Wauw wat een dag!

Vlak voor dat ik gisteren ging slapen, kreeg ik te horen dat er in de hele stad geen elektriciteit zou zijn van 4 tot 8 uur 's morgens. Dus moest ik alles al heel goed voorbereiden voor het slapen zodat ik alles zou kunnen vinden omdat ik om 5.30 op zou moeten staan. Omdat het zo koud is gebruikt iedereen hier heel veel elektrische kachels en die slurpen energie, dus moet er bezuinigd worden. Het viel mee want toen ik op stond was er wel licht. Dat bleek anders toen ik daarna in de binnenstad kwam, alles was donker alleen de volle maan. In dat donker liepen heel veel zwerfhonden rennend over de lege straten. Ik was niet bang maar het was wel heel surrealistisch.

Om half 7 stond een speciaal verbouwde vrachtwagen klaar om te vertrekken. Ik was de enige niet Argentijn in de bus maar ik kreeg elke keer keurig de vertaling in het Engels.

Het was nog donker toen we vertrokken en ijzig koud. Deze nacht had het gevroren. Ik had twee truien bij me en heel veel lagen, maar al gauw sloeg de kou ongenadig toe.

Het eerste stuk van de reis volgden we ongeveer de weg die de "Trein van de wolken" ook volgt. Het voordel is dat wij sneller gaan en dus meer op een dag kunnen.

Waar de trein 300 zigzaggend omhoog gaat kregen we het ontbijt. Warme thee als het zo koud is. Toen ik in de bus terug was waren mijn tenen dood. Er werden dekens uitgedeeld en ik heb die ook nog omgeslagen. De zon was ondertussen opgekomen en langzaam kleurde de bergen met allerlei kleuren. Ik ontdekte dat ik aan de goede kant zat want ik had steeds een geweldig overzicht van het dal. Na weer een uur rijden kwamen we aan in het dorpje Rosa de Lima de Testil. We mochten even er uit, natuurlijk een lokale markt. Ik wilde een foto nemen van de kerk toen ik helemaal onderuit ging over het ijs dat op de straat lag. Alles gelukkig goed maar de val had veel in een moment van de zuurstof geëist en dus stond ik te tollen. We waren nu al boven de drieduizend. Opleveren dus om geen inspanning te doen.

Weer verder en zo om 11 uur passeerden we voor de eerste keer de 4000 meter en kwamen we op de hoogvlakte van Puma. Een gigantische vlakte met rondom vulkanen. Indrukwekkend vooral de wijdsheid. Hier zagen we ook voor het eerst de lama's lopen. Een dier dat al 3000 jaar voor Christus werd gedomesticeerd door de Inca's. Daarna kwamen we aan in Sant' Antonio del los Cobros. Het laatste stadje voor de Chileense grens. Waar de trein ook zijn eindpunt heeft. Natuurlijk weer een lokale markt en veel kinderen die van alles proberen te verkopen, zelfs steentjes. Ik zie dat ik daar toch niet zo goed raad mee weet dat gebedel. Heb het idee dat als ik er een niets geef de anderen tekort worden gedaan. De Argentijnen gaan er veel natuurlijker mee om.

We kregen ook weer een broodje en daarna vertrokken we naar de Salinas Grandes, een zoutmeer. Maar eerst moesten we daar de hoogvlakte voor oversteken. 70 km alleen maar een onverharde weg, hele lage struikjes en verder niets. Rondom die vlakte, in de verte, dode vulkanen. Het is eigenlijk een woestijn, want er ontbreekt water. De gids zei dat we wel iets konden slapen maar ik vond het te fascinerend en heb alleen maar naar de wijdsheid gekeken. En toen na die hele tocht kwamen we aan bij de Salinas Grande. In die hoogvlakte ligt in eens een oneindige witte vlakte. Het is een meer, want het is 15 meter diep maar heeft een 30 cm dikke zoutlaag er bovenop. Er was een uur de tijd. Eerst kregen we een warme maaltijd, rijst, kip en aardappelen. Daarna lopen over de vlakte en foto's in het oneindige nemen. Wat een geweldige ervaring. Ik had hier uren kunnen verblijven. Maar ja.... We moeten nog 300 km. Hier wordt ook zout gewonnen en dat doen ze door bassins uit te hakken en zo de zout kristallen te winnen. Verder worden grote blokken zout uitgezaagd voor industrieel gebruik.

Weer verder nu naar het hoogste punt van de reis. 4170 meter boven zeeniveau. Na weer een uurtje komen we daaraan en natuurlijk weer een fotomoment. Ik merkte wel dat er minder zuurstof is, geen twee stappen te veel doen. Daarna werd er 2000 km gedaald in 35 km. Een tocht met enorme vergezichten. De bus is zo gebouwd dat ze boven de chauffeur door een open raam opname kan maken, echt geweldig.

Onderaan de afdaling kregen we een champagne glas en werd er aan de kant van de weg getoost. Onderhand na een hele dag ben je als bus ook een familie geworden. Een leuk moment.

Daarna door naar Pumamarca een dorpje onder de berg met de zeven kleuren. Ik vond het niet veel bijzonders. Daarna weer een half uur om het dorpje in te gaan waar een enorme lokale markt was. Wat een kleuren, prachtige stoffen. Truien, poncho's en van alles. Aangezien ik maar 23 kilo mee mag nemen in het vliegtuig, mezelf echt in moeten houden.

Daarna weer in de bus voor de laatste 3 uur terug naar Salta. Het was nu alleen maar autoweg en dus niet zo speciaal. Ergens aan het eind kregen we nog een alfajores, zo'n bonbon zoals ze in O'Higgins maken maar helaas, deze haalde het niet bij die van daar.......

Om 8 uur waren we in Salta. Naar huis lopen en toen naar bed..... Want niet alleen was het een reis geweest van 13 uur maar de indrukken waren er velen geweest.