28 juli

De hele familie sliep uit dus ook ik kon rustig slapen. Dat uitslapen duurde lang, zo lang dat de hond mijn kamer in kwam (eigenlijk de kamer van Marilen, maar die heeft ze deze dagen aan mij afgestaan) want ze moest er zo nodig uit! Het bleef heel lang stil en dat gaf mij de gelegenheid mijn rugzak even anders in te delen. Om 12 uur begon er wat te leven....

Even iets over de huizen in Argentinië. Ieder bouwt eigenlijk zijn eigen huis. Bouw projecten en nieuwbouwwijken bestaan er niet. Daardoor is het meestal, in onze ogen een rommeltje. Dat bouwen kan jaren duren. Alfredo bouwt zijn eigen huis en is daar al 10 jaar mee bezig. Wat me ook opvalt is dat wij heel erg op het interieur zijn. Alles netjes afwerken, verven enz. Ik heb hier niet èèn huis gezien dat niet iets kapot heeft, half afgemaakt, of versleten. Het is op veel plaatsen heel vochtig en in veel huizen kun je dat ook terugzien. Geld speelt hier heel veel een rol bij.

Maar uiteindelijk was het al bijna 2 uur toen iedereen uit bed was...... Daarna wat gegeten en om 4 uur zijn we de ruïnes van Guilmes gaan bezoeken en volk dat hier geleefd heeft voor de Inca dit gebied overnamen en daarna de Spanjaarden. Het zijn de fundamenten van de stad die er ooit is geweest. Met op de achtergrond de gouden bergen, de torenhoge cactussen, de lama's, ik waan me eeuwen geleden. Daarna naar huis en hebben we ons klaar gemaakt om te gaan eten, want ik heb de hele familie uitgenodigd mee uit eten te gaan.

Alfredo is een verlegen man en het valt niet altijd mee om met mijn gebroken Spaans iets tegen hem te zeggen. Maar met wat gestotter lukt het me toch een mooi gesprek op gang te brengen waar hij vertelt hoe hij in de jaren 80 in 'O Higgins hard heeft gewerkt om een aantal gebouwen te bouwen.

Het restaurant is eenvoudig, voor nog geen 30 euro eten en drinken we uitgebreid. Met een echte Heineken op tafel. En de Argentijnen er maar van uit gaan dat het een Argentijns biermerk is. Een gezellige avond.

Eindelijk heb ik ook met Lis contact gekregen waar ik in Tucuman zal verblijven. Morgen komt ze me bij de busterminal afhalen. Na thuis nog wat gesproken te hebben gaan iedereen naar bed.... Nou iedereen? Marcus vraagt of hij nog even op mijn iPad mag spelen. Natuurlijk, dat even wordt wat langer en als ik al rustig slaap brengt hij hem terug. Morgen gaat voor hem de school weer beginnen. Zijn vakantie zit erop. De mijne vanaf vandaag nog een week!

29 juli

Vandaag ben ik met Dami de school gaan bekijken terwijl er ook mensen aanwezig zijn. Omdat Dami pas om half 1 naar school moest kon ik nog wat extra slapen. Dat is wel fijn want het reizen is vermoeiend en alles in het Spaans volgen kost ook veel energie.

Het is vandaag ook de verjaardag van Alfredo, hij is 50 geworden. Maar dat zal later gevierd worden. Verjaardagen in Argentinië zijn heel belangrijk, altijd zijn het grote feesten. Tijdens het ontbijt spreken we met Alfredo en Dami over heel veel verschillende dingen. Daarna ook met Marilen en Marcus. Het is zo interessant alles te horen over hoe dingen hier soms zo anders zijn als bij ons.

Marcus 's morgens om 7 uur naar school tot 12 uur, daarna van 4 tot soms wel 8 uur. Een dag heeft dus een hele andere indeling als bij ons.

Verder een rustige ochtend met een feestelijk middageten met het hele gezin. Daarna nog even naar de Escuela Aurora en heb daar voor alle studenten verteld wie ik ben, wat ik doe en wat mijn indruk van Argentinië is. En allemaal in het Spaans!!! Daarna afscheid van Dami..... Twee dagen en het lijkt al weer een eeuwigheid. Maar een volgende etappe wacht.

Ik kocht een kaartje voor Tucuman, omgerekend in euro's 16 euro. Voor mij niets maar Marilen vertelde me gisteren dat zij maar heel soms naar huis komt vanuit Tucuman, waar ze studeert, omdat het kaartje zo duur is. Ik moet zeggen dat ik in die momenten besef hoe wij een heel andere waarden in ons hoofd hebben van wat duur en wat goedkoop is dan wat hier normaal is. En dan is dit gezin een gewoon middenklasse gezin.

Om 4 uur vertrek naar Tucuman, een rit van weer 5 uur.

De bus rijdt door het vallei van de Cardones (kandelaarcactussen). Cactussen groeien 2 cm per jaar. Ik heb er deze week al gezien van meer dan 10 meter hoog. Dat betekent dat deze meer dan 500 jaar oud zijn! De eerste bloem bloeit als de cactus 50 jaar is!! Het is heel speciaal deze planten zo te zien met deze wetenschap.

Vanaf 3000 meter die de pas heeft, waar wekelijks niets groeit, gaat de weg heel snel tot 500 meter. En van die leegte komen we uiteindelijk in een gebied dat tropisch regenwoud is. Een groter contrast in anderhalf uur kan er niet zijn.

Om half negen kom ik in Tucuman aan waar Amata me op wacht. Ze brengt me weer in een ander thuis..... Wat een welkom... Na een heerlijk diner, wacht een bed, er is weer een dag geweest met zoveel verschillende indrukken.