ander vrouwen een naaiatelier heeft. In het lokaal komen juist de kinderen van de basisschool leeftijd aan om samen met drie volwassenen en twee jongeren een middag door te brengen. Het enthousiasme is hartverwarmend. Nog nooit is er iemand van zo ver bij hun op bezoek geweest. De kinderen willen weten hoe je koningin wordt en ik vertel het verhaal van Máxima. Daarna laat ik alle gebaren voor dieren zien. Samen op de foto, de kinderen willen ook allemaal een foto met mijn camera maken. Daarna wil Betti me een geschenk geven. Ik voel me overweldigd maar Paola dringt aan het aan te nemen omdat dat juist voor hun een stukje waardigheid geeft iets terug te kunnen doen. En dus krijg ik twee ovenwanten. Als we wegrijden zwaaien alle kinderen me uit. De hele weg terug ben ik emotioneel. Wat heeft dit me aangegrepen. Uiteindelijk niet zo zeer de misère maar vooral de overweldigende liefde.

De rest van de middag blijft dat bij me. Vroeg in de avond vertrek ik weer. Een rit van 12 uur. Elke keer als ik afscheid neem laat ik een traan maar deze keer ben ik van slag. Het bezoek aan Tucuman heeft me diep geraakt en het eerste half uur in de bus kan ik alleen maar huilen.

Op de hele reis had iedereen me gewaarschuwd voor Tucuman, voor de armoede en criminaliteit. En soms had ik er een knoop van in mijn maag van. Maar ik moet zeggen dat het een van de hoogtepunten is geweest van deze reis.

De bus rijdt de nacht in. Op naar Rosario.